Γράμμα στο ιερατείο!

Λυπούμαι εξαιρετικά αγαπητό ιερατείο, αλλά δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια χώρα που θα είναι διεθνές τραπεζικό κατάστημα. Μια χώρα που θα είναι μια χώρα – ισολογισμός, που θα επενδύει στη μόνιμη κερδοφορία, που θα συμπυκνώνεται (με την παντελή απουσία του ανθρώπινου παράγοντα) στα “λευκά κελιά” των αριθμών.
Λυπούμαι, αλλά δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια χώρα –  προάστιο του τείχους του Βερολίνου, όπου κύρια ουμανιστική έννοια θα είναι η απόδοση μνήμης και τιμής στις αναλύσεις έγκριτων οικονομολόγων.
Λυπούμαι, αλλά οι κοινωνίες συντίθενται από ζωντανά κύτταρα που ανησυχούν και αμφιβάλλουν. Είναι εξωφρενική απαίτηση, οικονομίστικος ντετερμινισμός όλα να προκύπτουν από πολλαπλασιαστές, κλάσματα, παρονομαστές.
Αυτό δεν σημαίνει ότι επιζητούμε μια κοινωνία της ανομίας και της αστάθειας, αλλά μια κοινωνία που δεν φορά “λογιστικό κορσέ”.
Κανένα κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί να ενημερώσει αν δεν σέβεται τη διαφορά, το οξυγόνο ελευθερίας, το ζωτικό πεδίο ανέμελης δημιουργίας.
Οι κοινωνίες δεν είναι Γκουαντάναμο. Ούτε παρουσιάζονται κάθε 15 ημέρες στον ντόπιο τροϊκανό ελεγκτή.
Η Ελλάδα ζητά ν’ αναπνεύσει!
Να υπάρξει, να ζήσει, να ξενοιάσει…
Ανευ όρων!