Στο ωραίο ρεπορτάζ της Ελένης Φουντουλάκη στο φύλλο των “Χ.ν.” της 18ης Δεκεμβρίου με κάποιες αναμνήσεις που της διηγήθηκα, συμπληρώνω τα παρακάτω:
Το γραφείο ταξιδιών – τουρισμού και μεταναστεύσεως του πατέρα μου ιδρύθηκε με αρχικές άδειες το έτος 1946 στο Ρέθυμνο και ήταν το πρώτο μεταπολεμικό στην Κρήτη. Η άδεια του 1954 ήταν η δεύτερη στη συνέχεια. Το συγκινητικότερο που θυμάμαι, άσχετα από το γραφείο, είναι όταν βρέθηκα στο λιμάνι του Πειραιά, και ως ότου έλθει η ώρα για το πλοίο για Σούδα, το έτος 1958, χάζεψα το υπερωκεάνιο “Βασίλισσα Φρειδερίκη” που ετοιμαζόταν να αποπλεύσει για Αμερική. Σε μια ταράτσα του λιμανιού δεκάδες συγγενείς και φίλοι των επιβαινόντων, σπάραζαν στο δάκρυ κουνώντας μαντήλι αποχαιρετισμού και το ίδιο και στο κατάστρωμα του πλοίου που έλυνε κάβους. Εκεί επαιάνιζε και η φιλαρμονική του Δήμου Πειραιά το συγκινητικό τραγούδι της εποχής για τέτοιες περιπτώσεις που λίγα λόγια του θυμάμαι: «Αντίο… εκεί που πας στα ξένα,/ θυμίσου με κι εμένα που θα σε καρτερώ./ Ποιος ξέρει της θάλασσας τ’ αγέρι/ που τάχα θα σε φέρει/ και ποιον θα βρεις καιρό, κ.λπ., κ.λπ
Ακόμη αναφέρομαι σε διαφημίσεις υπερωκεανίων που αναχωρούσαν από Ελλάδα για Αμερική με ταξίδι σχεδόν δύο εβδομάδων (διάπλους του Ατλαντικού σε 6 ημέρες) να προσφέρουν θέσεις με 30 μόνο δολάρια, πιθανώς κατάστρωμα ή… αμπάρια και 60 δολαρίων για καλύτερες και να αναφέρουν τα προσόντα των πλοίων ότι διαθέτουν και… ασύρματο και δύο έλικες.
