…Γράψε βρε Ιστορία δυο λόγια και για μας…

…Μη μας περιφρονάς μη μας περιφρονάς…
Πρόσωπο εμβληματικό, όπως είναι πάντα εξ’ άλλου, ο Κώστας Χατζής, τραγουδά παίζοντας την κιθάρα του, ενώ παραχωρεί και για πολλοστή φορά, εκείνη την πασίγνωστη εικόνα του…
Oχι μόνο να τραγουδά στίχους διαμαρτυρίας και παράπονου, αλλά να τοποθετείται περί τη Μοίρα και τη  θέση των ανθρώπων της φυλής του, των Ρομά…
Και δεν μπορώ να μη θυμηθώ την πορεία του εκείνα τα εξήντα ολόκληρα χρόνια, που, ένας μελαμψός “μιγαδένιος” μάλλον, νεαρός, άγνωστος και φτωχός, “δωρισμένο γέννημα” των τσιγγάνων αρθρώνει Χατζηδάκη κι ανοίγουν οι πόρτες μοναχές τους, μαλακά και μαγεμένες από τούτη την πρωτόγνωρη ευαισθησία…
“Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου” ερμηνεύει απαράμιλλα… θυμάστε. Πάντα σεμνός και διαρκώς με σκέψεις “σκοτισμένος” που να αφορούν την ανθρωπιά, την καλοσύνη, το δίκαιο και τους ανθρώπους της μειονότητας στην οποία ανήκει…
Πάντα έτοιμος να αναφέρει και να τιμήσει τα πρόσωπα που τον στήριξαν στη Μουσική, στον στίχο και τη δισκογραφία…
Κι εκείνος ο αμιγώς κοινωνικός στίχος της αείμνηστης Σώτιας Τσώτου, βρήκε εύφορο χώμα στην εκφρασή του, και η πολυδεκαετής συνεργασία τους, ίσως δεν απαντά σε άλλη συνεργασία ανάλογη, στον καλλιτεχνικό χώρο…
Αλλά και ο άλλος, ο σεμνός και ωραίος αγωνιστής και ποιητής, που έζησε και ζει πάντα στη σκιά της δημοσιότητας, ο Φώντας Φιλέρης, του ‘δωσε στίχους της ποιήσης, αλλά και για το μέλος, που διήρκεσαν και διαρκούν στον χρόνο… Το “καταγγελτικό μεγαλυνάρι”
“Γυφτάκι χόρεψέ μας τσιφτετέλι να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι” αμιγής καταγγελία που βλασταίνει στην ομοικαταληξία, αποδώθηκε και από τον γιο του Αλέξανδρο. Κι εκείνος πήρε το χάρισμα των μελωδικών ηχοχρωμάτων του πατέρα του, αλλά και την αισθαντικότητα και το “λαϊκό σπάραγμα” των ανθρώπων αυτών των ιδιωμάτων!
…Χρόνια έχουν περάσει από τότε, που η Μαρούλα Κλιάφα μου ‘στειλε τα ωραία της δοκίμια για τους τσιγγάνους με λόγια δραστικά και δίκαια, για τη συνεχή αδιαφορία της κρατικής μέριμνας προς αυτήν τη μειονότητα.
Για τον ζωντανό και ζωτικό και πολύχρωμο πολιτισμό τους… Τη Μουσική, τα ταγούδια, τον χορό τους, την Ιστορία τους αιώνες κατατρεγμένοι και κατηγορημένοι από τον κάθε λογής… “μπαλαμό”… Στον οποίο μπαλαμό – λευκό, απευθύνθηκε επιτυχώς και ο άλλος σύγχρονος ερμηνευτής της φυλής τους, ο Β. Παϊτέρης, τονίζοντας την ταξική του νοοτροπία…
… Δεν είδα ολόκληρο το αφιέρωμα στην “Αυλή των χρωμάτων”, αλλά και δεν έχει σημασία… Είναι από τα ενδιαφέροντα προγράμματα Πολιτισμού, και το προτιμώ.