GREEK SUCCESS STORIES

«…το ίδιο λάθος δεν γίνεται δυο φορές.
Η δεύτερη φορά είναι επιλογή…»
Μ. Λουντέμης

Παρακολουθώντας τις ειδήσεις βλέπουμε κυρίως στις χώρες του Νότου, όπως Ισπανία και Ιταλία, να γίνονται διαδηλώσεις, με αιματηρά επεισόδια μάλιστα, εναντίον των μέτρων λιτότητας που τους επιβάλλουν οι κυβερνήσεις τους. Στην Ελλάδα των μνημονίων και της ανθρωπιστικής κρίσης δεν παρατηρούμε φαινόμενα τέτοιας μαζικότητας και έντασης. Μήπως είναι πράγματι επιλογή μας να ζούμε με τα ελάχιστα, αποχαυνωμένοι από τα νέα πλυντήρια συνειδήσεων… τα γνωστά Μ.Μ.Ε.;
Σε αυτό βοηθούν βέβαια και οι πολύ καλές κλιματολογικές μας συνθήκες… λίγο κρασί, ένα παξιμάδι, μια ελιά και λίγη θάλασσα και ο Έλληνας είναι ευχαριστημένος. Κι όμως η ανεργία καλπάζει, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, οι εργασιακές σχέσεις χειροτερεύουν και σε λίγο καιρό οι συντάξεις θα θεωρούνται είδος πολυτελείας. Ενώ από την άλλη μεριά εκείνοι που ελέγχουν την οικονομία αυτής της χώρας, οι οποίοι είναι λίγοι και δεν υπερβαίνουν τις 40 οικογένειες, τους παρέχει τη δυνατότητα το πολιτικό σύστημα να πολλαπλασιάζουν τα εισοδήματά τους και να συσσωρεύουν πλούτο. Οι λίγες αυτές οικογένειες ελέγχουν πλέον σήμερα τους 5 βασικούς κλάδους της οικονομίας μας όπως: τις κατασκευές, τράπεζες, μεταφορές, ενέργεια και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Ο εναγκαλισμός των συγκυβερνώντων, παρασιτικών κομμάτων με τους οικονομικά ισχυρούς είναι πλέον εμφανής και ξεκάθαρος. Να θυμίσουμε την ιδιωτικοποίηση της κρατικής Αγροτικής Τράπεζας, όπου το Υπουργείο Οικονομικών φόρτωσε στις πλάτες των μικρομετόχων την κακή τράπεζα με αποτέλεσμα να χάσουν ή για να ακριβολογούμε να τους… υφαρπάξει τα χρήματά τους το ελληνικό κράτος για να τη… δωρίσει μετά σε μια χούφτα τραπεζίτες με το συμβολικό τίμημα των 90 εκατ. €, αξία μικρότερη του κεντρικού της καταστήματος στην Αθήνα. Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε και με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο που πέρασε στη Βουλή που έγινε τόσος ντόρος όσον αφορά το γάλα, έκρυβε κι αυτό κάποια δεδομένα… όχι υπέρ των γαλακτοπαραγωγών, αλλά υπέρ των τραπεζιτών. Γιατί ενώ το Δημόσιο, έχει χρηματοδοτήσει τις τράπεζες κατά 82% και έχει αγοράσει σε μια συγκεκριμένη τιμή τις μετοχές τους, που δεν μπορούσαν οι τραπεζίτες να τις πάρουν πίσω κάτω από αυτήν την τιμή, με το πολυνομοσχέδιο, που ψηφίστηκε δύναται πλέον να πωληθεί η μετοχή και σε χαμηλότερη τιμή, από την τιμή κτήσης. Στην καπιταλιστική Αμερική, οι τραπεζίτες πήραν πίσω τις μετοχές των τραπεζών τους με 20 έως 30% πάνω από την τιμή που τις είχε αγοράσει το Δημόσιο. Ο Βαρουφάκης το λέει καθαρά: «…το μεγάλο κόλπο αφορούσε τις ελληνικές τράπεζες, όπου στόχος ήταν να κουρευτούν κι αυτές ριζικά, αλλά ο φορολογούμενος να αποζημιώσει τους τραπεζίτες και να τους κρατήσει [δανειζόμενος ο ίδιος] στο τιμόνι των τραπεζών».
Ένας από τους λίγους ομιλητές στη Βουλή που μας έκαναν γνωστές, αυτές τις… λεπτομέρειες του πολυνομοσχεδίου, με έναν περιεκτικό και συμπυκνωμένο λόγο είναι ο δικός μας βουλευτής κ. Σταθάκης, ο οποίος επίσης μας πληροφόρησε ότι σε όλες τις χώρες υπάρχουν κρατικές τράπεζες, ακόμα και στη Γερμανία με την πανίσχυρη Deutsche Bank, μόνο σε εμάς επιμένει το πολιτικό κατεστημένο να μην υπάρχει τίποτα δημόσιο.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά με τον Έλληνα πολίτη να βρίσκεται σε απόγνωση, ζούμε στιγμές ευφορίας.. όπως μας τα παρουσιάζουν τουλάχιστον τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα των Αθηνών… γιατί βγήκαμε λέει στις αγορές, οι οποίες μας εμπιστεύονται πλέον και μας δάνεισαν με υψηλό επιτόκιο βέβαια τα χρήματα που ζητήσαμε. Και καλά, αφού μας εμπιστεύονται γιατί δεν υπάρχουν ξένοι επενδυτές που θέλουν να επενδύσουν στη χώρα μας; Ακόμα και για το περιβόητο οικόπεδο του Ελληνικού, ένα από τα ποιο ακριβά και περιζήτητα στην Ευρώπη, δεν υπάρχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον από τους ξένους επενδυτές, με αποτέλεσμα να περιέλθει κι αυτό το ακίνητο σε πολύ χαμηλή τιμή στους ίδιους που πήραν και τις κρατικές τράπεζες. Ερώτηση αδαούς και υποψιασμένου πολίτη. Μήπως όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας είναι δρομολογημένα, έτσι ώστε να γίνει αναδιανομή του πλούτου και συσσώρευση σε λίγους ολιγάρχες; Γιατί πώς εξηγείται, όταν το χρέος μας ήταν το 125% του Α.Ε.Π. οι αγορές δεν μας δάνειζαν και μας επέβαλαν το μνημόνιο και τώρα που έχει φτάσει στο 175% είναι πρόθυμες να μας δανείσουν; Την ίδια στιγμή που το Δ.Ν.Τ. επιμένει ότι χρειαζόμαστε και 3 πρόγραμμα στήριξης, αν και δεν είναι απαραίτητο γιατί το μνημόνιο 2 διαρκεί έως το 2035 ή την αποπληρωμή του 70% των χρεών μας. Πιθανώς η εξήγηση βρίσκεται στο ότι πάμε για ευρωεκλογές και δεν θα ήθελε το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, όπου είναι το στήριγμα του “Νέου Μακρο-Παρασιτισμού” (Βαρουφάκης). Βέβαια ο ψηφοφόρος, που ζει την οδυνηρή του πραγματικότητα, οφείλει να γνωρίζει πλέον την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα του. Επομένως εάν συνεχίζει να ψηφίζει αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ, θα είναι πλέον συνειδητή του επιλογή.