H κοιλάδα των σιωπών

Ξημέρωμα. Σα τσιγάρο που ανάβει, η σιωπή. Πόσες φορές σε σκέφτηκα. Το σώμα σου, άμμος. Να γλυστρά στ’ ακροδάκτυλά μου. Κι είναι λες, τώρα που πεθαίνει η νύχτα, σα να ‘ρχεσαι ξανά.
Σκοτάδι ακόμα. Οι ήχοι είναι πιο δυνατοί στο σκοτάδι. Το πρώτο φως πλησιάζει. Άραγε, κοιμάται ποτέ ο Έρωντας ; Είναι η ώρα που αλλάζουν οι βάρδιες. Από αγρύπνια σε αγρύπνια. Είναι όμορφα. Και λες, μακάρι να μην κοιμόμουν ποτέ. Ούτως ή άλλως η σκέψη δε κοιμάται. Κι οι ήχοι της νύχτας, συνομοτούν μαζί της. Χίλια κύμματα πέρασαν μέσα στο σκοτάδι. Κι ούτε μιά ακτή. Ποιός χρειάζεται την ακτή άλλωστε. Όταν είναι καρφωμένος στ’ άστρη. Όταν είναι καρφωμένος στην ανάσα του θέρους. Και πάντα έρχεσαι όταν δε σε περιμένω. Σα καλοκαιρινή καταιγίδα. Που κρατά ώρες. Μικρή είναι η νύχτα το θέρος. Ατέλειωτη. Κάποιοι ξεκινούν για ταξίδι. Βιαστικά. Μη τους προλάβει το φως. Το ταξίδι είναι καλυτερο στο σκοτάδι. Μακριά από το εκκωφαντικό λευκό της αυγής. Και ‘συ έρχεσαι, πάντα, μαζί με το σκοτάδι. Πως να δρασκελίσω το λιόγερμα. Είναι ψηλό το πλατύσκαλο της απουσίας. Κι όμως όλα είναι παρόντα. Όπως και ‘συ. Σα ρουφηξιά από τσιγάρο. Σα μιά γουλιά αγρύπνια. Κι όλα είναι ακόμα εδώ. Γαλήνη. Ανήσυχη γαλήνη. Φλύαρος που είναι ο Έρωντας. Αιώνες σου μιλώ. Αιώνες μου μιλάς. Και ακόμα είναι σαν τώρα ν’ αρχίσαμε. Αχνοφέγγει. Σα ματιά εφήβου. Καθάρια. Χωρίς κανένα νέφελο να τη σκιάζει. Η μόνη ήσυχη ώρα είναι λίγο πρίν ξημερώσει. Ίσως τότε να κοιμάται ο Έρωντας. Πρίν να ‘ρθεις είναι πάντα σκοτάδι. Μα τ’ άγγιγμά σου με πέρνει μακριά από τα δρακόνυχα των καιρών. Και ‘γω γίνομαι ρυάκι, στη κατάξερη κοιλάδα των σιωπών. Αγρυπνώ. Μόνο και μόνο για να δω πότε θα ξυπνήσουν τα πουλιά. Αγρυπνώ μόνο και μόνο για να δω πότε θα κοιμηθεί ο Έρωντας. Αγρυπνώ μόνο και μόνο να σε δω, να γλυστράς, άμμος στ’ ακροδάκτυλά μου.