H αλήθεια της πραγματικότητας

Το ανθρώπινο σώμα, όπως αναφέρεται στην 1η Κορινθίους επιστολή Κεφ,12/12,26, αποτελείται από πολλά μέλη, επιμέρους όργανα, (εργαλεία): « Επειδή, καθώς το σώμα είναι ένα, και έχει πολλά μέλη, όλα όμως τα μέλη του ενός σώματος, ενώ είναι πολλά, είναι ένα σώμα….Και είτε ένα μέλος πάσχει, όλα τα μέλη συμπάσχουν, είτε ένα μέλος τιμάται, όλα τα μέλη χαίρονται μαζί».
Έτσι είναι πράγματι. Η επιστήμη και ιδιαίτερα η ερευνητική Ιατρική, επισταμένα και με πολύ προσοχή ασχολείται και συνεχώς καινούργιες ειδικότητες παρουσιάζει, επιβεβαιώνει τον θαυμάσιο τρόπο της κατασκευής μας. Από αυτά τα πολλά μέλη, ( όργανα μας), δύο κατά την άποψη μου παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο για τη ζωή μας, ο εγκέφαλος και η καρδιά μας, και κυρίως η καρδιά, η οποία αν σταματήσει ο άνθρωπος πεθαίνει, ενώ αν σταματήσει ο εγκέφαλος το πολύ πολύ να γίνει ο άνθρωπος Μέγας Αλέξανδρος, Ναπολέων, Πλανητάρχης κοκ. Από αυτά τα δύο θα αναφερθούμε για λίγο στον εγκέφαλο, στο όργανο εκείνο που ακόμη δεν έχει διερευνηθεί σε όλο του το εύρος και παρά το γεγονός που ζυγίζει κατά μέσον όρο 1350 γραμμάρια, συγκεντρώνει και αποθηκεύει το  πλήθος των πληροφοριών που του κουβαλούν, κυρίως τα μάτια, τα αφτιά και οι άλλες αισθήσεις, απορροφώντας τα ερεθίσματα και τις επιδράσεις του περίγυρου και του περιβάλλοντος του. Μαζεύει πολλά και δεν μένει εκεί, γιατί έχει την ικανότητα της επεξεργασίας όλων αυτών των υλικών και την παραγωγή προϊόντων, τα οποία τα προσφέρει στον εαυτό του πρωταρχικά και κατόπιν στην οικογένειά του, στην  κοινωνία και στον κόσμο που ζει. Και ασφαλώς καταλαβαίνουμε ότι, ανάλογα με την ποιότητα των υλικών θα είναι  θα είναι και η ποιότητα του παραχθέντος προϊόντος. Αυτό το θαυμάσιο εργαλείο, δουλεύει ασταμάτητα ακόμη και την νύχτα που κοιμόμαστε. Τα έγραψα όλα αυτά για να πω, ότι, το δικό μου αυτό εργαλείο, στο πολύχρονο  στριφογύρισμα του,  πολύ συχνά μου ξεφορτώνει ολοζώντανα σημαντικά περιστατικά που πριν από πολλά χρόνια έζησα. Βιώματα περασμένων εποχών.
Γυρίζω πίσω οκτώ περίπου δεκαετίες και θυμάμαι, την πρώτη έκθεση που μας έβαλε η φιλόλογος καθηγήτρια κυρία Μαρία Κατσανεβάκη, στην πρώτη τάξη στο Γυμνάσιο Παλαιόχωρας, με θέμα: « Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου». Αν κάνω λάθος παρακαλώ συμμαθήτριες και συμμαθητές μου, να με διορθώσουν. Θυμάμαι ακόμη λίγα χρόνια αργότερα, την έκθεση που μας έβαλλαν στις εισαγωγικές εξετάσεις του Πανεπιστημίου, με θέμα: « Η αλήθεια και το ψεύδος και η σημασία αυτών εις τον κοινωνικόν βίον». Θέματα και τα δύο, που για μας τα χωριατόπαιδα των 12-13 χρόνων για το πρώτο, με τα λίγα βιβλία και εργαλεία μάθησης και με γνωσιολογικά ερεθίσματα του περίγυρου, κυρίως της οικογένειας και του δημοτικού και ύστερα από τις δυσκολίες της δεκαετίας του 1940, που ήταν φτωχά και λίγα, ήθελαν ιδιαίτερη προσοχή και σκέψη προσγειωμένη στην πραγματικότητα. Το πρώτο απαιτούσε να αποτυπώσει ο καθένας μας στο χαρτί, πως ο φόβος του Κυρίου ( Θεού), ο υγιείς φόβος, ήταν πράγματι σοφία για χάραξη πορείας προσωπικής ζωής αξιοπρεπέστατα ωφέλιμης, αλλά και κοινωνικά χρήσιμης. Τα γραπτά μας  έπρεπε να αναφέρονται στη βιωματική πραγματικότητα της καθημερινότητας,  σε αλήθειες και όχι σε ψέματα και παραμύθια και τα δύο θέματα.  Επίσης θυμάμαι ότι, όλα τα θέματα μέχρι να τελειώσουμε το Γυμνάσιο, ήταν θέματα παρμένα από τον αγώνα και τα προβλήματα, από τα εύκολα και τα δύσκολα εκείνων των καιρών και από το περιβάλλον, που τα πάντα καθημερινά τα   ζούσαμε στο πετσί μας. Εκτός ολίγων εξαιρέσεων τότε, ζούσαμε την πραγματικότητα της αλήθειας. Τις δεκαετίες εκείνες του 1940, 1950, 1960,εμείς οι μαθητές, τα χωριατάκια, με τα λίγα πενιχρά μέσα που είχαμε, αξιολογούσαμε καταστάσεις, ξέραμε τη ζητούσαμε από τη ζωή και βάναμε στόχους. Παίρναμε πολύ σοβαρά τις σοφές συμβουλές των γονιών μας και ρουφούσαμε σαν άβρεχτα σφουγγάρια ότι έβγαινε από τα χείλη των δασκάλων και των καθηγητών μας. Τότε δεν υπήρχαν φροντιστήρια και σχολικά βοηθήματα. Πολλές φορές δεν είχαμε ούτε τα απαιτούμενα βιβλία, είχαμε όμως δασκάλους και καθηγητές που κόπιαζαν και ήθελαν να μας μάθουν. Μας έμαθαν να ζούμε αισιόδοξα την πραγματικότητα, να παλεύουμε τίμια για να την κάνουμε καλύτερη και να ζούμε την αλήθεια. Όλους αυτούς, που τώρα δεν ζει κανένας, εγώ ευγνώμονα θυμάμαι και μνημονεύω. Άλλες εποχές, εποχές που μας χτύπησαν στο αμόνι και μας στριφογύρισαν πολλές φορές για να βγάλουν τους περισσότερος από εμάς όπως καλά ξέρω, χρήσιμους στην κοινωνία, χωρίς να έχουμε ξεχάσει την Αλήθεια της Πραγματικότητας. Την αλήθεια της πραγματικότητας, μεγάλη κουβέντα και ίσως σκέφτεστε: Μα καλά φίλε, όλα τότε ήταν άψογα και τέλεια; Όχι βέβαια. Και τότε υπήρχαν παρατυπίες και μάλιστα πολλές φορές σοβαρές, ανθρώπινων συμπεριφορών. Όμως, τότε δεν υπήρχε αυτό που υπάρχει σήμερα. Τι υπάρχει σήμερα; Σήμερα ( εκτίμηση μου), υπάρχει η εφήμερη πραγματικότητα του ΨΕΜΑΤΟΣ. Καθημερινά ακούγονται, τριγμοί ρωγμών και κατακρημνίσεις, του πάνω σε σαθρά, ψεύτικα θεμέλια δομημένου συστήματος, με αποτέλεσμα, η ζωή πολλών να καταπλακώνεται και να καταστρέφεται από την μια μέρα στην άλλη, γιατί πίστεψαν στο ψέμα, ή είπαν οι ίδιοι αξιοκατάκριτα, άνομα και ιδιοτελεί ψέματα, γιατί ίσως δεν ήξεραν αυτό που είπε ο αρχαίος Έλληνας ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ένας εκ των τριών μεγάλων τραγικών ποιητών  (496-406πχ), ότι το ψέμα ποτέ δεν ζει, για να γεράσει.
Τα όσα έρχονται στο φως καθημερινά, δείχνουν ότι η ζωή κυριαρχείται σε απελπιστικά ποσοστά, από την εφήμερη πραγματικότητα του ψεύδους, καθώς και την ανοσία της σημερινής κοινωνίας πάνω σ΄αυτό. Ό,τι λέγεται και γράφεται και προωθείται, με όλα τα μέσα και της διαφήμισης, που είναι πάρα πολλά, – ενώ στις εποχές που αναφέρομαι δεν είχαμε ούτε ραδιόφωνο -, σκοπό έχει να ωραιοποιήσει καταστάσεις, να εξυπηρετήσει φαύλα συστήματα και συμφέροντα, να παρουσιάσει την αναξιοκρατία ως αξιοκρατία, να χρυσώσει χάπια υπνωτικά, με λίγα λόγια να κατεδαφίσει την αλήθεια της πραγματικότητας και τις αξίες που την στηρίζουν και δυστυχώς η πραγματικότητα του ψεύδους δείχνει ότι τα έχει καταφέρει. Τις παλιές εκείνες εποχές, εμείς, ζούσαμε την πραγματικότητα της πραγματικότητας, ό,τι έβλεπαν τα μάτια μας, διαβάζαμε και άκουαν τα αφτιά μας, ό,τι έπιαναν τα χέρια μας ήταν πραγματικό, αληθινό. Σήμερα η ανθρώπινη παγκόσμια κοινωνία, σε ποσοστά πάνω του 90%, ζει με ψευδαισθήσεις για ένα καλύτερο αύριο που ποτέ δεν το βλέπει. Το παράξενο είναι ότι, ενώ προδίδεται συνεχώς από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, μένει εκεί, στην εφήμερη πραγματικότητα του ψεύδους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Παραπάνω αναφερθήκαμε σε χρυσωμένα υπνωτικά χάπια. Ίσως όμως και να συμβαίνει αυτό που είπε ο Τ. ΧΑΞΛΕΥ, Άγγλος σημαντικός Μοριακός Βιολόγος, που γεννήθηκε στο Τσέστερ το 1924, είπε: Η συνηθισμένη μοίρα των καινούργιων αληθειών είναι ν΄ αρχίζουν σαν αιρέσεις και να τελειώνουν σαν προκαταλήψεις. Και όταν μπαίνει η προκατάληψη στη μέση, τότε τα πράγματα μένουν στάσιμα, ή οπισθοδρομούν και η κοινωνία σχετικά με το θέμα να βουλιάζει, στην εφήμερη πραγματικότητα του ψέματος.