Η πόλη να δει τα προβλήματα των ανθρώπων της

» Τούτη η κραυγή εγκατάλειψης για τον νεκρό άστεγο σημαδεύει την ηθική της πόλης.
Τα θέλουμε τα Χανιά χωρίς τη βιαιότητα του απομονωτισμού, χωρίς το σαρδόνιο χαμόγελο αυτών που παχαίνουν από εγωισμό, χωρίς την παραμικρή απουσία των βασικών αρχών του ανθρώπου.
Τη θέλουμε την πόλη εγκάρδια με τους ανήμπορους, τρυφερή με αυτούς που δοκιμάζονται σκληρά.
Εφ’ όσον έχουμε τις υποδομές με τα εγκαταλελειμμένα κτήρια ας σπεύσουμε.
Ας σπεύσουμε για να ξεφύγουμε από τη νεκρή ρουτίνα του ωχαδερφισμού, τη ματαιοπονία των “μισών” λύσεων με σύντομο βίο, αλλά και τη θλιβερή μεγαλοστομία που δεν αναλογίζεται υπαρκτές δυνατότητες και ανάγκες.
Ποιος νοιάζεται για έναν άστεγο;
Ισως ο Λωτ που εόρταζε χθες η εκκλησία μας.
Ισως οι “λωτοφάγοι” των ασήμαντων υποσχέσεων. Ισως όλοι εμείς που μπορούμε, όταν θέλουμε.
Τούτη η πόλη, όπως διαρθρώνεται μέσα στον αξιακό της κώδικα (αλλά και έξω από κώδικες), δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της σε αυτούς που διψούν και κρυώνουν.
Δεν νομιμοποιείται ιστορικά να το κάνει αυτό.
Τούτη η πόλη ως κοιτάξει γύρω της να δει τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων, τη διάσταση του πόνου, τη δυναμική της αλληλεγγύης.
Δεν πρέπει να ξαναχάσουμε κανέναν…