Μπροστά σ’ ένα σταυρό ξύλινο, στερεωμένο σε πέτρες, σκύβουν θλιμμένα δύο αγόορια… Εφηβοι, παιδιά…
Ξυπόλυτα, με ρούχα κουρελιασμένα…
Δύο “περίλυπες οντότητες”…
Θα θυμάστε ίσως οι μεγαλύτεροι ασφαλώς, στην περιοχή μας “περίλυπος” είναι ο άκρως φτωχοντυμένος…
Με κουρέλια… Με μπαλώματα…
Μια “ρακοπεριβολή” ενδεικτική της δυστυχίας που “αδικεί” την Ιερότητα του Σώματος…
Την Δικαίωση του στο θάλπος της ένδυσης, με τη θωπεία της ασφάλειας και το “πλήρες” την αξιοπρέπειας!
Τα παιδιά λοιπόν, έσωσαν στο “κειμήλιο” της παλιάς εικόνας με τόση ενάργεια και αλήθεια, ως “εικαστική ελεγεία” τον Ιστορικό, σιωπηλό πόνο…
Εμφυλιακή πατρίδα στα 1948.
Τριάντα εφτά χρόνια από το 1983, που καθιερώθηκε στην Γιαννιώτικη πολιτεία, να τιμάται η Μνήμη, των αδίκως εκτελεσθέντων – 114 ψυχών, νέων ανθρώπων, ανδρών και γυναικών.
Το τελευταίο Σάββατο κάθε Αυγούστου, η Μνήμη υπερίπταται της Ιστορίας, κι υποκλίνεται στο άδικο αίμα, νεανικό αίμα, που χύθηκε άφθονο ερυθρό, αδερφικό!!
Τα παιδιά αυτή στη Φωτό, έζησαν τους θανάτους γονιών, συγγενών, συμπολιτών…
Και σήμερα με τα δικά τους παιδιά ή και εγγόονια, φέραν στις φούχτες συγκίνηση και κρίνα του καλοκαιριού, και τα καταθέτουν στις αναφορές! Σεβασμό, από τον Δήμαρχο της Πόλης, από τους εκπροσώπους της Πολιτείας και του Πολιτισμού από τους συγγενείς που βίωσαν τα πένθη και το δάκρυ τους…
…Η φωτό, ήταν, (είναι), συγκλονιστική!
Ποτέ δεν αρνήθηκα, πως η εικονική πληροφορία, είναι η πρώτη αίσθηση που με καθηλώνει, απευθυνόμενη στο θυμικό μου…
Τώρα, οι παραπομπές, οι συνειρμοί, και τα καθέκαστα, έρχονται με ακρίβεια, ενάργεια και ρώμη, να πυκνωθούν με παλίμψηστες διεργασίες στη Συνείδηση, και την Ιστορική Μνήμη, τελικώς… Χρέος, Δέος, Ευγνωμοσύνη…
«…Ποιος κακός δαίμονας της Ιστορίας, απαίτησε να κοπεί το νήμα της ζωής σας, πάνω στον ανθό της νιότης σας; Εν ονόματι ποιας απάνθρωπης, ανύπαρκτης και αστήρικτης βεβαιότητας, απαιτήθηκε η θυσία σας;;».
Μωυσής Ελισάφ
δήμαρχος Ιωαννίνων
