Γυναικοκτονιών αδιαφορία!

Σοκάρει τον κάθε πολίτη, όταν ακούει τα φρικιαστικά εγκλήματα γυναικών, διερωτώμενος τι φαιά ουσία έχουν στο κεφάλι τους αυτοί οι θύτες που εν έτει 2022 θεωρούν ότι η γυναίκα είναι αντικείμενο ή μέσο επιβεβαίωσης του ανδρισμού τους.
Το σημαντικό που συμβαίνει, οι δράστες να είναι υπότροποι, να έχουν απασχολήσει την Αστυνομία, να έχουν συλληφθεί για ενδοοικογενειακή βία και έκτοτε να παραμένουν, χωρίς να διατάσσεται κάποια ψυχοθεραπεία από ειδικό γιατρό, ώστε ν’ αποσοβηθεί μελλοντικώς κάποιο στυγερό και μοιραίο αναπόφευκτο κακό. Το 2019 και το 2020 39 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους απ’ αυτήν την αιτία και άλλες 12 το 2021. Το πρώτο εξάμηνο του 2022 δολοφονήθηκαν 12 γυναίκες από συντρόφους τους. Τελευταίως, μέσα σε δύο ημέρες έγιναν τρεις γυναικοκτονίες, μία στο Περιστέρι την Κυριακή και μία στο Ρέθυμνο και τη Δευτέρα στη Ζάκυνθο.
Ο όρος “γυναικοκτονία” δεν υπάρχει στον ποινικό κώδικα, όπως επισημαίνουν οι νομικοί. Η υφυπουργός Εργασίας και Οικογενειακής Πολιτικής Ισότητας των δύο φύλων κ. Συρεγγέλα είπε: «Απ’ την αρχή της διακυβέρνησης της χώρας μας έχουμε ως βασική προτεραιότητα τη στήριξη κάθε γυναίκας που έχει δεχθεί βία. Δυστυχώς, είμαστε αντιμέτωποι με το φαινόμενο που μας έχει συγκλονίσει και κάναμε τα πάντα να το αντιμετωπίσουμε». Δεν ανέφερε στις δηλώσεις της τον όρο “γυναικοκτονία” παρά τις επίμονες εκκλήσεις απ’ τις φεμινιστικές οργανώσεις να περιληφθεί στον ποινικό κώδικα ο όρος και να εκπονηθούν τηλεοπτικά σποτ, όπως και για την Covid, ώστε, αν όχι να εξαφανισθεί το φρικτό φαινόμενο, τουλάχιστον να περιορισθεί. Είναι περίεργη η “αδιαφορία” της κυβέρνησης να κατοχυρώσει νομικά αυτόν τον όρο, καθ’ όσον το φαινόμενο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.
Το φοβερό ανοσιούργημα έχει υπόβαθρο. Θεωρείται ότι υπερέχει ο ανδρισμός ένεκα της κατωτερότητας της γυναίκας. Για τούτο οι νομικοί πιστεύουν ότι πρέπει να διαχωρισθεί από τ’ άλλα εγκλήματα και να είναι οι ποινές αυστηρότερες από τ’ άλλα ομοιογενή εγκλήματα. Ζητείται «πολιτική βούληση και κοινωνική στράτευση, να πάψουμε να θρηνούμε συνεχώς θύματα». Διότι σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει προμελέτη, η οποία κάποια στιγμή ολοκληρώνεται. Αυτοί οι άνδρες δεν αγαπάνε, δεν φροντίζουν, ούτε στηρίζουν το οικογενειακό υπόβαθρό τους, δεν παραδέχονται τον εγωισμό τους και την τυχόν “απόρριψή” τους, νομίζουν δε ότι η πατριαρχία τους παρέχει το δικαίωμα να βιαιοπραγούν.
Δεν λέει να εξαλειφθεί με τίποτα η πατριαρχία, παρά τις επίμονες μάχες των γυναικείων οργανώσεων και ιδίως της «Ένωσης Γυναικών Ελλάδος» (Ε.Γ.Ε.), που αγωνίζονται από μειονεκτική θέση σ’ ένα σύστημα που συνεχώς προβάλλει εμπόδια. Αποδεικνύουν ότι αναπαράγεται η «έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία» μέσα από την πατριαρχία, από την άσκηση εξουσίας του φερόμενου ως αρχηγού της οικογένειας, να διαχειρίζεται την περιουσία, την εκπροσώπηση των μελών της και την τύχη τους.
Ο αριθμός των γυναικοκτονιών αυξάνεται αλματωδώς και τούτο αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα δεν τηρούνται οι υποχρεώσεις από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, που κυρώθηκε με νόμο το 2018 και που θα ‘πρεπε να λαμβάνονται αποφασιστικά μέτρα για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.
Εύλογο θα ήταν να λειτουργούν δίκτυα δομών προστασίας των κακοποιημένων γυναικών, πριν το δολοφονικό χέρι φθάσει στα όρια της γυναικτονίας. Δυστυχώς, απ’ τις υπάρχουσες μία – μία κλείνει. Η ευαισθητοποίηση για τις γυναικοκτονίες είναι βασικό θεματικό ζήτημα για τη χώρα μας, ο δε όρος να πάψει να είναι απαγορευμένος και να πάρει νομική υπόσταση.