Μέρος 2ον
Και ερχόμαστε στις πρόσφατες Ιστορίες προσφυγιάς, ιστορίες και γεγονότα που καταγράφονται στη χώρα μας που η διαβιώνει μια βαθιά οικονομική κριση… πρόσφυγες ή μετανάστες για εμάς είναι άνθρωποι, είναι ψυχές πιασμένες στο τσιγκέλι…
O Himbraim βρέθηκε… Ενας αγώνας αναζήτησης είκοσι περίπου ημερών είχε αίσιο τέλος. Ο 16χρονος Ιμβραήμ ήταν ένα από τα 190 ανήλικα που φιλοξενηθήκαν στη Παλιά Ηλεκτρική της πόλης, ήταν ένας μετανάστης που τόλμησε να τα βάλει με τη θάλασσα, με τη τύχη, με τους νόμους της Ευρώπης, με το χάος της γραφειοκρατίας, με τη αδιαφορία, με τη σκληρότητα. Οι συγγενείς όλο αυτό το διάστημα δεν είχαν καμία ενημέρωση για το πού είναι και το πώς είναι, οι φρικτές εικόνες των νεκρών παιδιών που ξεβράστηκαν στα παράλια, τους στοιχειώνουν, τους γεμίζουν τρόμο. Τα παιδιά τους ξεκίνησαν ένα ταξίδι με άγνωστη πορεία και κατάληξη. Ο αδελφός του μικρού Ibrahim, που ζει και εργάζεται στη Ρώμη ,ξέρει μόνο πως ο μικρός ανέβηκε σε ένα σαπιοκάραβο που δεν έφτασε ποτέ Ιταλία. Δεν έφτασε γιατί βυθίστηκε αλλά ευτυχώς πριν βυθιστεί και παρασύρει στο βυθό τους 240 επιβάτες, ένα καναδικό εμπορικό πλοίο που έπλεε εκεί κοντά τους διέσωσε μεταφέροντας τους στη Παλιοχωρα…
Καθημερινά προσπαθούσε να εντοπίσει το χαμένο αδελφό και η αγωνία μεγάλωνε όσο δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε τα ίχνη του. Οι αρμόδιοι -αναρμόδιοι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να πουν, που φιλοξενούνται ή κρατούνται τα ανήλικα παιδιά. Ενας αγώνας ξεκίνησε για εμάς, ένα στοίχημα που έγινε σκοπός… Μάθαμε μετά από συνεχείς ενοχλήσεις διαμαρτυρίες και καταγγελίες ότι οι ανήλικοι κρατούνται στη Πέτρου Ράλη και κανείς δεν ενημέρωσε τη πρεσβεία ή τους συγγενείς… Επιτέλους την Παρασκευή 12 Σεπτέμβρη το απόγευμα ο μικρός μεταφέρθηκε σε δομή της Πάτρας και για πρώτη φορά μετά από 20 μέρες μπόρεσε να μιλήσει με συγγενείς…
Ο αδελφός Αμπτούλα στη Ιταλία ελπίζει να μπορέσει να υποδεχτεί το Ιμπραήμ σύντομα με το πρόγραμμα επανένωσης οικογενειών αλλά θα χρειαστεί να περιμένει τουλάχιστον 5-6 μήνες, τόσο χρόνο μας είπαν οι αρμόδιοι ότι απαιτείται… Πέρασε χρόνος… βρήκα τα ίχνη στη Ρουμανία και από εκεί επιτέλους έφτασε Ρώμη κοντά στον μεγάλο αδελφό με διαδικασίες που σίγουρα δεν ήταν νόμιμες άλλα πολυέξοδές, παράνομες και επικίνδυνες. Όταν ένα κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί η να διαχειριστεί σωστά τη προστασία ανήλικων, μια μεγάλη παράνομη επιχείρηση ανθεί και πλουτίζει… από το 1 έως το 200…
Τα τεντωμένα χέρια των μεταναστών που για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα βρίσκουν αναγκαστικό καταφύγιο στη πόλη μας, έχουν γραμμένους αριθμούς από 1 έως το 200, αριθμοί που θυμίζουν ναζιστικές πράξεις, διακρίσεις, εγκλεισμούς και μας πάνε πίσω, στις μισητές σελίδες μιας πονεμένης ιστορίας και πολεμικών εχθροπραξιών… Ατομο και αριθμός, αριθμός χωρίς ψυχή, χωρίς δικαίωμα, αριθμός και ζωή πονεμένη, αριθμός και σκληρή δουλειά στις φάμπρικες της μεταπολεμικής μεταναστευτικής ροής
Το νούμερο 8 αυτή τη φορά αντιστοιχεί σε ένα παιδί που ψήνεται στον πυρετό στη αγκαλιά τής μάνας που δακρυσμένη περιμένει να της δώσουμε φάρμακα… sucran (ευχαριστώ) ψιθυρίζει φεύγοντας…
Το 13 άλλο ένα αγοράκι που εδώ και μέρες δεν μπορεί να φάει και να πιει, κοιτά χαμένο, αποπροσανατολισμένο όλους εμάς τους άγνωστους και κατεβάζει τα μάτια…
Νούμερο και άνθρωπος, νούμερο και ιστορία χωρίς όνομα…
Ο δεκάχρονος Aμντούλ άναυδος παρακολουθεί τη μητέρα του να περνά από τον έλεγχο στο αεροδρόμιο ενώ αυτός μπλοκάρεται από τους αστυνομικούς…
Μένει μόνος στο αφιλόξενο, άγνωστο χώρο του αεροδρομίου στα Χανιά, εγκαταλελειμμένος από μητέρα και από τον ψεύτικο προστάτη του… Καθισμένο σε ένα παγκάκι τον βρίσκει τα ξημερώματα ο φίλος και εθελοντής της οργάνωσης Αλι (που και εκείνος ζει πια στη Σουηδία) που ειδοποιήθηκε από τη μητέρα που ειχε φτάσει στη Σουηδία. Για το μικρό παιδί δεν ενδιαφέρθηκε κανείς αστυνομικός, κανένας υπεύθυνος του αεροδρομίου, έμεινε μόνο του πάνω από 6 ώρες μέχρι που τον βρήκε ο άγνωστος Αλι, που για 2 μήνες έγινε ο πατέρας, ο αδελφός ο προστάτης του… Για 2 μήνες ο Αμντούλ έζησε μακριά από το πόλεμο αλλά και την μητέρα του, ήταν η μασκότ όλων, άρχισε να μαθαίνει ελληνικά και το γέλιο ειχε εγκατασταθεί στο πρόσωπο του… Κάποια στιγμή κατάφερε να φτάσει στη Σουηδία και εκεί πέρασε από την κοινωνική υπηρεσία για να γίνει επανένωση της οικογένειας… Φανταστείτε την έκπληξη όλων όταν ο δεκάχρονος αρνήθηκε να πάει με τη μητέρα του κατηγορώντας την ότι δεν είναι μάνα που τον άφησε μόνο του σε μια άγνωστη χώρα…
Και πρόσφατα στο φως ήλθε η είδηση που όλοι γνωρίζουμε αλλά ντρεπόμαστε να δεχτούμε…
Παιδιά για να επιβιώσουν πουλούν το κορμί τους στους παιδεραστές στις πλατείες των Αθηνών και όχι μόνο..
Βία παντού και εμείς; ο ρόλος μας;
Εγώ επιμένω πως είναι υπόθεση όλων μας πρέπει να δείξουμε στα παιδιά ότι νοιαζόμαστε και ότι θα τα προστατέψουμε, πρέπει να δείξουμε στους θύτες τη σκληρή στάση μας ως κοινωνία, κράτος και δικαιοσύνη.
Ότι η σιωπή δεν πρέπει να είναι αποδεκτή… πρέπει να τελειώνει αυτό το μαρτύριο, να καταμαρτυρούμε και να καταγράφουμε, να καταγγέλλουμε κάθε μορφή βίας από όπου και αν προέρχεται.
Οτι κανένα παιδί δεν αξίζει κακοποίηση, τα παιδιά είναι το μέλλον μας..
Γιατροί του Κόσμου
Μέσα σε 25 μέρες ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει καταγράψει πάνω από 32.000 περιστατικά χολέρας, εξαιτίας των οποίων 332 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους. Η επιδημία εξαπλώνεται στη χώρα όπου οι νοσοκομειακές εγκαταστάσεις και οι συνθήκες υγιεινής έχουν επιδεινωθεί λόγω του εμφύλιου πολέμου που διεξάγεται στην Υεμένη τα τελευταία χρόνια. Υπολογίζεται ότι 19 περίπου εκατομμύρια κάτοικοι, δηλ. περίπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού, έχουν επείγουσα ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας.
Οι Γιατροί του Κόσμου ζητούμε την άμεση παύση των εχθροπραξιών και την εξασφάλιση ανθρωπιστικής πρόσβασης στον δοκιμαζόμενο πληθυσμό.
Φωτογραφία από αρχείο ΓτΚ Ελλάδας
Tα στατιστικά ιατρείου από 29.05-2017 εως και 2/6/2016 είναι.
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ 31
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 18
ΜΑΡΟΚΟ 8
ΑΛΒΑΝΙΑ 5
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 4
ΣΥΡΙΑ 4
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 3
ΣΕΡΒΙΑ 2
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΤΥΝΗΣΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 80
