«Εκείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι».
Εκείνο το βράδυ ψαρέψαμε ραβδούχους από τα μποντιμπιλντεράδικα, εβγήκαν σεργιάνι στα κανάλια οι ερωτύλοι playboy και μαζεύτηκαν κούλουμο οι μύγες, εκείνο το βράδυ ξέραμε ότι η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει δεν θα είναι ίδια με την προηγούμενη.
Και είπανε τα θρασίμια: «Εμείς δεν έχουμε σχέση, δεν ξέρουμε τίποτα…» γιατί σε τούτο τον τόπο για ορισμένους (ευτυχώς λίγους)… “πατριώτες” είναι οι δολοφόνοι και απάτριδες τα θύματα.
Εκείνη τη νύχτα ο Παύλος, ο Γιώργος, η Ελένη είπανε «φτάνει πια με το Αλτ τις ει; Με τις αρβύλες, τα κουρεμένα κεφάλια». Είπε ο Παύλος, ο Γιώργος, η Ελένη εμείς γεννήσαμε τη Δημοκρατία, δεν «θα τη δολοφονήσετε εσείς».
Εκείνη τη νύχτα στην Αμφιάλη, γίνηκε τουρτουλούκι, δημοκρατικός σεισμός, οι πολίτες είπαν: «Ως εδώ και μη παρέκει!». Με συγχωρείτε μα κάνατε το μοιραίο λάθος.
Τώρα δεν υπάρχει «δεν ήξερα, δεν γνώριζα», τώρα τελειώσανε τα χαχανητά, τα μισόλογα. Εκείνη τη νύχτα, όπως και τις άλλες που θα έλθουν, η Δημοκρατία και το κράτος θα επαγρυπνούν, μάτι δεν θα ξανακλείσουν μέχρι να σώσουμε τη χώρα.
Εκείνη τη νύχτα είδαμε φως, εγένετο φως, όλοι είπανε η Δημοκρατία θα νικήσει.