Αγαπημένε μου δάσκαλε,
σου γράφω για να μοιραστώ μαζί σου την αγωνία και την χαρά μου αφού φέτος θα είμαι μαθήτριά σου.
Χαρά επειδή το σχολείο για μένα είναι το δεύτερό μου σπίτι και αγωνία γιατί υποσχέθηκα στους γονείς μου να βάλω τα δυνατά μου στις φετινές μου επιδόσεις.
Δεν ξέρω γιατί οι γονείς έχουν πάντα αυτές τις προσδοκίες από εμένα όμως εύχομαι εσύ να έχεις λίγο περισσότερη κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Να ξέρεις πως η διαδρομή του μαθητή δεν είναι εύκολη.
Όπως φαντάζομαι ότι το ίδιο συμβαίνει και με τη διαδρομή του δασκάλου.
Για την ακρίβεια του εμπνευσμένου δασκάλου. Εκείνου που κουβαλάει την γνώση του και την μοιράζεται με πάθος. Εκείνου που διακατέχεται από παιδαγωγική ευαισθησία.
Εκείνου που ακούει και αφουγκράζεται τον μαθητή του δίχως να τον επικρίνει.
Εκείνου που εμβαθύνει στην διδασκαλία και καθοδηγεί με ασφάλεια και φροντίδα.
Ξέρεις δάσκαλε, φέτος ήρθε στην τάξη μας ένας αλλοδαπός μαθητής. Νομίζω πως η πρώτη μεγάλη αγκαλιά που χρειάζεται είναι η δική σου. Νομίζω ότι εσύ πρώτος θα κάνεις αυτό τον μαθητή να μην αισθάνεται μόνος. Να μην νιώθει ξένος. Και θα μάθεις όλους εμάς να μην διαχωρίζουμε και να μην βάζουμε ταμπέλες. Άλλωστε εσύ, γνωρίζεις πως εκτός από την μάθηση και τη γνώση χρειάζεται μέσα στην τάξη να οικοδομηθούν σχέσεις δικαιοσύνης, αλληλοσεβασμού και αγάπης.
Δάσκαλε, μια ολόκληρη κοινωνία ζητάει από τα μικρά παιδιά να είναι σχεδόν… τέλεια και να προχωρούν με σύνεση σε κάθε τους βήμα.
Να ντύνονται σωστά, να μιλούν όπως πρέπει ή και να μην μιλούν κιόλας καμιά φορά!
Όμως αυτή η κοινωνία ξεχνάει πως κι εμείς τα παιδιά έχουμε αδυναμίες, δυσκολίες, κι όχι πάντα ένα υποστηρικτικό περιβάλλον.
Αλλά εσύ, εμπνευσμένε δάσκαλέ μου, μπορείς να βοηθήσεις να ξεπεράσουμε φόβους και αδυναμίες μέσα από την γνώση αλλά και την επικοινωνία.
Επικοινωνία που στηρίζει την αλληλεπίδραση μεταξύ των συμμαθητών. Μια στάση που είναι ικανή να χτίσει ισχυρούς δεσμούς μέσα στην σχολική μας οικογένεια. Σκέψου πόσο μπορεί να τονωθεί η δημιουργική συνύπαρξή μας μέσα από αυτούς τους δεσμούς.
Το σχολείο είναι το δεύτερό μου σπίτι.
Περνάω σχεδόν την μισή μου ημέρα εκεί. Συναντώ τους ίδιους ανθρώπους κάθε μέρα, τους φίλους, του συμμαθητές. Εσένα. Μια δεύτερη οικογένεια με τις χαρές της, τις γκρίνιες της, τις ευκολίες και τις δυσκολίες της. Όπως όλες οι οικογένειες.
Σε αυτή την οικογένεια μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, κοινωνικοποιούμαστε, διεκδικούμε, αναγνωρίζουμε δεξιότητες και ικανότητες. Χωρίς εσένα τίποτε από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό.
Γι’ αυτό σου ζητώ να ανακαλύψουμε μαζί την κατανόηση, τη συμπόρευση, τη διαχείρισή του άγχους αλλά και τα όνειρα. Αυτά τα όνειρα που συνδέονται με τη διδασκαλία και τη γνώση. Αυτά τα όνειρα που δεν φοβούνται να ειπωθούν ή να υλοποιηθούν.
Που δεν συνδέονται με τον φόβο, την απόρριψη, τη δειλία ή τις εντάσεις. Ξέρω ότι θα συναντήσεις πολλά εμπόδια, ότι δεν επιβραβεύεσαι σχεδόν ποτέ για τις αρετές σου κι ότι οι συνθήκες που εργάζεσαι δεν είναι πάντα καλές.
Από την άλλη όμως πάλι ξέρω ότι εσύ μπορεί να κάνεις την γνώση να ανθίσει. Ακόμα και μέσα από τα λάθη. Τα λάθη όλων μας.
Δάσκαλε μου, σε καλώ να κάτσουμε μαζί, δίπλα – δίπλα.
Κι όχι απέναντί. Εγώ είμαι αποφασισμένη. Εσύ, είσαι;
Οκτώβρης 2022
