Α’. Αντί προλόγου
«Πολλά τα δεινά, κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει» είχε γράψει ο τραγικός ποιητής μας της κλασσικής αρχαιότητας Σοφοκλής (496 – 406 π.Χ.), δηλ. «πολλά είναι τα κακά μα κανένα χειρότερο από τον άνθρωπο…». Και η σοφή αυτή ρήση ακολούθησε το χρόνο στην αέναη περιστροφή του και έφτασε αναλλοίωτη στις μέρες μας!
Β’. Και λεγόμαστε “άνθρωποι”
Επίκαιρη η ρήση αυτή του Σοφοκλή, τούτες τις μέρες που το Πανελλήνιο θλίβεται και θρηνεί για το θάνατο του φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ενός παιδιού με αδύναμη ψυχοσύνθεση που δεν άντεξε τη χλεύη των απάνθρωπων “πλησίων” του και θεωρώντας τη ζωή άνευ ουσίας, της έδωσε πρόωρο τερματισμό. Αν πρόκειται για αυτοχειρία! Αλλά και αυτοχειρία να είναι, θα πρέπει να οδηγηθούν στο κρεματόριο οι αυτουργοί που είναι φυσικοί και όχι ηθικοί αυτουργοί, μιας και διασκέδαζαν με την αδυναμία του συνάνθρωπου και τον οδήγησαν με την επαίσχυντη συμπεριφορά τους, στο θάνατο… Και λεγόμαστε “άνθρωποι”!
Και να’ τανε μόνο αυτό; Μόλις πριν λίγες μέρες κάποιοι μικροί “βασανιστές” στη Μυτιλήνη, κρέμασαν συνομήλικό τους από την μπασκέτα του Σχολείου τους, με μικρές –ευτυχώς- φυσικές απώλειες του θύματος. Μα και η ψυχούλα του άλλου παιδιού, του Αλεξ στη Βέροια, ακόμη ζητεί δικαίωση για το θανατικό που του επέβαλαν ετσιθελικά κάποιοι συνομήλικοί του μικροί φονιάδες, εκμεταλλευόμενοι τη φυσική αδυναμία του θύματος, απόρροια της αγνής ψυχής του. Και η δύστυχη η μάνα, δεν έχει ούτε τον προσήκοντα τάφο για να κλάψει και να ανάψει το καντηλάκι στο παιδί της. Και οι φονιάδες, ατιμώρητοι κυκλοφορούν υπό το φως του ήλιου που στέρησαν από το θύμα τους, ψάχνοντας -ίσως- το επόμενο θύμα. Και λεγόμαστε “άνθρωποι”!
Και να’ τανε μόνο αυτό; Στις παρυφές της πολύπαθης Μεσοποταμίας, άνθρωποι ντυμένοι στα μαύρα έχουν κηρύξει “τζιχάντ” (ιερό πόλεμο) στους αλλόθρησκους. Και αποκεφαλίζουν κατά μόνας ή και ομαδικά, συνάνθρωπους! Και μάλιστα σε παγκόσμια θέαση από το ανοιχτό “παράθυρο του κόσμου”, την τηλεόραση. Ο κόσμος φρίττει, αλλά σιωπά! Και δεν είναι πολύς καιρός που στην άλλη πολύπαθη γωνιά της Γης την Παλαιστίνη, εκατόμβες παιδιών από τα εχθρικά πυρά των Ισραηλιτών κατά του λαού τους, ίσως δεν επίτρεψε στα Σχολειά τους να ανοίξουν τον περασμένο Σεπτέμβριο, ελλείψει μαθητών, προς τέρψιν των εισβολέων.
Και λεγόμαστε “άνθρωποι”!
Αλλά και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στην υπερδύναμη -κατά τα ανθρώπινα μετράδια- στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι πάνοπλοι αστυνομικοί βάλλουν κατά άοπλων έφηβων κυρίως αλλόχρωμων συνανθρώπων, των Αφροαμερικανών, για ασήμαντη αφορμή. Δεν διστάζουν να σκοτώσουν τον αλλόχρωμο, ας είναι παιδί, έφηβος, ενήλικος. Ξεχνούν πως τον άνθρωπο δεν τον χαρακτηρίζει το χρώμα της επιδερμίδας… Και ο συμπατριώτης τους Υπουργός Εθνικής Αμύνης Ράμσφελντ, αναφωνούσε προ ετών την βραδιά του καταιγιστικού βομβαρδισμού της Βαγδάτης και βλέποντας την πόλη φλεγόμενη: «Α! Τι ωραίο θέαμα!»… Η σπορά του Νέρωνα, του πυρπολητή της Ρώμης, αυγάτισε στην εποχή μας! Και λεγόμαστε “άνθρωποι”!
Ας βάλουμε στην άκρη τα τεκταινόμενα ανά τον κόσμο σήμερα, και ας πάμε 70 χρόνια πίσω, όταν τον Αύγουστο του 1945, οι ατομικές βόμβες των Αμερικανών εξαφάνισαν από τον χάρτη τις Ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι, εξαερώνοντας -στην κυριολεξία- 300.000 συνάνθρωπους! Μέγεθος τραγωδίας που δεν μπορεί να συλλάβει η πεπερασμένη ανθρώπινη διάνοια. Και λίγα μόνο χρόνια πριν τον Αύγουστο εκείνο, οι Ναζί πραγματοποιούσαν το εβραϊκό Ολοκαύτωμα στα Γερμανικά κρεματόρια, πραγματοποιώντας γενοκτονία, και μετατρέποντας συνάνθρωπους, ακόμη και σε σαπούνι. Αλλά και στη χώρα μας, ο ίδιος λαός των Γερμανών –με το πρόσχημα των εντολών του παράφρονα Χίτλερ- σκότωναν εν ψυχρώ χιλιάδες άμαχους συνάνθρωπους `Ελληνες κάθε ηλικίας και φύλου στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στην Κάντανο, στη Βιάννο, στην Καλή Συκιά Ρεθύμνου και σε δεκάδες άλλες πόλεις και χωριά… Και λεγόμαστε “άνθρωποι”!
Γ΄. Επίλογος
Ξέχασε ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Το πνεύμα του κακού πλανάται πάνω από τον γαλαζόθωρο πλανήτη μας και έχει φωλιάσει στις ψυχές των ανθρώπων… Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για το θέμα. Τόμοι ολόκληροι βιβλίων, σε αναδρομή της Ιστορίας του Homo Sapiens, του “νοήμονος” ανθρώπου αλλά ατελούς στην κυριολεξία του. Εντελώς “επιδερμικά” προσεγγίσαμε το θέμα, για να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε, να παραδεχτούμε πως θα πρέπει να είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίσοι μεταξύ ίσων σαν οντότητες, με τα ίδια δικαιώματα σε τούτη τη Γη ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκεύματος και να διαπιστώσουμε ότι περισσότερο κινδυνεύει ο μέσος άνθρωπος στην “ανθρώπινη ζούγκλα”, από εκείνη των άγριων θηρίων. Εκείνα, εκεί, έχουν κανόνες…
———
*Homo homini, lupus = Άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, λύκος (λατινικό ρητό)
*γεωπόνος – συγγραφέας
