H εκδρομή μας στην Κέρκυρα

Το ραντεβού  μας ήταν στις 10 το βράδυ, στα γραφεία του τουριστικού πρακτορείου “Πισσαδάκης Travel” επί της οδού Χρυσοπηγής. Φθάνοντας, βλέπουμε ένα άγνωστο τσούρμο συνταξιδιωτών, που όσο νάναι μάς… μούδιασε.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τη χαρά μας όταν ανάμεσα σε αυτούς βλέπουμε τη Θάλεια και τον Αντώνη Μαυρεδάκη, φιλικό ζευγάρι που έχομε κάμει μαζί αρκετές εκδρομές και παρέες. Μακρόχρονη επιθυμία μου ήταν να επισκεφθώ το νησί των Φαιάκων -η Δέσποινα είχε ξαναπάει- και μάλιστα οδικώς, για να δω τα τόσα ενδιαφέροντα της διαδρομής. Η επιβίβαση στο “Κνωσός Παλάς” ήταν ομαλή και η δίκλινη καμπίνα στον… 8ο όροφο ήταν άνετη και θα έλεγα πολυτελής.
Τη Δευτέρα, πρωί – πρωί, ξεκινήσαμε από τον Πειραιά, αφού επιβιβάστηκαν τρεις κυρίες, μεταξύ των οποίων και η ξεναγός μας Γωγώ Νοτάκη, βέρα Χανιώτισσα, που κατοικεί στην Αθήνα και είναι -εκτός των άλλων- πτυχιούχος Νομικής. Εντύπωση μου έκαμε η ευχέρεια, η άνεση και η σωστή διατύπωση γεγονότων από τη μυθολογία, την αρχαία και σύγχρονη ιστορία μας, όπως και η λεπτομερής περιγραφή των περιοχών που περνούσαμε. Η πρώτη στάση μας ήταν στον Ισθμό της Κορίνθου, αφού περάσαμε τόσες σήραγγες όπως και άλλες που ακολούθησαν σε όλη την διαδρομή. Ξετρυπώνοντας μέσα από τα Γεράνεια Όρη, κάτω από την επικίνδυνη τοποθεσία “Κακιά Σκάλα”, θυμήθηκα τον… “καρβουνιάρη” – αμαξοστοιχία που έβγαζε μαύρο καπνό γιατί έκαιγε κάρβουνο, η οποία μας μετέφερε στον Άραξο για εκπαίδευση στην Αεροπορία τον Δεκέμβριο του… 1956 με μεγάλα δε γράμματα έγραφε: “ΙΠΠΟΙ 4, ΑΤΟΜΑ 8”! Προχωρώντας στην υπερσύγχρονη “Ολυμπία Οδό” προς Πάτρα, μου ήρθε στον νου ο δικός μας Β.Ο.Α.Κ. Πότε επιτέλους θα γίνει, αν θα είναι τόσο ασφαλής και αν έχει τόσες κατατοπιστικές πινακίδες… Ίδωμεν.
Σίγουρα αισθάνεσαι δέος διαβαίνοντας τη μοναδική κρεμαστή γέφυρα Ρίου – Αντίρριου που στο τέρμα της είχαμε ολιγόλεπτη στάση. Πρέπει να ομολογήσω ότι για το τουριστικό πρακτορείο “Πισσαδάκη” δεν γνώριζα καν την ύπαρξή του. Διαπίστωσα όμως ότι ο σοφέρ μας ο Γιώργος -ο ένας εκ των δύο αδελφών- είναι άνθρωπος καλοσυνάτος, χαρούμενος και καλόκαρδος, που σου εμπνέει εμπιστοσύνη με την ασφαλή και προσεκτική του οδήγηση. Ήδη προχωρούμε στην “Ιονία Οδό”, διαβήκαμε μέρος του μεγαλύτερου ποταμού μας, σε μήκος, Αχελώου και να οι τέσσερις λίμνες, όπως τις μάθαμε με ομοιοκαταληξία από το Δημοτικό: “Τριχωνίς, Λυσιμαχία, Οζερός και Αμβρακία”. Στη διαδρομή αυτή είδαμε πολλές καλλιέργειες νέων ελαιόδεντρων και λίγες ποτιστικές. Η Αμφιλοχία, στο βάθος του Αμβρακικού κόλπου, ήταν η στάση μας για μεσημεριανό φαγητό και λίγη ξεκούραση. Δεν αργήσαμε να αναχωρήσουμε, για να προλάβουμε το απογευματινό πορθμείο από την Ηγουμενίτσα που μας μεταφέρει στην Κέρκυρα, έγκαιρα, για να καταλύσουμε και να τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο μας “Ελληνίς”.
Προχωρώντας ΝΑ από το λιμάνι αντικρίζεις δύο φρούρια. Το παλαιό Βυζαντινό του 8ου αιώνα, δεσπόζει πάνω σε μια βραχώδη χερσόνησο με δύο λόφους, εξ ου και το… δυτικό όνομα της Κέρκυρας (Corifes – Corifo – Corfu) και το νέο φρούριο που κατασκευάστηκε από το 1576-1645 με καταναγκαστικά έργα των κατοίκων για να αντιμετωπιστεί η μόνιμη τουρκική απειλή. Στον δρόμο μας είναι και η κεντρική πύλη του Μον Ρεπό που κτίστηκε το 1831 ως θερινή έπαυλη από τον Άγγλο αρμοστή Φρειδερίκο Άνταμ. Μετά την προσχώρηση των Επτανήσων στην Ελλάδα, το κτήμα παραδόθηκε στον βασιλιά Γεώργιο Α’, ο οποίος το ονόμασε Mon Repos = η ανάπαυσή μου και χρησιμοποιήθηκε από τη βασιλική οικογένεια μέχρι την εκθρόνισή της. Μετά την μεταπολίτευση ο τ. βασιλιάς Κων/νος Γλίξμπουργκ, διεκδίκησε μετά μανίας το ανάκτορο, όμως το 1998 με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου περιήλθε στον Δήμο Κερκυραίων. Σε όλη τη διαδρομή μας, η δεκάχρονη οικονομική κρίση είναι εμφανής. Η εγκατάλειψη σε σπίτια και καταστήματα όπως και σε όλες τις διαδρομές που κάναμε εντός του αστικού ιστού, το φανερώνει, όπως το μονολογούν άλλωστε και οι κάτοικοί της. Ευτυχώς, το βλέμμα σου ξεκουράζεται από την οργιώδη βλάστηση των δένδρων και θάμνων, που απλώνεται μέχρι τις παρυφές του δρόμου. Πλατάνια, πεύκα, πρινάρια, φτέρες, καλαμιώνες, σκίνοι, βρωμόδεντρα, όλα ανακατεμένα και συνεχόμενα. Το πιο εντυπωσιακό όμως στην ενδοχώρα, είναι οι ελιές που έχουν κορμοτομηθεί, κρέμονται τα κλαδιά τους στείρα και παραπονεμένα και από κάτω βάτα, πρίνοι, σκίνοι, κισσοί, καλαμιές κι ό,τι άλλο υπάρχει στην κερκυραϊκή χλωρίδα.
Κι αναρωτιέσαι μελαγχολικά, τι συμβαίνει; Όλοι ασχολούνται με τον τουρισμό; Δεν νομίζω…Το ξενοδοχείο μας ήταν σχετικά μικρό και συμπαθητικό, με άριστη εξυπηρέτηση, προσέφερε πρωινό και βραδινό.
Σε λίγη απόσταση από το ξενοδοχείο μας και 4 χλμ. από το κέντρο της πόλης, βρίσκεται το Κανόνι, από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Κέρκυρας. Βρίσκεται πάνω σε μια Χερσόνησο και το εγκατέστησαν οι Γάλλοι. Από τα μπαρ, τα καφέ και τα μπαλκόνια των ξενοδοχείων απολαμβάνει τη θέα προς το νησάκι, όπου είναι χτισμένο το μοναστήρι της Παναγίας της Βλαχέρνας που συνδέεται με τη στεριά με μια γέφυρα και κατεβαίνεις με σκαλοπάτια. Λίγο πιο μακριά, το Ποντικονήσι, που η παράδοση λέει ότι είναι το καράβι των Φαιάκων που μετέφερε τον Οδυσσέα στην Ιθάκη και που τιμώρησε ο Ποσειδώνας απολιθώνοντάς το μαζί με το πλήρωμα και δυτικότερα το αεροδρόμιο. Η Βλαχέρνα μαζί με το Ποντικονήσι, αποτελούν το σήμα κατατεθέν της Κέρκυρας. Το Αχίλλειο, το περίφημο ανάκτορο της “Θλιμμένης αυτοκράτειρας” της Αυστρίας Ελισάβετ (1837-1898), συζύγου του Φραγκίσκου Ιωσήφ, παγκοσμίως γνωστή ως “Σίσσυ” που λάτρεψε τον τόπο -ως γνωστόν έπασχε από φυματίωση- ανέλαβε τη διακόσμησή του και κτίστηκε το 1891. Στο εσωτερικό υπάρχουν σπουδαίες τοιχογραφίες και αγάλματα αρχαίων θεών και φιλοσόφων. Μετά τη δολοφονία της το 1898 από έναν Ιταλό αναρχικό, το Αχίλλειο αγοράστηκε από τον Γερμανό Αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β’ για θερινή κατοικία ως την έναρξη του Α’ Παγκ. Πολέμου, οπότε έγινε στρατ. Νοσοκομείο. Το 1994 αναστηλώθηκε και χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε.
Την τρίτη ημέρα ξεκινήσαμε για τη μεγαλύτερη διαδρομή μας (25 χλμ.) δυτικά της πόλης. Σταματήσαμε για λίγο στο εργοστάσιο επεξεργασίας κουμκουάτ, ενός θάμνου που ευδοκιμεί κυρίως στα βόρεια του νησιού. Κατάφυτες περιοχές, κάστρα, πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, συναντάς μέχρι να φθάσεις στην Παλαιοκαστρίτσα που αποτελεί σημείο αναφοράς του νησιού και τελικό προορισμό για χιλιάδες τουρίστες. Κάθετα βράχια και κατάφυτοι λόφοι σχηματίζουν δύο χερσονήσους και έξι ορμίσκους με κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά και ολοκληρωμένες τουριστικές υποδομές. Την επομένη πήγαμε στην παλιά πόλη. Η Σπιανάδα, η μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων φτιάχτηκε για λόγους άμυνας από τους Βενετούς, αφού κατεδάφισαν 2.000 σπίτια! Είδαμε, μεταξύ άλλων, το σπίτι που γεννήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας και την Αναγνωστική Εταιρεία (1836) που είναι το αρχαιότερο πνευματικό ίδρυμα της νεότερης Ελλάδας. Η συγκλονιστικότερη στιγμή όμως για μένα ήταν όταν -μετά από μεγάλη αναμονή- αντίκρισα και προσκύνησα το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα, που αποτελεί ιερό κειμήλιο του πολιούχου ναού και φυλάσσεται σε ασημένια λάρνακα του 19ου αι. Την επομένη πρωί – πρωί αναχωρήσαμε για να προλάβουμε το πρώτο καράβι για Ηγουμενίτσα. Βέβαια δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε τις περισσότερες παραθαλάσσιες, κυρίως, τουριστικά οργανωμένες τοποθεσίες, που είναι σε μια ακτογραμμή 217 χλμ. Θέλεις μέρες και μέρες… Όμως πήραμε μια εικόνα του νησιού που κατά τον Κωστή Παλαμά: «σμίγει η Ανατολή μ’ ένα φιλί τη Δύση».
Η επιστροφή ήταν άνετη και χαλαρή. Από το μικρόφωνο δεν σταμάτησαν τα ανέκδοτα με πρωταγωνίστρια την κα Μαραθάκη Αθηνά και τα τραγούδια. Στην παραλιακή Ναύπακτο παραμερίσαμε για μεσημεριανό, κάτω από τα δασύσκιωτα πλατάνια και δίπλα από τα γαλαζοπράσινα νερά του Κορινθιακού. Στο τέλος είχαμε γίνει όλοι μια ευχάριστη και φιλική παρέα.  Ο Μανούσος από το Νιο Χωριό, ο Λεβεντογιάννης από το Θέρισο, η Μαρία Ζυμβραγουδάκη, η κα Κατίνα Γεωργακάκη – Αθητάκη, με τα πολλά παιδόγγονα και δύο δισέγγονα, από το Φοίνικα Σφακίων και άλλοι που με συμπαθούν, που αυτή την ώρα ξεχνώ το όνομά τους.
Εύχομαι να ξανασμίξουμε για να κάνουμε πάλι μια ωραία παρέα.