» Σκέψη με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των ναρκωτικών
«Ναρκομανής είναι κάποιος που χρησιμοποιεί το σώμα του
για να πει στην κοινωνία ότι κάτι δεν πάει καλά»
Stella Adler 1901-1992
Αμερικανίδα ηθοποιός & καθηγήτρια υποκριτικής
Σώμα στο κράσπεδο. Τρυφερή που είναι η νύχτα! Παρέες σε στενά κάνουν θόρυβο για να ξορκίσουν το παρελθόν. Μαχαίρι που ακουμπά απρόσεκτα σε πιάτο. Σκύλος με παράπονο για το σκοτάδι. Περπατώ και κοντοστέκομαι. Σώμα στο κράσπεδο.
Τον έχω ξαναδεί. Με ζαλισμένο βήμα, με εκείνη την ελαφριά κλίση του ώμου προς τα δεξιά. Προσπάθεια ακροβασίας ανάμεσα σε άλλους που προσπερνούν. Προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ του χρόνου των πραγμάτων και ενός άλλου χρόνου, εσώτερου και τοξικού. Τώρα κορμί άκαμπτο, χέρια απλωμένα σε παραίτηση, μάτια στο όριο επαφής με αυτό που συμβαίνει γύρω και την σπείρα που περιστρέφεται μέσα του. Στόμα υγρό, καμπύλη που αγκαλιάζει το σαγόνι.
Αποφασίζω τρία μέτρα απόστασης. Και κάθομαι. Τρία μέτρα. Όσα χρειάζονται για να αποκτήσει κανείς απόσταση ασφαλείας κι ευγένειας από το άγνωστο. «Μπορείς να με ακούσεις;» τον ρωτώ, με φωνή που έχει την απόλυτη σιγουριά ότι δεν πρόκειται να πάρει απάντηση. Έκπληξη. Η καμπύλη του στόματος ανασηκώνεται, τα χέρια στηρίζουν το σώμα να ανασηκωθεί, νερό πλένει τα χέρια, τα χέρια φέρνουν με μία κίνηση προς τα πίσω τα μαλλιά, το σώμα κάθεται δίπλα μου. Μόνο τα μάτια αδυνατούν να συμμετάσχουν στην επαναφορά.
«Θες να μου πεις ποιος είσαι;». Σκέφτομαι πως κι εκείνος θα μπορούσε να απευθύνει την ίδια ερώτηση μα με ξαφνιάζει για άλλη μια φορά, με άμεση ανταπόκριση. «Θα σου πω», μου λέει. Η ανάσα του έχει την μυρωδιά κενού. «Μόνο κοίτα αν μπορείς να αποκλείσεις το στενό. Κανείς να μην περάσει όσο θα σου μιλώ. Κανείς να μην μ’ ακούσει. Εντάξει;». Κοιτάζω γύρω μου. Χαμηλώνω αυθαίρετα τον σκοτεινό ουρανό. Μακραίνω τις σκιές μας στο πλακόστρωτο. Σπρώχνω τον τοίχο πίσω μας για να ακουμπήσουν καλύτερα οι λέξεις του.
«Με λένε Δημήτρη, Θωμά, Ιουλία, Τζέισον, Τάσο, Ρόμπερτ, Ζαν Πιέρ, Μαρία, Γιουδίθ, Αλεξέι, Σάββα, Άχμεντ. Το επίθετο βρες το μόνος σου. Κάθε πρόταση δεκτή. Μένω στο μόνο σπίτι του δρόμου που δεν βλέπει Αιγαίο. Μένω στο υπόγειο με ένα μικρό παράθυρο που βλέπει τα κύματα της δυτικής Ιρλανδίας. Μένω σε ένα γκέτο λευκών στο σημείο που αρχίζει το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Σε ένα κοντέινερ δίπλα στο νοσοκομείο των βετεράνων στο Σιάτλ. Σε ένα διαμέρισμα εκατομμυρίων στον 28ο όροφο ενός συγκροτήματος πολυκατοικιών στην Σιγκαπούρη. Μένω σε ένα άδειο πάρκινγκ στα περίχωρα του Σαντιάγκο της Χιλής. Στον σταθμό τρένων ενός χωριού, πέντε μέρες δρόμος μακριά απ’ το Βλαδιβοστόκ. Είμαι ξάδελφος, θετός πατέρας, υιοθετημένος γιός, κόρη που έφυγε ξαφνικά, πρώην πετυχημένος δημόσιος υπάλληλος με λαμπρή σταδιοδρομία πρόωρης συνταξιοδότησης, ιδιωτικός υπάλληλος σε αναστολή, ένστολος ναυτικός των “μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων”, βρώμικος που σε σταματά τακτικά για πενήντα λεπτά του ευρώ που δεν έχεις ποτέ, ο φθασμένος της σκηνής κι ο απόκληρος του παρασκηνίου, το όργανο της τάξης, η ροκ συγχορδία της αταξίας που σε μεθά λυτρωτικά, είμαι το νούμερο ένα στα στατιστικά ανεργίας, ο γεννημένος άτυχος, ο τυχερός παρείσακτος τεμπελάκος που γεμίζει με κέρματα πλαστικά ποτήρια ικεσίας. Είμαι ο οροθετικός, ο κοινωνικά οριοθετημένος, ο τρελαμένος με τα αχτένιστα μαλλιά, ο main stream φέρελπις έφηβος που απεχθάνεται το λύκειο, τους συγγενείς κάθε βαθμού, τους πετυχημένους με υψηλό υπόβαθρο. Η τρίτη από το τέλος είδηση στο δελτίο που έκανε δεκάδες γείτονες να πέσουν από τα σύννεφα. Αυτός που δεν είχε δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα και που δεν απόκτησε ποτέ δικαίωμα κανένα. Κι εσύ, εσύ αυτός που τα κατάφερε καλά απόψε. Που απέκλεισε το στενό, κανείς να μην σβήσει τα στοιχεία ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος. Κι εγώ, αυτός που τώρα πρέπει να γίνει πάλι σώμα. Άκαμπτο. Στο κράσπεδο. Πριν φύγεις, άσε μόνο τα γνωστά πενήντα λεπτά ή ότι θέλεις και έχεις τέλος πάντων. Όλα μου κάνουν για ένα καλό γυμνό γεύμα».
Σκύβω. Επαναφέρω τις διαστάσεις του στενού. Και ξαπλώνω το σώμα μου. Ίσα που να ακουμπά το κράσπεδο. Δεν λέω καληνύχτα…
