“Hλιος Θεός”*

Μια ωδή στην αυθεντικότητα!
Αυτό ήταν η χθεσινή εκπομπή του Χρίστου Παπαδόπουλου “Χάριν ευφωνίας” στην ΕΡΤ 2.
Φιλοξενούσε τον δικό μας, από τους γνήσιους συνεπείς αφοσιωμένους Κρήτες της αυτοδίδακτης δημιουργίας και έκφρασης των παλιών ήχων της Λαμπροτοκεράς!
Τον Βασίλη Σκουλά… Κι είχε ενδιαφέρον με αυτή τη σεμνή περιήγηση του καλλιτέχνη της αχλαδόσχημης της “γνώμης” του, να ανιχνεύουμε το τοπίο της εποχής, ιστορικό, κοινωνικό, αισθητικό… Γιατί βεβαίως ο Σκουλάς, δεν έδωσε μόνο τη λατρεμένη του ιεροτελεστία πάνω στις άγιες των αγίων του ταλέντου του, τις χορδές της λύρας…
Εδωσε τα “ορεινά ριζώματα” των Ανωγείων, την τιμή και την θλίψη για το ξεθεμελίωμά τους από Τούρκους και Γερμανούς τρεις φορές, έδωσε στίγματα των αγώνων, των αναγκών και των οικογενειών που μάτωσαν και στερέωσαν το χωριό τους από την αρχή, και χρωμάτισε με την καλοσύνη και την σεμνότητά του, όλα τα ευχάριστα, ωραία και ελπιδοφόρα…
Που ζει από παιδάκι, αγκαλιασμένο τη λύρα και τις μαντινάδες του, αναφορά στους Ξυλούρηδες που είναι ξαδέλφια, αναφορά στον Μαρκόπουλο από το ‘80 και μετά, που και του Σκουλά άνοιξε με αγάπη έντεχνο δρόμο…
Αναφορά σε Μάριο Τόκα σε Κώστα Φασουλά σε Παντελή, σε Ηλία Κατσούλη…
Για την προσήλωση στο όραμά του, το σεβασμό στους παλιούς, τις ατελείωτες ώρες πάνω στη λύρα του σκυμμένος, ένας “παιχνιώτας” δοσμένος με ψυχή και δάκτυλα μέχρι λέει που σπούσαν τα νύχια κι άφηναν αίσθηση οδυνηρή… ματωμένη…
Για τις συνάφειες Πόντου και Κρήτης, κι οι δυο τους ο Παπαδόπουλος Πόντιος κι ο Σκουλάς Κρητίκαρος δωρικός, “τσέκαραν” το τέμπο, τα στιχάκια, τα αντιδάνεια, τα είδη… Τους χορούς, αρρενωπούς τα άλλα τους ενδιαφέροντα, που, πάντως η αγάπη τους για την μουσική, ως αχλίδα ζεσταίνει, κι αφήνει να διαφαίνεται ένα πεντάγραμμο αρωματισμένο… Οπως τούτο το “γέννημα” που ακούστηκε κι’ ο λόγος και η μελωδία του το ανήγαγαν σε ύμνο που αγαπήθηκε πολύ…
«Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω κι έχω φίλο τον Ηλιο Θεό(*)… με του αγέρα το νέκταρ μεθάω κι’ αγκαλιάζω και γη κι ουρανό…»