Ένα από τα µεγαλύτερα κοινωνικά προβλήµατα σήµερα τείνει να γίνει η απόλυτη εξειδίκευση. Εξαίρετοι επιστήµονες στον τοµέα τους έχουν “µαύρα µεσάνυχτα” για ό,τι βρίσκεται έξω και πέρα από αυτόν.
Τεχνολόγοι της πληροφορίας που “γράφουν κώδικα”, αγνοώντας τις νοµικές ή κοινωνικές συνέπειες των εφαρµογών που δηµιουργούν. Γιατροί που δεν έχουν ενσυναίσθηση. Αρχιτέκτονες που αγνοούν βασικά γεγονότα της ιστορίας και των πόλεων, στις οποίες καλούνται να δηµιουργήσουν. Γενικώς, άνθρωποι που δηλώνουν “µορφωµένοι” και εξειδικευµένοι, αλλά στην πραγµατικότητα στερούνται βασικών γνώσεων και δεξιοτήτων που σχετίζονται µε τις ανθρωπιστικές επιστήµες.
Γιατί συµβαίνει αυτό; Γιατί ενώ άλλοτε µέληµα των σχολείων, αλλά και των πανεπιστηµίων εν µέρει, ήταν να παρέχουν ολιστική εκπαίδευση, σήµερα από το δηµοτικό ακόµα τα παιδιά µαθαίνουν ότι αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να είναι καλοί σε κάτι (π.χ. µαθηµατικά) και να µην ασχολούνται µε τα υπόλοιπα. Έτσι φτάνουµε στο σηµείο να έχουµε νέους φοιτητές και φοιτήτριες που πρώτευσαν στις εξετάσεις στο Πολυτεχνείο, αλλά δεν έχουν διαβάσει ποτέ λογοτεχνία και δεν έχουν ιδέα τι έγινε στη Γαλλική Επανάσταση.
Οι άνθρωποι δεν είµαστε µονοδιάστατοι και όσο πιο πολύπλευρα βλέπουµε τα πράγµατα, τόσο καλύτεροι γινόµαστε. Ως επαγγελµατίες και όχι µόνο.
