ΟΤΑΝ µε την ΕΛΜΕ Χανίων, το καλοκαίρι του 1982, βρεθήκαµε για περίπου 15 µέρες στην τότε ΕΣΣ∆ του Μπρέζνιεφ, συναντήσαµε πολλούς πολιτικούς πρόσφυγες από τον ελληνικό εµφύλιο (1946-1949). Ένας από αυτούς, ο Κώστας (πολιτικός µηχανικός), µας είχε “ξεναγήσει” στο µικρό, στενό, λίγων τετραγωνικών µέτρων διαµέρισµά του (περίχωρα Μόσχας), σε µια λαϊκή πολυκατοικία όπου έµενε µε την οικογένειά του. Τον ρωτήσαµε να µας πει αν οι τότε µεγάλες µοσχοβίτικες εφηµερίδες, η Pravda (=Αλήθεια) και η Izvestia (=Ειδήσεις) έγραφαν ειδήσεις που να ανταποκρίνονται στην πραγµατικότητα- στην αλήθεια.
ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ λακωνικά µε κάτι που κυκλοφορούσε υπό µορφή ανεκδότου σε όλη τη Σοβιετία και το εξωτερικό: “Έγκυρες ειδήσεις και αλήθεια; Μα, δεν υπάρχει αλήθεια στην Izvestia (=Ειδήσεις), ούτε και καµιά είδηση στην Pravda (=Αλήθεια)!” Κανείς δεν γνώριζε από ποιον και πού “επινοήθηκε” το σαρκαστικό αυτό ανέκδοτο, όµως ήταν και είναι αντιπροσωπευτικό για το πόση σηµασία δίνουν τα ΜΜΕ, ακόµη και σήµερα, σε ό,τι αφορά στην εγκυρότητα µιας είδησης, όσο και στην αλήθεια της. Μια βόλτα στο fb θα σας πείσει για του λόγου το αληθές.
ΟΤΑΝ µάλιστα υπάρχει πόλεµος (ρωσοουκρανικός), οι ειδήσεις διαµελίζονται κυριολεκτικά -κι απ’ τους δυο εµπόλεµους- ενώ και η αλήθεια είναι η πρώτη που πεθαίνει στα πεδία των µαχών. ∆υστυχώς στην εποχή µας, ο καθένας µας διαβάζει και ακούει αυτό που θέλει αµφισβητώντας εκ των προτέρων, ή εκ πεποιθήσεως, την αλήθεια του άλλου.
