H δραχμή και οι ταλαιπωρίες της

Ολες οι χώρες της Ευρωζώνης, πλην Γερμανίας, Ολλανδίας και τινών άλλων, βρίσκονται σε δίνη κρίσεως χρέους με πρώτη να σέρνει τον χορό του Ζαλόγγου η Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι το κοινό νόμισμα, το ευρώ, δεν βοήθησε καθόλου τις πτωχές χώρες και στη δεδομένη κρίση δεν εξάλειψε την ύφεση, αλλά την υπέθαλψε.
Με τη δραχμή κάπως τα κουμαντάραμε, την τυπώναμε στο νομισματοκοπείο του Χολαργού, την κυκλοφορούσαμε, χωρίς κανείς να μας εκβιάζει να συμμορφωνόμαστε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, να ξεπουλάμε και να γινόμαστε υπόδουλοι. Μερικές χώρες, που μπήκαν στο ευρώ, το μετάνιωσαν, γιατί αποδεικνύεται ότι δεν χτίστηκε σε γερά θεμέλια. Στο όνομα αυτού του βωμού εξαναγκάστηκε να θυσιαστεί και η Ελλάδα ως Ιφιγένεια.
Θανατώσαμε τη δραχμή, ένα απ’ τα αρχαιότερα νομίσματα του κόσμου, με πλαστό πιστοποιητικό θανάτου ελέω Σημίτη. Ηταν γνωστή πριν 2.500 χρόνια επί αθηναϊκής πολιτείας και Μ. Αλεξάνδρου με το πλέον διαδεδομένο τετράδραχμο. Ο Μ. Αλέξανδρος διέδωσε τη δραχμή σ’ όλο τον κόσμο, ήταν δε τόσο μεγάλη η φήμη του στρατηλάτη, ώστε οι ηγεμόνες, τους οποίους κατέκτησε και οι επίγονοί του, “έκοβαν” δραχμές που τον απεικόνιζαν.
Αν και η δραχμή εποίκιλε μεταξύ των πόλεων, ως προς το σχήμα και το βάρος, είχε σταθερή σχέση με τ’ άλλα νομίσματα. Μία αττική δραχμή ισοδυναμούσε με έξι οβολούς, παλαιότερα χάλκινο κέρμα των πέντε λεπτών, την πεντάρα. Δύο δραχμές άξιζαν ένα στατήρα που ήταν και μονάδα βάρους 44 οκάδων. Εκατό δραχμές αντιστοιχούσαν σε μία μνα, που ήταν κι αυτή νομισματική μονάδα και μέτρο βάρους. Τέλος αντί 6.000 δραχμών ήταν το αντίτιμο ενός ταλάντου, νόμισμα μεγάλης αξίας Ελλήνων, Ασσυρίων, Αιγυπτίων, Εβραίων και Ρωμαίων.
Ως πρώτο μετεπαναστατικό νόμισμα ήταν ο Φοίνικας. Κόπηκε στην Αίγινα το 1828 απ’ τον Καποδίστρια με παράσταση το μυθικό ιερό πτηνό των Αιγυπτίων, που πίστευαν ότι ζούσε 500 χρόνια. Τον Φοίνικα αντικατέστησε η δραχμή τον Φεβρουάριο του 1833 απ’ τον Καποδίστρια, υποδιαιρούμενη σε 100 λεπτά, που απετέλεσε το επίσημο νόμισμα του κράτους συνδέοντάς το με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Είχε βάρος 4,477 γραμ. εκ των οποίων τα 4,029 γραμ. ήταν καθαρό ασήμι και τα 0,448 γραμ. χαλκός, έφερε δε χρονολογία το έτος 1832 που ανέβηκε στον θρόνο ο Οθωνας.
Οσάκις είχαμε εθνικά προβλήματα, ακολουθούσε και η περιπέτεια της δραχμής. Πέρασε την κρίση του 1848 και τις αλλεπάλληλες συμφορές μέχρι τον Δεκέμβριο του 1884. Με το «δυστυχώς επτωχεύσαμε» του Τρικούπη το 1893 μας έσωσε ο ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος) κι άρχισε να παίρνει τα πάνω της η οικονομία μετά 5 χρόνια. Με το κραχ του 1929, την κρίση του 1930 και τη χρεωκοπία επί Βενιζέλου το 1932, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατοχή η δραχμή απαξιώθηκε. Γινόταν μάχη να διασωθεί και το απειροελάχιστο της αξίας της. Μετά τον Αύγουστο 1944 τυπώθηκαν χαρτονομίσματα 10 και 25 εκατ. δρχ., σε δύο εβδομάδες 100 και 500 εκατ. δρχ. και κατόπιν 2 δισ., 10 δισ. και 100 δισ. δρχ. Επειδή σπάνιζε και το χαρτί τα τραπεζογραμμάτια μίκραιναν.
Μετά την απελευθέρωση, είχαμε τη νέα δραχμή, που και κείνη ο πληθωρισμός την έφερε σε δεινή θέση, για να τη σώσει ο Σπ. Μαρκεζίνης, κόβοντας τα τρία μηδενικά το 1953. Μετά την ένταξη της χώρας απ’ τον Καραμανλή στην ΟΝΕ τη δραχμή αντικατέστησε το ευρώ, απ’ το 2000. Από τότε η Ελλάδα βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά με άγνωστο το πεπρωμένο της.
Εχουμε χρεοκοπήσει και η πτώχευση δεν μοιάζει με καμιά σ’ όλο τον κόσμο. Βαθαίνει η ύφεση, αυξάνει η ανεργία, οι κοινωνικές εκρήξεις πολλαπλασιάζονται, η φυγή καταθέσεων συνεχίζεται, οι αποταμιεύσεις ανύπαρκτες και η χώρα απομονώνεται απ’ τις αγορές.
Κι αν φύγουμε απ’ το ευρώ, θα βγούμε με ισοτιμία 1 ευρώ προς 500 δραχ., που την επομένη θα γίνουν 250. Το δημόσιο χρέος θα σκαρφαλώνει στα ύψη και ο Αρμαγεδδώνας θα φθάσει στο αποκορύφωμά του!