ΑΥΤΟ που λείπει ανέκαθεν από τους πολιτικούς μας -πλην σπάνιων περιπτώσεων- είναι το χιούμορ! Πιο παλιά γελούσε κανείς, όχι μόνο με τις ευφυείς ατάκες από τα μπαλκόνια, αλλά και με τις “επιθεωρήσεις”. Εκεί η διακωμώδηση των καμωμάτων των πολιτικών μας ήταν μια μικρή εκδίκηση του λαού.
ΣΗΜΕΡΑ, αντί για “επιθεωρήσεις” (revue), υπάρχουν ποικίλες διαδικτυακές πλατφόρμες στις οποίες ο καθένας ξεσπά με μένος εναντίον των πάντων, ειρωνεύεται ή υβρίζει ασύδοτα και ατιμωρητί. Σπανίζει κι εδώ το καλό πολιτικό χιούμορ, ενώ τη θέση του κατέχει η οργή, ο θυμός, η αγανάκτηση. Άλλοτε δίκαια, άλλοτε υπερβολικά άδικά.
…ΚΑΙ ΑΦΟΥ οι πολιτικοί μας δεν έχουν χιούμορ, καταφεύγουμε στο χιούμορ των παιδιών που αυτήν την περίοδο περνούν “των παθών τους” με τις εξετάσεις. Μερικοί… ζωγραφίζουν τα όνειρά τους, α λα Ζακ Πρεβέρ, πάνω στην κόλλα, κάποιοι βγάζουν τα σώψυχά τους κι άλλοι γράφουν άλλα αντ’ άλλων.
ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΜΕ, λοιπόν, από μια Έκθεση με θέμα “Η Δημοκρατία στην Ελλάδα και οι εκλογές”, ενός μικρού μαθητή, μια χαρακτηριστική παράγραφο ορισμού και συνδυασμού των δυο:
“Στη Δημοκρατία ψηφίζεις όποιον θέλεις για να γίνει βουλευτής και μετά άμα δε σου αρέσει μπορείς να τον βρίσεις, να τον φασκελώσεις ή να του πετάξεις αυγό ελεύθερα. Αυτός όμως όσες βρισιές κι αν ακούσει δεν το κουνάει από τη θέση του, δεν καταλαβαίνει Χριστό! Οι διαφορετικοί βουλευτές μέσα στη Βουλή φωνάζουν, τσακώνονται, κάνουν τους εχθρούς και τους μαλωμένους και καμιά φορά βρίζουν ο ένας τον άλλο. Ένας είπε τους άλλους γαϊδούρια προ καιρού και μετά αυτοί τον κάνανε Υπουργό (!) Άρα στη Δημοκρατία μπορείς να βρίζεις ελεύθερα, άμα είσαι μεγάλος. Άμα πάλι είσαι μικρός, μπορεί να σε βάλει η δασκάλα τιμωρία γιατί είπες το Θοδωρή, μαλακοπίτουρα.”
ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ και η εκπαίδευση είναι “σχολεία αγωγής” του πολίτη. Όταν χωλαίνει η μία, χωλαίνει και η άλλη. Σίγουρα όμως, το χιούμορ περισσεύει στα μαθητικά μυαλά…
