Κι αν ακούσεις τη φωνή μου. Νιφάδα θα ‘ναι, της Άνοιξης. Στη στροφή των ανέμων. Και ξέρεις; Το παράσημο του ανέμου, οντε περάσει η θύελλα, είναι του δέντρου το σπασμένο κλαδί. Και το παράσημο του δέντρου, το σπασμένο κλαδί είναι. Τελικά το παράσημο είναι πάντα ένα σπασμένο κλαδί. Γι’ αυτό έχει την απέχθεια των δέντρων. Μα και των ανέμων. Κι οντε πριν πολλούς καιρούς, συνάντησες τα αερικά, αυτά σε ρώτησαν. Αν αερικό θέλεις να γίνεις. Και είπες πως αερικό ήσουν, ούτως ή άλλως, ανέκαθεν. Και προσχώρησες στα μυστήριά τους. Απαιτούσε να έχεις αντοχή. Γιατί θα ‘ πρεπε ν’ ακούς ότι δεν άκουγες πριν.
Γιατί θα ‘πρεπε να νιώθεις ότι ένοιωθαν όλοι οι υπόλοιποι, σα να ήταν δικό σου. Γιατί θα ‘πρεπε να δώσεις, όρκο σιωπής. Έ πρεπε να δίνεις γαλήνη. Ακόμα κι αν δεν σου είχε μείνει ούτε ένα ψίχουλό της. Έπρεπε να κρατάς τον δικό σου πόνο, για σένα. Και να πέρνεις και τον πόνο των άλλων. Έπρεπε να βλέπεις τον κόσμο των αοράτων. Και πάνω απ’ όλα, όπως τα αερικά συνηθίζουν, να ζεις μόνος με τους άλλους. Και να αρκείσαι σε αυτό. Και τίποτα περισσότερο. Όφειλες να χαρίζεις το βλέμμα της ομορφιάς. Γιατί λίγοι μπορούν να δουν την ομορφιά. Και χωρίς το βλέμμα που θα τη δει, η ομορφιά φεύγει. Διαρκώς φεύγει από εκεί που δεν καταλαβαίνουν την παρουσία της. Μα πάντα επιστρέφει. Για να δει αν τυχόν υπήρξαν αλλαγές. Στα βλέμματα. Στις καρδιές. Στον κόσμο. Του καθένα. Και των απάντων.
Γι’ αυτό και ‘συ, οντας αερικό, έπρεπε υπό όλες τις συνθήκες και επί παντί τρόπο, να χαρίζεις αυτό το βλέμμα. Για να σταματήσει η ομορφιά, να φεύγει. Κι ήταν το βλέμμα αυτό, στεγνό από το δάκρυ το δικό σου. Έπρεπε χωρίς δάκρυ να είναι. Για να χωρά όλα τα υπόλοιπα δάκρυα. Κι ήταν η αυγή αμαρτία. Κι ήταν η νύχτα η κάθαρσή της. Κι ήταν ο πόνος του άλλου, το δικό σου βάπτισμα της αγάπης. Κρυφογελούσες κάθε φορά που ψυχανεμιζόσουν την ευτυχία να ‘ρχεται. Ακάλεστη ως συνήθως. Φορώντας τις ρυτίδες των δέντρων και τ’ ουρανού το μειδίαμα. Και όπως συνηθίζουν τα αερικά, έπρεπε να θυμάσαι. Ότι οι άλλοι ξεχνούν. Με τον χρόνο. Ή από αμέλεια. Ή από δόλο. Άνοιξες τη βαριά δρύινη καστρόπορτα, φορώντας τη στολή του αερικού. Που η ομίχλη ήταν. Του κόσμου τούτου.
