Οι βιασμοί στην εμπόλεμη χώρα, ανατριχιαστική πραγματικότητα, αιμορροής, επίσης…
Ξεκινούν λέει οι έρευνες, από καταγγελία της Νατάλια, ενός θύματος συγκλονιστικού, μαζί με πολλά άλλα.
… Σκοτώσαμε τον άνδρα σου γιατί ήταν ναζί… Της είπαν.
Κλείδωσαν το τετράχρονο αγοράκι της στο άλλο δωμάτιο, κι επιδόθηκαν η παρέα των Ρώσων στρατιωτικών σε αλεπάλληλους βιασμούς με συνεχές, χυδαίο κι αισχρό υβρεολόγιο…
Με σημάδευαν στο κεφάλι συνεχώς, και μου ‘παν.
«Βούλωσέ το, ή θα φέρουμε το παιδί σου, να δει πώς σκορπάνε τα μυαλά της μάνας του στο δωμάτιο…».
Ενοιωθε, άκουγε το παιδί της να σπαράσσει απελπισμένο, κι αργότερα θα πει: Πώς μπορώ να ζήσω, έπειτα απ’ όλα αυτά, κατάφερα να φύγω, αλλά πώς θα επιστρέψω να θάψω τον σύντροφό μου; Ακόμη κείται νεκρός στην πόρτα μας… Αφού το χωριό είναι ακόμη υπό κατοχή, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…
«Εχουμε καταγγελίες, για γυναίκες που βιάζονται ομαδικά… Είναι γυναίκες που δεν μπορούν να φύγουν! Μιλούμε για ηλικιωμένες γυναίκες. Οι περισσότερες απ’ αυτές, είτε σκοτώθηκαν μετά τον βιασμό τους, είτε αυτοκτόνησαν…
Είναι τα λόγια σε συνέντευξη της Λέσια Βασιλένκο, βουλευτού του αντιπολιτευτικού κόμματος Holos, σε βρετανούς αξιωματούχους.
Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν και οι αναλύσεις της κοινωνιολόγου Μαρίας Μις, μέλους της φεμινιστικής πτέρυγας του κινήματος Attac και συγγραφέα συμβολικών έργων όπως: “Γυναίκες: η τελευταία αποικία”.
«Η σεξουαλική βία, γενικεύεται στις ένοπλες συρράξεις, όπου το σώμα των γυναικών, γίνεται ακόμη ένα πεδίο υποταγής του εχθρού».
Το Σώμα λοιπόν των γυναικών… “Πεδίο” της υποταγής του εχθρού.
“Πεδίο” στο οποίο συντελείται η ασχήμια, το έγκλημα πολέμου.
Η κορύφωση του μίσους, σε πεδίο ευάλωτο, αδύναμο, πρόσφορο ν’ ασχημονεί ο εχθρός, και να “επικυρώνει” σκαιά, τον θρίαμβο της νίκης του.
Αυτά, τα ελάχιστα. Οσο για μας εδώ, τα είπε σε λίγες γραμμές ο Παρασκευάς Περάκης, συγκλονισμένος “Χ.Ν.” 1/4.
«Αρρώστησε όλη η Ελλάδα, στην ιδέα ότι είναι βάσιμος πλέον ο φόβος, τα τρία κορίτσια της Πάτρας, να έφυγαν από το χέρι της γυναίκας που τα γέννησε».
Ενθετο
Σύγκρυο, ρίγος οδυνηρό, πνίγει το νου και το θυμικό κάθε γυναίκας, όταν σκεφτεί το ενδεχόμενο, να ζήσει μια τέτοια σκοτεινή εμπειρία…
Το μόνο “παρήγορο” νομίζω, είναι το να έχει ταχεία πρόσβαση, σε μιας μορφής αυτοχειρία…
