Ήταν ένα ταξίδι στην Αυστραλία. Eνα ταξίδι στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ, συγκεκριμένα, όπου μεταξύ των άλλων παρουσιάστηκε η κατά κοινή ομολογία μοναδική στο είδος της δίτομη βιογραφία του Ελευθερίου Βενιζέλου, που έγραψε ο γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, Νίκος Παπαδάκης που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε β’ έκδοση από τις εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου “Εστία”. Eνα ταξίδι που κράτησε συνολικά 12 ημέρες, απ’ τις 8 μέχρι τις 19 Νοεμβρίου τ.ε., χθες δηλαδή. Να ο λόγος μη “λειτουργίας των Στάσεων” την προηγούμενη εβδομάδα, την περασμένη Τρίτη και την περασμένη Παρασκευή. Να μην προαναγγείλω την απουσία μου, η απόφασή μου, και αφού “έπαιξα” λίγο με την ιδέα να τις στέλνω ηλεκτρονικά, τι από τα Τσικαλαριά, τι από τη Μελβούρνη και από το Σίδνεϊ. Συγγνώμη από εκείνους που την αναζήτησαν…
Ήταν ένα ταξίδι στην Αυστραλία… Eνα ταξίδι ζωής, που δεν το περίμενα ότι θα γίνει ούτε στο καλύτερο όνειρό μου. Eνα ταξίδι με πολλά απρόοπτα, “ο κύβος” του οποίου “ερρίφθη”, “μεταξύ τυρού και αχλαδίου”. «Γιατί να μην πάμε κι εμείς;» αναρωτήθηκε φωναχτά ο απ’ του Μπαμπαλή το Χάνι (Αγίους Πάντες Αποκορώνου) ορμώμενος, ορκωτός λογιστής Σταύρος Νιηφοράκης, όταν μάθαμε για το ταξίδι του Ιδρύματος στην Αυστραλία. Για να συμπληρώσει: «Και για να δούμε τους συγγενείς μας». Αμ έπος, αμ έργον! Αφού, βέβαια, πέρασε το “έπος” από πολλές… αναστολές, για να γίνει “έργον”. Δεν είναι μικρό πράγμα ένα ταξίδι από τα Χανιά της Κρήτης στην Αυστραλία, στην άλλη άκρη του κόσμου…
«Το ταξίδι είναι σαν το κρασί και πίνεις και δεν μπορείς να μαντέψεις τι οράματα θα κατεβούν στο κεφάλι σου. Σίγουρα ταξιδεύοντας βρίσκεις πάντα ό,τι μέσα σου έχεις». Και τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη (αυτός κι αν ήταν, εκτός όλων των άλλων και μέγας ταξιδευτής!) στον νου μου, με το που έπιασα το μολύβι για να γράψω αυτή τη “Στάση”. Κι αν έχω να γράψω τα μύρια όσα γι’ αυτό το ταξίδι. Για τα που… εισέπραξαν “τα ακρωτήρια της ύπαρξης” για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο μιας ποιητικής συλλογής του Γιώργη Μανουσάκη. Για τους Ωραίους Έλληνες της Αυστραλίας και ξεχωριστά για τους Ωραίους Ελληνες Κρητικούς της Κρητικής Αδελφότητας και της Παγκρητίου Ενώσεως της Μελβούρνης και της Κρητικής Αδελφότητας του Σίδνεϊ!
Τα λάμδα της Ελλάδας
Ήταν ένα μάθημα αλλιώτικο απ’ όλα τ’ άλλα που έχει κάμει ως δάσκαλος και σαν δάσκαλος, υπηρετώντας τη Δασκαλοσύνη, το πρωί του Σαββάτου 10 Νοεμβρίου, αυτό, με τα παιδιά των νεοφερμένων Ελλήνων, στο Σαββατιανό Σχολείο που λειτουργεί η Ελληνική Κοινότητα στο ιδιόκτητο κτήριό της, που βρίσκεται στην καρδιά της Μελβούρνης. Με τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ε’ και Στ’ τάξης του Δημοτικού και τους μαθητές και τις μαθήτριες της Α’, Β’ και Γ’ Γυμνασίου και της Α’ Λυκείου. Για τα λάμδα της Ελλάδας το “μάθημα” που κάναμε. Για τα λάμδα της λέξης, μα και για πολλά άλλα λάμδα της ελληνικής γλώσσας. Για τα λάμδα της Λαμπρής και της Λαμπρινής, τα λάμδα του λαδιού και της ελιάς, τα λάμδα του ήλιου και της θάλασσας, τα λάμδα της λάμψης και της λήψης, τα λάμδα του αμπελιού και του πλοίου, τα λάμδα του λαγού και των λουλουδιών, τα λάμδα των Πλατανακιών και της Λάρισας, το πολύ υγρό λάμδα της ελληνικής λαλιάς, του “Καλημέρα Ελλάδα”!
Και βέβαια, δεν είπα όχι στην πρόταση που μου έγινε με το που φτάσαμε στη Μελβούρνη με το Ιδρυμα “Ελευθέριος Βενιζέλος”, το βράδυ της Παρασκευής 9 Νοεμβρίου, να επισκεφθώ την επόμενη μέρα το προαναφερθέν σχολείο και να μιλήσω στα μεγάλα παιδιά. Λειτουργούμε μόνο τα Σάββατα, το μήνυμα που έστειλε στην Ευδοκία, η υπεύθυνη για το Πρόγραμμα, δασκάλα Μαρία Μπακαλίδου. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, αφού αυτά τα ξέρουν όλα»… Κατοχή είχε κάνει στο μυαλό μου ο στίχος αυτός του Διονύση Σαββόπουλου, ενώ μας πήγαινε (ήταν και η Ευδοκία που θα μιλούσε στα μικρότερα παιδιά) με το αυτοκίνητό του από το ξενοδοχείο στο σχολείο το μέλος της Ελληνικής Κοινότητας Νίκος Ντάλας. Κι ένα διπλό ερώτημα: «Τι θα τους πως; και πώς θα τους το πω;».
Τους είπα το όνομά μου, γράφοντάς το στον πίνακα, και με δυο λόγια ποιός είμαι και από πού είμαι. Μου είπαν κι αυτά τα ονόματά τους κι από πού είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους. Κι ότι η Ελλάδα είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των κλασμάτων που έχουν σαν αριθμητές τις περιοχές της κι αυτό μου το είπαν. Η Ελλάδα που έχει σαν αγαπημένο της σύμφωνο το λάμδα. Η Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου που ήρθε και ως εδώ φέρνοντας τις παρακαταθήκες του…
