Γίνονται εικαστικά δρώμενα στα Χανιά, άξια καθ σεβασμού,σε μέρη πολλές φορές αλλόκοτα. Έτσι το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας ένα ζευγάρι συμπολιτών μας , παρουσίασαν την νέα δουλειά τους ,την ζωγραφική και την γλυπτική σε ένα καφέ θυμίζοντας τις ηρωικές εποχές των αρχών του 20ου αιώνα στο Παρίσι που οι πρωτοπορίες της εποχής εύρισκαν βήμα μόνο στα καφέ Σαντάν της Μονμάρτης.
Ο Μιχάλης Αλεξάκης και η Καλλιόπη Τσιμιτσή γνωστοί βέβαια στο Χανιώτικο εικαστικό κοινό για την έκθεση τους για το Χαμόγελο του παιδιού στην Πύλη Σαμπιονάρα πριν λίγους μήνες με καταπληκτική επιτυχία και αξιόλογα εισπρακτικά δεδομένα για την Μ.Κ.Ο που αποτελεί την κορωνίδα της ευγενικής και ανιδιοτελούς προσφοράς του λαού μας, προς τα λιγότερο τυχερά νιάτα της πατρίδας μας και όχι μόνο.
Έτσι λοιπόν στο δώμα του καφέ “Το μπιζουδάκι” στην Ποτιέ 41 , στήθηκε ένα εικαστικό γεγονός, που όσοι το επισκέφθηκαν ένιωσαν βαθιά εντυπωσιασμένοι από την χρωματική τόλμη του Μιχάλη και την γλυκεία επάρκεια των πινάκων και γλυπτών της Πόπης .
Ξέχασα να σας πω , πως ο Μιχάλης και η Πόπη είναι ζευγάρι και στη ζωή, και δουλεύουν στο ίδιο ατελιέ.
Οι πίνακες του Μιχάλη, χρωματικές εκρήξεις μιας ρέουσας υπαρξιακής συλλογικής μνήμης , σε κάνουν να φαντάζεσαι διάφορα . Αυστηρά δομημένοι, με εξεζητημένη εικαστική φωνή , σε αφήνουν κυριολεκτικά μαγεμένο από την πολυπλοκότητα της ανάμιξης των χρωμάτων που καταλήγουν σε σχήματα που ο καθένας μπορεί να θεωρήσει ως υπαρκτά ή και σωζόμενα από την χρωματική παλέτα της διπλανής πινελιάς. Μια μίξη που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, ένας τολμηρός σχεδιασμός-συνδυασμός σχεδίου και χρωμάτων που καταλήγουν να θωπεύουν το μάτι και να τσιγκλούν την φαντασία. Αυτή η φαντασία που τόσο λείπει από την πεζή εποχή μας την στερημένη από πάσης φύσεως , έρχεται να προστεθεί στη μίζερη καθημερινότητα του μόχθου , σαν επίμετρο μιας προστιθέμενης αξίας μιας πνευματικότητας που έχει παρέλθει προ πολλού. Η “μνήμη” των χρωμάτων ανακαλεί τον χαμένο χρόνο της ζωής μας ή μάλλον των ζωών μας , μπλέκοντας αξεδιάλυτα με το παρελθόν μιας υπόσχεσης που δεν τηρήθηκε , που χάθηκε στη μικρότητα του αγώνα ζωής. Αυτά για το έργο του Μιχάλη, ενός σεμνού πρωτεργάτη της μοντέρνας ζωγραφικής που η χαρά της ζωής τον συντροφεύει ακόμα.
Κι έρχομαι στην Πόπη , παραδεχόμενος το ατόπημα μου που την έβαλα δεύτερη τη τάξει αν και κυρία. Ωστόσο πρώτευσε από μόνη της, στη δουλειά της. Αν δείτε τους πίνακες και τα γλυπτά της θα καταλάβετε αμέσως πως κρύβεται πίσω τους , ένας χαριτωμένος άνθρωπος , μία γυναίκα γεμάτη μπρίο , κέφι και θέληση για ζωή. Τα ζωντανά χρώματα αυτό δείχνουν, και το παιδιάστικο σχέδιο αποκαλύπτει τα μύχια της ψυχής της. Ένα άσπρο πέπλο μια καθαρή ματιά σε ένα κόσμο “δήθεν”, υποκριτικό και “λερωμένο” . Και κλείνεις τα μάτια και νοερά πας σε ένα από τα φανταστικά τοπία της και δεν θες να γυρίσεις πίσω. Γιατί εκεί ζει η αγάπη αγνότητα και η αρμονία.
Αγαπητή μου Πόπη , η ζωγραφική σου συγκινεί κάθε ευαίσθητη καρδιά. Δεν είναι ένα παιδί που ζωγραφίζει: είναι ένα παιδί σε κάθε σου πίνακα : Ο τυχερός κτήτορας του έργου σου. Εύχομαι πάντα επιτυχίες καλλιτεχνικές και συζυγική ευτυχία στο ζευγάρι αυτό των φίλων εικαστικών που κόντρα στον καιρό της καθολικής απάθειας, χαμογελούν και δημιουργούν για εμάς.
Υ.Γ.
Κάποιος φίλος Ιερωμένος στη Ζυρίχη της Ελβετίας μαζί με τα χαιρετίσματα μου ας λάβει σοβαρά την προτροπή μου για μια διεθνή έκθεση των δυο καλλιτεχνών στο φουαγιέ της ενορίας του. Με την αγάπη μου και τα σέβη μου
