Βλέπω τις φωτογραφίες. Σ’ ένα τραπέζι σύσκεψης είναι µαζεµένοι µόνο άνδρες. Εκπρόσωποι ∆ήµων, Περιφερειών, άλλων φορέων, είναι όλοι άνδρες.
∆εν υπάρχει χώρος ούτε για µια γυναίκα. Ούτε για δείγµα.
Βλέπετε οι γυναίκες είναι παντού και πουθενά. Πολλές στα φοιτητικά έδρανα, πολλές στα εκπαιδευτικά σεµινάρια, πολλές στους χώρους εργασίας, αλλά πολύ λίγες τα καταφέρνουν να φτάσουν σε θέσεις ευθύνης.
Ακόµα και σήµερα η εικόνα είναι η ίδια. Αίθουσες συσκέψεων, έδρανα οργάνων, στα οποία κυριαρχεί η ανδρική παρουσία, ενώ οι γυναίκες είναι άφαντες ή στην καλύτερη έχουν ρόλους δευτερεύοντες.
Κοντά σ’ αυτά, έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι οι γυναίκες πρέπει να αποδεικνύουν διαρκώς ότι είναι καλές σε αυτό που κάνουν ως εργαζόµενες, ερευνήτριες, επαγγελµατίες, δηµόσιοι λειτουργοί και ταυτόχρονα να αποκρούουν µε µαεστρία τις επιθετικές -ενίοτε- διαθέσεις των ανδρών συνοµιλητών τους που τις βλέπουν κυρίως ως… γυναίκες.
Πολλά χρόνια µετά την εφαρµογή µέτρων για την ενίσχυση της γυναικείας παρουσίας στα όργανα λήψης αποφάσεων η εικόνα είναι ίδια.
