Την τιμητική τους είχαν -και έχουν πάντα- οι Παναγίες στην Τήνο και στο Βέρμιο (Σουμελά) στην Ημαθία. Κάθε Δεκαπενταύγουστο, οι εικόνες αυτών των εκκλησιών συγκεντρώνουν τους περισσότερους πιστούς. Ίσως επειδή κουβαλούν περισσότερες ιστορίες θαυμάτων, ίσως πάλι επειδή οι μνήμες που τις συνοδεύουν είναι πιο συλλογικές (νησιώτες-Πόντος). Όχι πως δεν υπάρχουν κι άλλες Παναγίες «δημοφιλείς» εδώ στην Κρήτη και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Η θρησκευτική πίστη είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, όπως και η έκφρασή της. Δεν επιβάλλεται, ούτε όμως και προσβάλλεται από αλλοθρήσκους ή και πολιτικούς. Σχετικά με την Παναγιά της Τήνου, άλλοι από τους προσκυνητές έχουν ως τάμα να φτάσουν από το λιμάνι μέχρι την Εκκλησία της Μεγαλόχαρης γονυπετείς και κάθιδροι, άλλοι δε πηγαίνουν κατ΄ευθείαν και προσκυνούν την εικόνα Της.
Η αυτοτιμωρία, με την υποβολή του σώματος (του σαρκίου) σε αυτοβασανισμό και ταπείνωση (γονυκλισία και πορεία), έστω και ως εκπλήρωση υπόσχεσης (τάμα), νομίζουμε πως είναι μια κορυφαία «απόδειξη» πίστης (actus fidei). Κι ας μη την χρειάζεται το θείο. Στην Τήνο, τον Δεκαπενταύγουστο, το χαλί στον ανήφορο για την εκκλησία της γεμίζει από γονατιστούς ανθρώπους. Ο κάθε πιστός κουβαλάει μέσα του ένα σωρό προσδοκίες ελπίζοντας πως με το τάμα ίσως η Παναγία τον απαλλάξει από το μαρτύριό του στέλνοντας ένα κάποιο θαύμα! Στο Βέρμιο πάλι, το όλο προσκήνυμα καταλήγει σε βραδιές πανηγυριών και ασταμάτητων χορών. Ένα δε από τα ωραία «πανηγυριώτικα» χορευτικά τραγούδια είναι και το αφιερωμένο στην Παναγιά σε συνδυασμό με το γυναικείο όνομα Σουμέλα (ή Σιμέλα):
«Σουμέλα λεν’ την Παναγιά/ Σουμέλα λεν’ και σέναν
Θα προσκυνώ την Παναγιά/ Κι έρχουμαι με τ’ εσέναν» (…).
