H ανευθυνότητα ενός συστήματος

Ανέκαθεν σ’ αυτή τη χώρα οι φυσικές καταστροφές αναδείκνυαν τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού. Συνεπώς και την ανυπαρξία τής κατ’ ευφημισμόν λεγόμενης «προστασίας του πολίτη»: τρανταχτές αποδείξεις οι πλημμύρες (Μάνδρα) και οι καταστροφικές και θανατηφόρες πυρκαγιές (Αττική), με υπερβολικά πολλά θύματα. Σε καμιά χώρα του κόσμου από μια πυρκαγιά σε μια περιοχή με περίπου 10.000 κατοίκους (Μάτι) δεν θα είχαν 96 νεκρούς (το 1% δηλαδή).
Ωστόσο πρωτόκολλα για την αντιμετώπιση έκτακτων φυσικών καταστροφών υπάρχουν, σχεδιασμός για την έγκαιρη εκκένωση μιας περιοχής υπάρχει. Είναι δε ευθύνη του περιφερειάρχη η άμεση εφαρμογή των παραπάνω. Όμως δεν εφαρμόστηκε τίποτε, ή αν «εφαρμόστηκε» δεν υπήρχε κανένας συντονισμός των εμπλεκομένων φορέων.
Αλλά στα τρία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από μια αριστεροδεξιά κυβέρνηση, είχαμε μια καλά μελετημένη συνέχιση «καθίζησης των κρατικών υποδομών και μηχανισμών», με στέρηση πόρων και περιορισμό προσωπικού και υλικού, ώστε να αναδειχθεί ένας υπερπλεονασματικός προϋπολογισμός, για χάρη των Βρυξελλών. Και της εξουσίας φυσικά!