» Παραστάσεις βασισµένες στο βιβλίο της Μάρως Θεοδωράκη
Στα σχολεία των Χανίων “µεταφέρεται” µία «παράξενη κυρία που τη λένε ∆υσλεξία”!
Ο λόγος για το (59ο) βιβλίο της µουσικού και συγγραφέως, Μάρως Θεοδωράκη, το οποίο “έγινε” παιδική θεατρική παράσταση, η οποία θα παρουσιαστεί πρώτα στα σχολεία των Χανίων και στη συνέχεια, σε σχολεία της υπόλοιπης Κρήτης αλλά και της Αθήνας.
Το βιβλίο προσεγγίζει το θέµα της δυσλεξίας και απευθύνεται σε παιδιά και γονείς.
«Κάθε δυσκολία µπορεί να αντιµετωπιστεί», λέει στα “Χανιώτικα νέα” η Μάρω Θεοδωράκη, η οποία έχει “ρίζες” στα Χανιά: Ο πατέρας της ήταν ο σπουδαίος ποιητής, στιχουργός (της “Οµορφης πόλης” και άλλων διαχρονικών τραγουδιών) και δηµοσιογράφος, Γιάννης Θεοδωράκης, αδελφός του Μίκη.
Η Μάρω Θεοδωράκη θεωρεί ότι µέσα από την παράσταση για τη δυσλεξία, «τα ίδια τα παιδιά που αντιµετωπίζουν το ζήτηµα αλλά και οι συµµαθητές των παιδιών, όχι µόνο για τη δυσλεξία, µπορούν να καταλάβουν ότι κάθε δυσκολία µπορεί να αντιµετωπιστεί, ότι κάθε δυσκολία µπορούµε να τη βάλουµε στην άκρη».
• Πώς προέκυψε ο προγραµµατισµός των παραστάσεων;
«Η Μαρία Λεκάκη η οποία είναι σκηνοθέτης και επί χρόνια έχει το θεατρικό εργαστήρι στα Χανιά και είναι πολύ ενεργοποιηµένη σε όλες αυτές θεατρικές δράσεις, µου πρότεινε να παρουσιάσουµε στα σχολεία, ως µικρή παιδική παράσταση, το βιβλίο µου: “Μια παράξενη Κυρία που τη λένε ∆υσλεξία”. Και βεβαίως ανταποκρίθηκα µε πάρα πολύ µεγάλη χαρά. Πρώτο και κύριο γιατί είναι ένα βιβλίο που αγαπώ πάρα πολύ και θεωρώ ότι είναι ένα θέµα που απασχολεί γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικούς. Και δεύτερον, γιατί ακόµα και µ’ αυτόν τον τρόπο, κρατάω τους δεσµούς µου µε την Κρήτη και µε τα Χανιά».
• Πότε θα ξεκινήσει αυτή η σειρά παραστάσεων στα σχολεία;
«Η θεατρική οµάδα επικοινωνεί καθηµερινά µε σχολεία έτσι ώστε οι παραστάσεις να ξεκινήσουν µέσα στο Φθινόπωρο, προς τα τέλη Οκτωβρίου, αρχές Νοεµβρίου. Υπάρχει ανταπόκριση.
Ευελπιστούµε να υπάρχει ανταπόκριση και σε όλη την Κρήτη και όχι µόνο στα Χανιά.
Η Μαρία Λεκάκη και η οµάδα, θέλει να έρθει και στην Αθήνα. ;Hδη κάνει κάποιες επαφές και εδώ.
Γιατί πραγµατικά είναι ένα θέµα το οποίο θεωρώ ότι βοηθά στην ανάπτυξη της συναισθηµατικής νοηµοσύνης µε τον τρόπο που το προβάλλουµε.
∆εν είναι δηλαδή, ένα βιβλίο, εγχειρίδιο, το οποίο παίρνει κανείς και κάνει διδαχή στα παιδιά. Τα παιδιά ναι µεν ψυχαγωγούνται αλλά µαθαίνουν και ότι αυτή είναι µία µαθησιακή δυσκολία που µπορεί να αντιµετωπιστεί».
• Θα έλεγα ότι είναι και ένα βιβλίο που καταπολεµά κατά κάποιον τρόπο το στίγµα απέναντι σε αυτή τη µαθησιακή δυσκολία.
«Αυτό ήθελα να πω. Επειδή υπάρχει πάρα πολύ έντονα η ταµπελοποίηση, δηλαδή πολύ εύκολα οι ενήλικες βάζουν ταµπέλα στα παιδιά.
∆ηλαδή, ο “τεµπέλης”, αυτός που δεν ενδιαφέρεται, εκείνος ο οποίος είναι “αργόστροφος” και πολλές άσχηµες εκφράσεις βέβαια που, δυστυχώς ακόµα τις χρησιµοποιούν. Αυτό πρέπει, επιτέλους, πλέον να εκλείψει.
Γιατί µη ξεχνάµε ότι όταν βάζεις µια ταµπέλα σε ένα παιδί, από µικρή ηλικία, αυτό το ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή του, το καθορίζει στο χαρακτήρα του και στην προσωπικότητά του. Και αυτό, βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να το πετάξει µετά, ένας άνθρωπος».
• Οπότε θα ξεκινήσει από τα Χανιά αυτή η σειρά παραστάσεων και, ενδεχοµένως, να τη δουν στη συνέχεια και παιδιά στην Αθήνα.
«Και στην Αθήνα και πιστεύω να πάει και στην υπόλοιπη Κρήτη. Να εκδηλωθεί και εκεί, ενδιαφέρον στα σχολεία. Είναι µια παράξενη Κυρία, η Κυρία ∆υσλεξία.
∆εν είναι ηρωίδα, ήρωας είναι το αγόρι που διηγείται την ιστορία του, ότι ξαφνικά, µέσα σε ένα πρωινό, έρχεται µία παράξενη Κυρία και κάθεται δίπλα στο θρανίο του και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Ουσιαστικά, µπερδεύεται µε τις λέξεις, οι λέξεις χάνονται, δεν προλαβαίνει τα παιδιά στην τάξη.
Ολα αυτά τα παιδιά που βιώνουν τη δυσλεξία, µέχρι να διαγνωστούν, τουλάχιστον, µε δυσλεξία γιατί δεν γίνεται αµέσως η διάγνωση, υποφέρουν µέσα στην τάξη γιατί πολύ συχνά νοµίζουν ότι είναι ανήµπορα, ότι έχουν πολύ λιγότερες δεξιότητες από τα άλλα παιδιά, ακριβώς επειδή ο χρόνος τρέχει και εκείνα έχουν ένα διαφορετικό χρόνο από τα άλλα παιδιά.
Οπότε, θεωρώ ότι πηγαίνοντας αυτή την ιστορία µας στα σχολεία και τα ίδια τα παιδιά που αντιµετωπίζουν το ζήτηµα αλλά και οι συµµαθητές των παιδιών, όχι µόνο για τη δυσλεξία, µπορούν να καταλάβουν ότι κάθε δυσκολία µπορεί να αντιµετωπιστεί, ότι κάθε δυσκολία µπορούµε να τη βάλουµε στην άκρη.
Μπορούµε και ίσως να πορευτούµε µε αυτήν, τη δυσλεξία. Πορευόµαστε και η ζωή µας µπορεί να προχωρήσει. Ουσιαστικά αυτός είναι ο στόχος και της παράστασης αυτής. Και βέβαια η ενθάρρυνση».
• Μας είχατε πει σε παλαιότερη συνέντευξη στο podcast των “Χανιώτικων νέων”: «Θεωρώ ότι το βιβλίο είναι χρήσιµο για όλα τα παιδιά, γιατί ο τρόπος της γραφής αφορά παιδιά µέχρι και δευτέρα – τρίτη δηµοτικού. Οµως, αφορά και τους γονείς… Μπορεί και ο γονιός να το απολαύσει µαζί µε το παιδί και µέσα από έναν ιδιαίτερο τρόπο, µε χιούµορ και µε ευαισθησία, να κατανοήσουν τι είναι αυτό το πράγµα που µπορεί να βασανίζει ένα παιδί».
Οπότε θα ήταν καλό να δουν τις παραστάσεις και οι γονείς;
«Αυτές οι παραστάσεις θα γίνονται στο πλαίσιο του ηµερήσιου προγράµµατος των σχολείων. Θεωρώ ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από τις παραστάσεις τα σχολεία, να γίνει παράσταση για να τη δουν και οι γονείς».
