Γράμματα που δεν έλαβες

Σου γράφω γύρω στα μεσάνυχτα, με ένα φωτάκι δίπλα. Είναι η ώρα που τα παιδιά είναι στο δωμάτιο τους και το μωρό σε μία – δύο ώρες θα ξυπνήσει για το  μεταμεσονύκτιο γεύμα.
Συμπλήρωσε ένα χρόνο ζωής. Είναι πανέξυπνη, ζωηρή και χαριτωμένη.
Ο θηλασμός έχει λιγοστέψει, αφού η μαμά της επέστρεψε στην εργασία της. Της αρέσει πολύ το κουκλοθέατρο. Κάθε πρωί αυτοσχεδιάζω με τα κουνελάκια της. Έχουν ονόματα και ξέρει σε ποιoν ανήκει το καθένα.
Πριν βγάλουμε τον υπνόσακο, μου τείνει τα ζωάκια για να αρχίσω το παιχνίδι, το τραγούδι και , στο τέλος, τον μικρό μονόλογο σε’ σένα.
Δεν εγνώρισες την εγγονή σου. Δεν είχες αυτή την ευκαιρία. Να ξέρεις, όμως, πως ενώ μοιάζει στη μαμά της και έχει τη χάρη της, έχει πάρει και κάτι από’ σένα. Δεν φαντάζεσαι τι… θα σου το αποκαλύψω. Είναι πολύ ζωντανή, ευλύγιστη και υπακούει σε παραγγέλματα. Ξέρει να κινεί στο ένα – δύο πόδια και χέρια και ακουμπά τις φτερνίτσες της στο προσωπάκι της . Είναι περίεργη και πεισμώνει, όταν δεν καταφέρνει κάποια συναρμολόγηση με τα παιχνιδάκια της. Χαίρεται πολύ, αν πετύχει εύκολα το κούμπωμα στα ψηφιδωτά της. Τότε, χτυπά τα χεράκια της και γελά, γέρνοντας προς τα πίσω το κεφαλάκι με κλειστά μάτια. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιεί  τη δύναμη ή την ικανότητα της. Τότε είναι παιδί του πατέρα της, που σου μοιάζει .
Εύχομαι να γίνει αθλητικός τύπος. όπως ήσουν εσύ. Να είναι καλή όπως υπήρξες εσύ. Δεν θέλω να ασχοληθεί με πρωταθλητισμό. Θα προτιμούσα να ζήσει μια ζωή δημιουργική, γεμάτη, όσο γίνεται ομαλή, αλλά χωρίς σκληρούς ανταγωνισμούς, πικρίες και απογοητεύσεις. Ξέρω πως έγραψα πολλά για τη μπέμπα, αλλά να μη σου τη συστήσω;
Θα της δώσουν όνομα που θα παραπέμπει στο δικό σου μα, δεν θα είναι το δικό σου.
Με ξέρεις. Δεν δίνω καμία σημασία σ’ αυτά.
Μου είναι αδιάφορα. Ύστερα, γιατί να την βαφτίζουν έτσι και να την αποκαλούν τελείως διαφορετικά; Υποκριτικό μου φαίνεται!
Το όνομα συνοδεύει τον κτήτορα του σε όλη τη ζωή του. Ας είναι όμορφο και εύηχο.
Θα κλείσω με μία είδηση.
Το απόγευμα, τα παιδιά, θέλοντας να τιμήσουν τη γιορτή μου, πρότειναν δείπνο σε “ρεστοράν” κοντά στο δάσος.
Καλό, ήσυχο, στεγαζόταν σε αναπαλαιωμένο, αρχοντικό κτήριο.
Στο ισόγειο λειτουργούσε καφετέρια, ενώ το εστιατόριο βρισκόταν στον όροφο.  Καθίσαμε σε βεράντα. Δίπλα μας, κορυφές δέντρων χόρευαν στον ρυθμό του αγέρα, που τις παρακινούσε σε ζωηρό λίκνισμα. Το θρόισμα των φύλλων έμοιαζε με μουσικό ήχο  και σκορπούσαν ανεπαίσθητες γλυκές μυρωδιές από δέντρα πελώρια, πυκνά, ολοκάθαρα. Τα ξέπλυναν οι βροχές , που υπάρχουν και μέσα στο καλοκαίρι, εδώ. Η μικρή έπαιζε με κουταλάκια, πιρουνάκια που της παραχώρησε – πολύ ευγενικά – η καταστηματάρχης – Όπως ήταν φυσικό, ασχοληθήκαμε με εκείνη, παίζοντας και κάνοντας τις συνηθισμένες ερωτήσεις για παιδί ενός έτους. ” Που είναι το ψωμί, το νερό, ποιός είναι ο μπαμπάς, η μαμά” και άλλα διάφορα. Κάποια στιγμή, έστρεψε το κεφαλάκι της – καθόταν κοντά μου – υψώνει το χεράκι, χαμογελά γλυκά και δείχνοντας με, είπε «γιαγιά…».
Καταλαβαίνεις πώς ένοιωσα. Η πρώτη λέξη που πρόφερε συνειδητά, ήταν αυτή. Χάρηκα πολύ. Οι γονείς της ξαφνιάστηκαν, βέβαια. Όλα τα γνωρίζει. Όλα τα καταλαβαίνει, αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή έλεγε το “ντα – ντα”, όταν θύμωνε, «ναι, όχι».
Ήθελα να το ξέρεις. Έκλαψα, όταν έμεινα μόνη. Σκέφτηκα πως αν σε γνώριζε, θα σε αγαπούσε πολύ. Όπως τα ανίψια σου και αργότερα το παιδί σου. Θα μαθαίνεις από ‘μένα τα νέα της εγγονής σου. Από εκεί που είσαι, προστάτευε την. Αν μπορείς…
Να είσαι καλά όπου, όπως και να είσαι.
Νεφέλη