Hρθε η Ανοιξη

Ηρθε η άνοιξη, αλλά πόσοι το καταλάβαμε;
Άνθισαν τα δέντρα, από την τρελή αμυγδαλιά μέχρι και η πορτοκαλιά. Ήρθαν και τα χελιδόνια. Ακόμη δεν το πιστεύεται; Δεν το πιστεύεται ή δεν προσέξατε τα σημάδια της;
Κι όμως παρά το κρύο, κυρίως των τελευταίων ημερών, η άνοιξη δείχνει τα σημάδια της έντονα πλέον. Το αν το αντιλαμβάνεται ο ψυχολογικός μας κόσμος ή όχι, είναι ένα άλλο θέμα. Διότι τα μάτια μας βλέπουν τα άνθη, η όσφρηση απολαμβάνει τις μυρωδιές, τα χελιδόνια πετάνε γύρω μας, αλλά, αν η προσοχή μας είναι στραμμένη σε άλλα πράγματα, όλες οι παραπάνω αλλαγές δεν γίνονται αντιληπτές. Ζούμε σε ομίχλη και η ακτίνα των αισθήσεων μας φτάνει πολλές φορές μέχρι τα όρια του εαυτού μας.
Τι δεν μας αφήνει να συμπορευτούμε με τη φύση; Γιατί ξεκοπήκαμε κι απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ;
Ίσως να φταίει και ο κυκλώνας στον οποίο ζει όλη η χώρα. Μάλιστα, φαίνεται να ζούμε στο μάτι του κυκλώνα, διότι όλοι, μέσα κι έξω, τρέχουν χωρίς να είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς πιο είναι το κέντρο του. Το τι ακριβώς παίζεται στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί, διότι όλοι προσπαθούμε να μιλήσουμε για ένα έργο που δεν έχουμε δει. Κάνουμε μόνο υποθέσεις και σενάρια με τα στοιχεία που έχουμε, τα οποία είναι ελάχιστα και ίσως παραπλανητικά κι ο καθένας μιλά για διαφορετική υπόθεση και διαμετρικά αντίθετα συμπεράσματα.
Είναι αλήθεια ότι η νέα κυβέρνηση έκανε την αισιοδοξία και το χαμόγελο να ανθίσουν στα χείλη των Ελλήνων, αν και για πολλούς υπάρχει πάντα ο φόβος μιας «κακοκαιρίας» που πιθανόν να τα παγώσει όλα.
Κι όμως παρά τα όποια προβλήματα, η άνοιξη έρχεται κάθε χρόνο, αιώνες και αιώνες τώρα. Τα γεγονότα της ανθρωπότητας αλλάζουν η φύση όμως παραμένει σταθερή στο έργο της και μας προσφέρει ομορφιά, χρώμα, άρωμα, αναγέννηση, ενεργειακό ξεδίπλωμα, και πάνω απ’ όλα, μαθήματα ψυχής. Διότι η φύση διδάσκει, όποιον την προσέχει και φυσικά όπως κάθε δάσκαλος, όταν ο μαθητής αδιαφορεί τότε επιμένει ακόμη και με αυστηρούς τρόπους μάθησης (έντονες βροχές, πλημμύρες, σεισμούς). Θέλει κι αυτή το καλό μας και μας προτρέπει να την προσέξουμε για να μάθουμε. Εμείς όμως θεωρούμε τους εαυτούς μας υπεράνω της φύσης. Νομίζουμε ότι μπορούμε να την τιθασεύσουμε. Και μόλις μας δυσκολέψει λιγάκι τα βάζουμε με την πολιτεία, τον Θεό και όλους εκτός από τον εαυτό μας.
Στη φύση λοιπόν η άνοιξη έρχεται κάτω από τις όποιες συνθήκες. Στον καθέναν μας όμως, γιατί δεν αφήνουμε να έρθει, ώστε να ανθίσουμε, να χαμογελάσουμε, να γελάσουμε, να ερωτευθούμε, να δούμε ότι καλό υπάρχει γύρω μας;
Συνήθως λέμε ότι δεν μπορούμε, δεν μας αφήνουν τα προβλήματα. Είναι αρκετοί αυτοί οι λόγοι για να μας μπλοκάρουν από το να ζήσουμε την άνοιξη; Αν ήμασταν ερωτευμένοι θα μέναμε μουντοί ή θα απολαμβάναμε κάθε χρώμα, κάθε άρωμα, κάθε άνθισμα της άνοιξης;
Μήπως μας λείπει να διάθεση για ζωή;
Κι όμως εύκολα διαπιστώνουμε στη φύση φυτά να έχουν τη ρίζα τους πάνω σε πέτρα και παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή, προσπαθώντας και να ανθίσουν και να καρπίσουν, ώστε να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Εμείς γιατί εγκαταλείπουμε τις προσπάθειες της ζωής τόσο εύκολα;
Τι φταίει άραγε; Κυνηγάμε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά ξεχνώντας ότι κανείς δεν παίρνει τίποτε μαζί του εγκαταλείποντας αυτόν τον κόσμο. Μένουν μόνο οι καρποί μας, και αυτοί δημιουργούνται όχι με υλικά αποκτήματα, αλλά με το άνθισμα της ψυχής και με τη δημιουργία καλών πράξεων, καλού λόγου, ενός χαμόγελου. Το ίδιο κάνει και η φύση για να μας δείξει τον δρόμο. Το φυτό ανθίζει και χαίρεται όταν σταματάμε να το θαυμάσουμε ή να το μυρίσουμε. Το ίδιο κι η αμυγδαλιά που τολμά να ανθίσει πρώτη κι ας υπάρχει ο κίνδυνος της όποιας «κακοκαιρίας». Ανθίζει για να μας ειδοποιήσει για την άνοιξη που έρχεται, που ήρθε.
Ας προλάβουμε να τη χαρούμε πριν φύγει και τη χάσουμε. Η άνοιξη είναι ζωή, πραγματικά και συμβολικά. Όλα τα δημιουργήματα της φύσης χαίρονται. Γιατί όχι κι ό άνθρωπος;