Γράψε εκατό φορές στον πίνακα: «Δεν θα αντιμιλήσω ξανά θεϊκέ θείε Σαμ»

Κύριε διευθυντά,
τελικά διήρκεσε λίγο η χαρά Αμερικανονατοϊκών, κυβέρνησης και της γαληνοτάτης άρχουσας τάξης για την επικύρωση στη βουλή της Συριζαϊκής κοπής «αμυντικής» συμφωνίας ΗΠΑ-Ελλάδας(;)  εναρμονισμένης φυσικά στην επικαιροποιημένη νέα εθνική ιδέα «μια χώρα- όλη μια βάση- όλο υπακοή».
Οργανικά ενταγμένης επίσης στα προεόρτια των πανηγυρισμών για τους δύο αιώνες παλιγγενεσίας της ένδοξης  φυλής. Δηλαδή από την αποτίναξη της χατζάρας του οθωμανικού ζυγού στα ημίψηλα των βαυαροκρατίων  και στη τωρινή αποκρουστική  κουστωδία των νεοκοτζαμπάσηδων καπιταλιστών ωσάν οπισθοφυλακή πίσω από τα αεροπλανοφόρα της ανθρώπινης φρίκης.
Ο ταξικός αντίπαλος λοιπόν καιροφυλακτώντας αντεπιτέθηκε αιφνιδιαστικά καταφέρνοντας καίριο πλήγμα στον άδικο εχθρό με μια άφταστη μαεστρία τακτικής. Τόση, που θα ζήλευε μέχρι και ο διαπομπευμένος από «συντρόφους» Βελουχιώτης.
Ανέλαβε λοιπόν πρωτοβουλία σε ένα δημοτικό συμβούλιο των Χανίων η παράταξη που οραματίζεται την μέσω κάλπης μεταφυσική εκτίναξη στη λαϊκή εξουσία. Εκμεταλλευόμενη αποχωρήσεις μελών και μια σχετική αμηχανία των υπόλοιπων απόσπασε διθυραμβικά την έγκριση ψηφίσματος καταδίκης της πρόσφατης συμφωνίας. Με μελετημένα όμως πλήρη απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στον ρόλο των βάσεων σαν -μεταξύ άλλων – κρίσιμα εργαλεία κατοχύρωσης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας.
Η οποία τελευταία με τη σειρά της αποτελεί θεμελιακή προϋπόθεση περιφρούρησης του πυρήνα της υπόστασης της ντόπιας ολιγαρχίας. Διανθίστηκε επίσης με την απαραίτητη δοσολογία μιας ιερής δυσφορίας για τα ανεπαρκώς προστατευόμενα από ανατολικές απειλές εθνικά (και μήπως εργατολαϊκά ταυτόχρονα;) κυριαρχικά δικαιώματα στις ΑΟΖ. Καθώς και για την απροθυμία αποφασιστικής αρωγής των συμμάχων.
Aχνιζε λοιπόν το κείμενο με το αυτούσια αντλημένο απόσταγμα από τη βουρκιασμένη δεξαμενή της ρεφορμιστικής σκέψης. Θυμίζοντας φάσεις τραγικού ευτελισμού της ιστορικά φορτωμένης με τόσο πλούτο συγκρούσεων με το σύστημα αριστεράς. Όταν ο τότε γραμματέας Χαρίλαος καλούσε επιτακτικά τον Παπανδρέου Β’ να τηρήσει τη υπογραμμένη το 1981 συμφωνία της δήθεν απομάκρυνσης των βάσεων!! Παραπλανώντας γενικά τον λαό πως η επανάσταση μέσω της ψήφου καταντά παρωχημένη και αχρείαστη τη ψήφο (και απόφαση) στην ατόφια επανάσταση. Ακριβώς έτσι η ρεφορμιστική μαγγανεία θεωρεί περιττή την κορύφωση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σαν τον αποκλειστικό παράγοντα εκθεμελίωσης βάσεων, αμερικανών, εξάρτησης και κοινωνικής ανισότητας. Εφόσον αρκεί μία συνεπής και ρηξιακή μονοκοντυλιά για την κατατρόπωση των αλλόπιστων. Πιο απλά δεν γίνεται.
Και συνάμα πιο σιμά στην ψηλάφηση  ενός σημαντικού αίτιου της καχεξίας του αντιβασικού-αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Παρατηρώντας πανελλαδικά αλλά και στην πόλη μας αναντίστοιχες προς τις απαιτήσεις της κρίσιμης εποχής κινητοποιήσεις ενάντια όχι μόνο στη γιγάντωση της στρατιωτικής παρουσίας των υπερατλαντικών φονιάδων. Αλλά και στην ενεργότερη  εμπλοκή της χώρας μας στις αιμοχαρείς μεθοδεύσεις των.
Μάλλον όμως στη συνέχεια εκείνο που δεν πολυκαίρισε ήταν τα επινίκια των «προεστών» της αντιβασικής πάλης. Καθότι σε λιγότερο από μία εβδομάδα φρόντισε ο δήμαρχος Χανίων να αποκαταστήσει τη τάξη συμμορφούμενος «προς τας υποδείξεις» της οσφυοκαμψίας στους δυνάστες. Τηρώντας προφανώς το αυτοδιοικητικό πρωτόκολλο  εξύμνησης και υπηρέτησης εκείνων, των οποίων «η παρουσία στα Χανιά στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα συνεργασίας και ασφάλειας». Λόγια του τοπικού άρχοντα προς τέρψιν των αυτιών του ναύαρχου εκπρόσωπου των διεθνών εγκληματιών. Την ώρα μάλιστα όπου οι γαστριμαργικές αισθήσεις τους εκστασιάζονταν επάνω στη νατοϊκή φρεγάτα καταναλώνοντας πεντανόστιμους κα φρέσκους μεζέδες θηραμάτων Συριακής και Λιβυκής προέλευσης.
Μπορεί έμπλεοι οργής να καυτηρίασαν ορισμένοι πατριώτες την οβιδιακή παλινωδία και ασέβεια στο ψήφισμα. Αλλοίμονο, εξίσου αγανακτισμένος οπωσδήποτε είναι πάντοτε και ο κάθε δημοκρατικός και φιλειρηνικός πολίτης, που εμφορείται από ένα αδούλωτο πνεύμα. Με τη διαφορά όμως πως ναι μεν καταγγέλλει τη στάση των κάθε λογής θεραπαινίδων του ραγιαδισμού και όσων εκθειάζουν τη μετατροπή του νησιού σε βαλλίστρα θανάτου αθώων γειτόνων. Αλλά δίχως να εκπλήσσεται. Πολύ περισσότερο χωρίς να τρέφει αυταπάτες για πακτωμένα  αρνητικούς ρόλους περιφερειαρχών και λοιπών. Μα το πρωταρχικότερο, δεν αποδύεται «ανόητων» τεχνασμάτων με υπερτονισμένη βαρύτητα, τα οποία συμβάλλουν αποπροσανατολιστικά στη σπουδαία και επιτακτική υπόθεση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Καταδεινοπαθημένο άλλωστε είναι το εργατολαϊκό κίνημα με παρόμοιες στείρες, εικονικές ενέργειες.
Αντίθετα οι λιγοστές  δυνάμεις αντίστασης στους σύγχρονους Μακιαβέληδες  προσπαθούν εξαντλητικά και σε συνεργασιακά  πλαίσια να μαζικοποιήσουν τις γραμμές ασυμφιλίωτης αντιπαράθεσης με τα ντόπια και ξένα αφεντικά. Αναδεικνύοντας πρώτα και κύρια τον επεκτατισμό και μεγαλοϊδεατισμό των δικών του άμεσων εκμεταλλευτών. Ξεμπροστιάζοντας τους σαν ΟΥΔΕΠΟΤΕ αθώες περιστερές. Κατηγορώντας τους παράλληλα ότι από τις φτερούγες τους έχουν τινάξει κάθε ίχνος εθνικής αυτοτέλειας. Ετσι πετούν φιλόδοξα και τυχοδιωκτικά στη σκιά του αμερικανοευρωπαϊκού σμήνους των γερακιών ευελπιστώντας σε κάποιο μισερό και μισητό μερτικό. Γκρεμίζοντας επιπρόσθετα το πανούργο αφήγημα της ημέτερης ολιγαρχίας, που κόπτεται αμιγώς για τα κυριαρχικά της συμφέροντα. Ενώ ΑΝΕΚΑΘΕΝ δεν συνταυτίζονται με αυτά των από κάτω. Τουναντίον δε η διαφύλαξη των προϋποθέτει και συνεπάγεται την καθίζηση του βιοτικού επίπεδου και τη συντριβή των ελευθεριών για την πλειοψηφία.
Αποτελεί συχνό και θλιβερό  φαινόμενο η επιδειξιομανία σφραγίδων συλλόγων και σωματείων από όσους δεν νοιάζονται για την κινηματική ανάταση και ορμητική παρέμβαση  εργατικής τάξης και λαού στο προσκήνιο των εξελίξεων. Τα στοιχεία του καρεκλοκενταυρισμού, νομιμοφροσύνης στον αστισμό, αγωνιστικού θεατρινισμού, επετειακής και εκτονωτικής νοοτροπίας στην καθημερινή  δράση, αποθέωσης κοινοβουλευτισμού και λογικών ανάθεσης, υπονόμευσης της μετωπικής αναγκαιότητας και διασποράς ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης συνθέτουν τη μία όψη του νομίσματος. Αδρανοποίηση και απογοήτευση μοιραία είναι η άλλη.
Δεν προέκυψε τυχαία το σχετικό ψήφισμα. Μήτε ανεξήγητα ακολούθησαν οι δημαρχιακές μετάνοιες στο κατάστρωμα του θωρηκτού. Επακόλουθο γενικότερων όρων οι περιορισμένου μεγέθους διαδηλώσεις κατά της συμφωνίας.
Άλλο τόσο απρόβλεπτα δεν θα επέλθει η ανάκαμψη του αντιιμπεριαλιστικού ρεύματος. Σίγουρα βοηθάει ο αναλογισμός από τον κόσμο του μόχθου της επικινδυνότητας των αντιδραστικών σχεδιασμών. Γνωρίζει ήδη οδυνηρά  ότι οι εθνικισμοί δανειοδοτούνται αποκλειστικά με δικές του βαριές οικονομικές θυσίες  και εξοφλούνται με αίμα ουδέποτε αριστοκρατικό.
Τυχαία σαν μανιτάρι δεν θα φυτρώσει το ανάθεμα και φουντώσει ο ξεσηκωμός  ενάντια στην εξαθλίωση και τις πιθανές  άμεσες  πολεμικές συμφορές. Επουδενί θα συμβεί σε δημαρχιακά μέγαρα ή με συγκεντρώσεις για το θεαθήναι. Θέλει δουλειά πολλή, επίμονη, σκληρή, τίμια, οργανωμένη, συσπειρωτική.
Αν κάποιοι καμώνονται πως αγνοούν την ιδιοσυγκρασία διάφορων επίσημων και ιθυνόντων ροκανίζοντας την αναγκαιότητα και προοπτική ο λαός να πάρει στα χέρια του την επιρροή στο παρόν και το κτίσιμο του μέλλοντος του σε τροχιά  ειρήνης και ευημερίας, έρπουν αδιόρθωτα στα μονοπάτια της Βάρκιζας…
Σύντομα έπεται ένα καινούριο νομοσχέδιο απαγόρευσης των πορειών. Αλυσόδεσαν προχθές το δικαίωμα συνδικαλιστικής συγκρότησης. Καταδιώκουν την αντικαθεστωτική πολιτική έκφραση. Έστησαν νομικές ξόβεργες από σίδερο στο δικαίωμα της απεργίας.
Εκεί στους δρόμους θα φωνάζουμε και στους τοίχους πόλεων, χωριών, σχολειών, φαμπρικών θα συνεχίσουμε να γράφουμε εκατοντάδες και αμέτρητες χιλιάδες φορές το σύνθημα: Θα αντιμιλάμε ασταμάτητα. Τους αγώνες μας για ψωμί, παιδεία, σύνταξη, περίθαλψη, ειρήνη, δημοκρατία και ανεξαρτησία δεν εμπόδισαν ούτε οι ερπύστριες σας…
Καπετανάκης Μ.
(μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης)