Μιας εδά και τούτηνε τη σχολική χρονιά δε θ’ αξιωθούμε τση τιμής να διαβάσομε τ’ αποτελέσματα τση προόδου των μαθητών τσ’ Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, γιατί απλά δεν ελειτούργησε. Γιατί κάποιες δυνάμεις ανακατωμένες με σκοπιμότητες και την ακόρεστη ενδεχομένως αδηφαγία των εξ ανατολών συμπατριωτών μας, την εξεριζώσανε από κει που ήτανε ριζωμένη. Κι ήτανε βίαιος και δυναμικός ο ξεριζωμός τση, απού μπορεί να τροφοδοτήσει την άποψη ότι ήτανε κι ασεβής. Γιατί η εκκλησιαστική Σχολή δεν ήτανε δημιούργημα ούτε εκκλησιαστικής αρχής, ούτε πολιτικής. Ίσως ήτανε το πνεύμα του μοναστηριού τσ’ Αγίας Τριάδας που ‘χε τσοι ρίζες του σε κάποιο κρυφό σκολειό τσοι χρόνους «π’ ούλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».
Μα οπωσδήποτε η πρώτη αιτία της ιδρύσεως του τοσούτου ευδοκιμούντος ιεροδιδασκαλείου Εν Αγία Τριάδι είναι κληροδότημα του Αοιδήμου Επισκόπου Κισάμου και Σελίνου Γερασίμου Στρατηγάκη. Αφοσιωμένος λειτουργός του ύψιστου αλλά και πιστός της πατρίδος θεράπων, επαναστάτης και γενναίος πολεμιστής του 1866-1867 εξορίζεται δια τον λόγο τούτο, μακράν από το αγαπημένο του ποίμνιο και τη Μονή της Μετάνοιας του αγωνίζεται να ζήσει από τους αγιασμούς και τις λειτουργίες. Περιορίζει στο ελάχιστο τις ανάγκες της διατροφής του και κατόρθωσε να δημιουργήσει τον πρώτο πυρήνα της ιδρύσεως του ιεροδιδασκαλείου Κρήτης. Είχε τη φωτεινή ιδέα να κάμει το Μοναστήρι του πνευματικό κέντρο που να εκτοξεύει φως ανά τον κόσμο. Και πράγματι δικαιωθήκανε οι στόχοι του αείμνηστου Γεράσιμου Στρατηγάκη. Αυτά από το βιβλίο του μακαριστού Αρχιμανδρίτου και Λυκειάρχου Χρυσοστόμου Μαραγκουδάκη “Ιερατική Σχολή Κρήτης ” και τις σελίδες 16, 17.
Ο υποψήφιος βουλευτής Χανίων με τη Ν.Δ. μιλά για
τη θητεία που ολοκλήρωσε και σχεδιάζει την επόμενη
Και συνεχίζω από το ίδιο βιβλίο. Η πρώτη συνεδρίαση για την ίδρυση του ιεροδιδασκαλείου έγινε στις 25 Αυγούστου 1892. Λειτούργησε η σχολή και τον πέμπτο χρόνο 1896-1897 η Σχολή έκλεισε εξαιτίας της επαναστάσεως και των γνωστών γεγονότων. Επαναλειτούργησε με νομοθετικό διάταγμα της Κρητικής Πολιτείας τη 18η Δεκεμβρίου 1899 και αναγκάστηκε να κλείσει τας πύλας της εξαιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής και μόνο κατά το σχολικό έτος 1924-1925, με υπουργικό διάταγμα ξαναλειτούργησε.
Για την περίοδο αυτή τα ακούσματα απού έχουνε φτάξει και στη δικιά μου ακοή είναι κολακευτικά. Γιατί μεταξύ των άλλων αποχτήσανε τ’ ακρωτηριανά σχολεία δασκάλους και τ’ Ακρωτηριανάκια εξεφύγανε τση μάστιγας του αναλφαβητισμού απού εταλαιπωρούσε κείνουσας τσοι χρόνους ιδιαίτερα την ύπαιθρο. Ύστερα δα από τον πόλεμο του 1940 επαναλειτούργησε και πάλι η Σχολή για τη Δ΄ περίοδο με διάταγμα απού εδημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της 5η Δεκεμβρίου 1945. Τούτηνα δα την περίοδο ευνοήθηκε και η ταπεινότητα μου και αξιώθηκα τση τιμής να εγγραφώ κάποια σχολική χρονιά στσοι καταλόγους των μαθητώ τση. Γι’ αυτό κι οι γι αναμνήσεις μου από τη μαθητική μου ζωή σαν ιεροσπουδαστής είναι πολλές κι ο σεβασμός μου απέραντος γι’ αυτήν την πνευματική μου τροφό. Για κείνο πάντα τα καλά ακούσματα για την εκκλησιαστική Σχολή με συγκινούσανε και τα κακά με στενοχωρούσανε. Κι ετσά ελαλούσανε οι καιροί κι επερνούσανε οι χρόνοι.
Ωστενα π’ απόφταξε το άσκημο χαμπέρι πως η Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης ΕΚΛΕΙΣΕ. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το κλείσιμο τση γή καλύτερα ο ξεριζωμός τση και η μεταστέγαση τση, για να λέμε τα πράματα με τ’ όνομα ντωνε, είναι εκ του πονηρού. Όμως, η ταπεινότητα μου μιας εδά κιόλας και «Δεν ετάζω νεφρούς και καρδιές», περιορίζομαι να την εκατευοδώσω τη Μάνα τροφό, την ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΡΗΤΗΣ, τσοι χώρους λησμονόντας απού τηνε κατατάξανε κάποιες “πνευματικές” δυνάμεις. Ας όψονται, με λόγια φτωχά και ταπεινά σαν τ’ άνυδρα ανοιξιάτικα ακρωτηριανά πουλουδα από την ταπεινότητα μου κι από τα σκαλοπάτια του άσημου. Και να τα σκορπίσω νοερά στσοι χώρους τση όπου σα μαθητής της ονειρευόμουνα το δικό μου αύριο και στον ταπεινό τάφο του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΑΚΗ επισκόπου Κισάμου και Σελίνου του οποίου τα κόκαλα θα τρίζουνε, όπως λέει ο λαός. Και με τα ίδια λόγια απού αποχαιρετώ στο βιβλίο μου «Το χωριό μου Χωραφάκια Ακρωτηρίου Χανίων» ένα πανηγυριώτικο απογεματινό το μοναστήρι τσ’ Αγιας Τριάδας και στη σελίδα 105 που τ’ αντιγράφω κατευοδώνω και την Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης.
Γιατί εγώ κάθε φορά π’ αναστορούμαι το Μοναστήρι τσ’ Αγίας Τριάδας θυμίζομαι τα μαθητικά μου χρόνια. Και σα θυμίζομαι τη μαθητική μου ζωή, ξαναβρίσκομαι στσοι χώρους του Μοναστηριού π’ αντιβοούνε οι ήχοι από τσοι καμπάνες ντου κι αναστορούμαι τσοι σπερνούς τσ’ απογεματινές και τσ’ όρθρους τα πρωινά. Γιατί όπως γράφω στο βιβλίο μου, για κείνηνα τη φορά: Ούλα απού θώρουνα μου ξυπνούσανε τη θύμηση και μ’ αντιγαέρνανε σε περασμένους χρόνους. Τοτεσάς απού αναμαζωνούντανε σπουδαστές απ’ ούλη τη Κρήτη στσοι ιερούς και φιλόξενους χώρους τούτουνα του Μοναστηριού, για να διδαχτούνε τα ιερά γράμματα, ήμουνα κι εγώ μαθητής τούτησας τσ’ εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης. Είναι πολλά απού ζωντανεύουνε εικόνες από τα παλιά και μου κουβεδιάζουνε, και καθένα να μου θυμίζει και μια ιστορία από τη μαθητική μου ζωή… Γι’ αυτό και το θεωρώ σωστό και πρέπον να καταθέσω… τον σεβασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου σε τούτουσες τσοι χώρους του Μοναστηριού. Και στσοι μακαριστούς ιερομόναχους και μοναχούς κείνονα τω χρόνω… Όπως επίσης και για τσοι σεβαστούς μου καθηγητές και τσ’ αξέχαστους κι αγαπημένους μου συμμαθητές απού ‘χουνε φύγει από τούτηνε τη ψευτοζωή. Να ευκηθώ σε ούλους τωνε η μνήμη ντωνε να είναι αιώνια. Και για όλους τσ’ άλλους απού ‘ναι στη ζωή, εύκομαι καλή υγεία και να διάγουνε όμορφα και καλά και το πνεύμα το Άγιο να κατευθύνει τα διαβήματα μας ουλωνώ.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας και καθοδήγα μας για τη καλή χρήση του.
Χριστός Ανέστη Αναγνώστριες κι Αναγνώστες μου κι αναζήτηχτοι.
