Γρηγόρης Γ. Γεωργουδάκης: Η εντροπία των Ρολογιών

Η νέα ποιητική συλλογή του διακεκριμένου γιατρού-ποιητή, Γρηγόρη Γεωργουδάκη, με τον εμβληματικό τίτλο «Η εντροπία των Ρολογιών», ασφαλώς θα ταράξει θετικά το ποιητικό γίγνεσθαι της πόλης μας και όχι μόνο.
Μετά τις «Αμμογραφίες» νομίζω ότι ο Γεωργουδάκης έρχεται τώρα αντιμέτωπος με το χρόνο, που, έχοντας δική του υπόσταση, «φεύγει ανάμεσα στα δάχτυλά μας» και
«εξαϋλώνεται συνήθως // μπροστά σε μικρές και μεγάλες οθόνες».
Κι αυτό το βλέπομε και το ζούμε καθημερινά, αφού
«Δεν αναπνέει ο ουρανός // κρατά ο κόσμος την ανάσα.//
Λυγμός. Σκίστηκε το μπλε // ράγισε το πράσινο, πάγωσε το κόκκινο.//
Το θρόισμα είναι κλάμα. // Πέτρινοι χτύποι των ρολογιών».
Με λέξεις και εκφράσεις γυμνές, ένα ρολόι η κάθε μια, διαφορετικής σημασίας και μεγέθους, καταγράφουν τη δική τους «εντροπία», προκαλώντας τον ποιητή να σταθεί ανάχωμα στην αποδιοργάνωση που επαγγέλλονται.
«Μια λεπτή χρόνου πάχνη πάνω στο βιβλίο.//
Ανοίγω, αναδύεται ψύχος οσμή καταιγίδας.//
Ψάχνω σε δάση, χέρια ανεμοδέρνονται, νερά.//
Πώς έκλεισαν καιρό κόσμο κι αφηνιασμένα νέφη//
τόσα ακραία φαινόμενα, σ’ ένα τόσο μικρό βιβλίο».
Η 96 σελίδων συλλογή περιλαμβάνει 74 ποιήματα, τα περισσότερα ολιγόστιχα αλλά με ιδιαίτερα μεγάλο βάρος.
Το κάθε ποίημα, με το δικό του τρόπο, υποδηλώνει τον αδιάκοπο αγώνα ανάμεσα στον ποιητή και το χρόνο(και όσα αυτός φέρνει μαζί του), τον παρελθόντα, τον παρόντα και το μέλλοντα, που δεν διαχωρίζεται μα αλλάζει συνεχώς ώσπου γίνεται άχρονος
«Όσο μεγαλώνεις μικραίνει ο κόσμος // και ο χρόνος//
παρελθόν παρόν και μέλλον γίνονται ένα.//
Όσο πλησιάζεις στο κέντρο που έλκει//
η ταχύτητα αυξάνει //όλα καταρρέουν στο σημείο το ασήκωτο.»
Κι ακόμη,
«Αίφνης τα πράγματα//-ορθοστάτες, πολυθρόνες, τραπέζια-//
αποχτούν μια αναίδεια μια υπεροψία//-ιδίως των προγόνων-//
βλέπουν τόσο εφήμερη την παρουσία μας // μας αγνοούν//.
Τώρα κοιτάζουν πάνω απ’ τους ώμους μας // την επερχόμενη γενιά.»
Όμως εμείς, παρά το ότι αναρωτιόμαστε αν, «Έφυγαν άραγε οι πρόγονοι;»
«Κρατήσαμε τη θέση τους κενή // Να είναι πραγματικά αναντικατάστατοι.//
Ίσως για να τους περιμένουμε.// Ίσως να δούμε ποιος έχει τα θάρρος//
ή το θράσος να την καταλάβει.»
Εντροπία είναι μια ασυνήθιστη έννοια με την οποία μετράται η αταξία στη ζωή, μια νοσηρή κατάσταση δηλαδή, που φανερώνει την πλήρη αποδιοργάνωση που υπάρχει γύρω μας και μέσα μας, την οποία, με τις ευαίσθητες κεραίες του, συλλαμβάνει ο ποιητής, (ιδιαίτερα στον περίγυρό (του) μας) και ως έχει χρέος, την επισημαίνει και την καταδικάζει.
«Ένα κοράκι ραμφίζει του 21ου αιώνα την καρδιά.//
Με το πόδι του την περιστρέφει, γεμίζει αίμα ολόγυρα.//
θειάφι βρέχει πάλι στις στέγες και στο πρόσωπό μας.//
Κοράκια σμήνη κράζουν σε ουρανό κίτρινο κι ανελέητο.»
Δικαιολογημένα αναρωτιόμαστε μαζί του,
«Θα έρθει η στιγμή της ανάσχεσης, επιβράδυνση, σταμάτημα;» Πώς;
Αυτό το ερώτημα υποκρύπτει και την αισιόδοξη πλευρά. Με την καταβολή ενέργειας και προσπάθειας θα κατανικηθεί ο χαλασμός της εντροπίας και θα προκύψει τάξη στη ζωή μας και στην κοινωνία γενικότερα.
«Έρχονται οι νέες μέρες για τα όνειρά μας//
Λόγια, σημαίες, τραγούδια, ζωγραφιές//
Σε γαλάζιο ουρανό να γαληνέψει ο κόσμος.»
Με άλλα λόγια, υπάρχει ελπίδα αν όχι να γίνουν όλα παράδεισος, τουλάχιστο να μην είναι κόλαση.
«Παρακολουθώ τα χελιδόνια// ασκήσεις ταχύτητας φωτός//
αγώνες γύρω από το σπίτι.//
Θέλει κόπο, προπόνηση //να φέρνεις την άνοιξη.»
Και βέβαια θέλει αρκετό κόπο και συνεχή προπόνηση, όχι να φέρεις, αλλά να φέρνεις καθημερινά την άνοιξη σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής!
Ο ποιητής είναι σύμμαχος και συμμέτοχος σ’ όλον αυτόν τον αγώνα.
Θερμά συγχαρητήρια!