Ενθυμούμαστε, Τιμούμε και Ευχόμαστε!
Aπ’ αφορμή την χθεσινή μεγάλη μέρα -7 τ’ Οχτώβρη, των Αγ. 98 Θεοφόρων Πατέρων και του Οσίου Ιωάννη του Ερημίτη, του ονομαστού πανηγυριού, στον ιστορικό Αζωγυρέ Σελίνου (και στο Γουβερνέτο)- που δεν έλειψα ποτέ, όσο ζούσα στο Σέλινο (απ’ αυτό το ιερό προσκύνημα και το σπήλαιο στη Ζουρέ) θυμήθηκα ένα πολύ σημαντικό γεγονός της τοπικής μας Εκκλησίας, που αξιώθηκα , με τη χάρη του Θεού, να το βιώσω.
Πρόκειται για την, εκείνη τη μεγάλη μέρα, χειροτονία σε Διάκονο (Μοναχό) του πατρός Ιγνατίου Χατζηνικολάου, του μέχρι τότε (7-10-1960) θεολόγου καθηγητή του Γυμνασίου Παλαιόχωρας – Σελίνου Εμμανουήλ Χατζηνικολάου.
7 τ’ Οχτώβρη του 1960 λοιπόν, 7 τ’ Οχτώβρη και χθες, 2018, σωστά 58 χρόνια, από εκείνη τη μεγάλη μέρα που ζήσαμε στους Αγ. Πατέρες τ’ Αζωγυρέ, όλοι οι Σελινιώτες, μέγα πλήθος πιστών από τα Χανιά και ευρύτερα και πολλών καθηγητών.
Είχαμε αρχιερατική θεία λειτουργία – πανήγυρη, εκεί στο ιστορικό μοναστήρι των Αγ. Πατέρων τ’ Αζωγυρέ με τους Σεβασμιώτατους: Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο και Αρκαδίας Τιμόθεο και βέβαια πολλούς ιερείς. Η θεία λειτουργία, λόγω στενάδας της εκκλησίας, τελέστηκε στον αύλειο χώρο της.
Εκεί χειροτονήθηκε Διάκονος (Μοναχός) ο λαμπρός θεολόγος ο ακάματος διευθυντής του εκκλησιαστικού οικοτροφείου της Ι.Μ.Κ.Σ. στην Παλαιόχωρα, για τους άπορους μαθητές του Γυμνασίου (προσφορά κι εδώ της Επισκοπής Κισ. και Σελίνου) ο Εμμανουήλ Χατζηνικολάου, ο θεολόγος του Γυμνασίου εδώ, με το όνομα: Ιγνάτιος! Ηταν 7-10-1960, αξέχαστα! Και: Στις 30-10-1960 στον ιερό ναό του χωριού Βληθιάς Σελίνου, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και έλαβε από τον ποιμενάρχη του επίσκοπο Κισσάμου – Σελίνου Ειρηναίο, το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη.
«Ο εκλεκτός ούτος κληρικός, ο αρχιμ. Ιγνάτιος, επιτελεί από του παρελθόντος έτους, λαμπρόν εκκλησιαστικόν έργον, εν τη επαρχία Σελίνου» σημειώνει ο επίσκοπός του, Κισ. και Σελίνου Ειρηναίος, εις το τεύχος 3, Νοεμ. 1960, σ. 48, του υπό της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου, περιοδικού της: “Χριστός και Κόσμος”.
Από το ίδιο τεύχος, χάριν των αναγνωστών μας, αναδημοσιεύομε απόσπασμα από της εις Διάκονον χειροτονίας του, στο εκκλησίασμα των Αγ. Πατέρων – Αζωγυρέ, ομιλίας του: Είπε:
«Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι, ευλαβείς λειτουργοί του Υψίστου, ευσεβείς χριστιανοί, ευχαριστίαν οφείλομεν να αναπέμψωμεν στον Πανάγαθον Θεόν, που μας κάλεσε στον ιερόν τούτον χώρον να προσευχηθούμε για κάποιο τάξιμο που προσφέρεται τώρα σ’ Αυτόν.
Υπάρχουν πολλά ταξίματα μα πιο γλυκό νοιώθω το τάξιμο εκείνο που κάνει ο άνθρωπος σαν αφιερώνει στον Θεόν στην Εκκλησίαν και στους ανθρώπους την ζωήν του. Και τούτο το τάξιμο το είχα υποσχεθεί από τα παιδικά μου χρόνια στον Θεόν και με τούτο εμεγάλωνα. Αγιες ώρες, όταν ζεις με την νοσταλγίαν της στιγμής που στο θρόνο του Θεού προσφέρεις το τάξιμο σου. Ενα πράγμα Θεέ μου γεμίζει από ευτυχία την καρδιά μου και αυτό είναι η Ιερωσύνη.
Αυτή μεγάλωνε την καρδιά μου, γιατί μέσα στην Ιερωσύνη, μέσα στον ηρωισμό της υπάρχει η θυσία. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο προορισμός της Ιερωσύνης είναι η θυσία. Κι αν ένας πρέπει να θυσιασθεί στην ζωή αυτός είναι ο ιερεύς που γίνεται γέφυρα πάνω από την οποίαν περνάνε οι πονεμένοι, οι διωγμένοι της ζωής, οι εσταυρωμένοι, οι αμαρτωλοί της ζωής και μεταφέρονται στην πηγή της σωτηρίας.
Ιερωσύνη όμορφη λέξη που γλυκαίνεις την καρδιά μου, Ιερωσύνη μαρτυρική και γενναία που φέρνεις πάνω σου σημάδια της θυσίας.
Ιερωσύνη που ζητάς φτώχεια για να σκορπίσεις στους πονεμένους της ζωής. Ιερωσύνη, μυστήριον και δύναμις που υψώνεις τον άνθρωπον πάνω από την λάσπην των μικρών πραγμάτων και τον ανεβάζεις στις σφαίρες των ιδανικών και των μεγαλείων.
Ιερωσύνη που σε ζηλεύουν οι Αγγελοι και που σε αρνούνται οι άνθρωποι. Ιερωσύνη που περνάς σιωπηλή και αματοβαμένη στους δρόμους της ζωής για να γιατρέψεις τους συντετριμμενους την καρδίαν, να κηρύξης αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν και να αναστήσης πεθαμένες ελπίδες και χαμένα όνειρα.
Ιερωσύνη διωγμένη και αδικημένη. Ιερωσύνη που κρατάς την σημαίαν της αγάπης και της ελπίδος και την στήνεις εκεί που η κακία κι’ η απελπισία λερώνει των ανθρώπων τις καρδιές.
Ιερωσύνη που με την λύρα του μεγαλείου σου απαλαίνεις τις καρδίες μας και τις γεμίζεις με άγιο περιεχόμενο. Ιερωσύνη που κρατάς την λαμπάδα της ελπίδος κι’ ανοίγεις τους κλειστούς δρόμους της ζωής.
Ιερωσύνη που θυσιάζεσαι για τον άνθρωπον κι’ όμως αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του στείνει κάποιο σταυρό και σε σταυρώνει. Ιερωσύνη που η καρδιά σου αγαπά, και θυσιάζεται, πληγώνεται και ματώνεται από την αχαριστίαν των ανθρώπων.
Ιερωσύνη που σ’ αγάπησαν ήρωες και μάρτυρες, στοχαστές και φιλόσοφοι που θυσιάστηκαν για σένα. Σε σένα την όμορφη, την ηρωική, τη μαρτυρική, την καθαρή Ιερωσύνη προσέρχομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Σε σένα χαρίζω την ζωήν μου και τα ιδανικά μου.
Και σε τούτη την ιερή στιγμή της ζωής μου αναρίθμητα συναισθήματα πλημμυρίζουν την καρδιά μου, ξεχωρίζοντας το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης μου προς τον Θεόν. Θεέ μου!
Για ποιο πράγμα να Σε ευχαριστήσω; Για ποια ευεργεσία Σου να Σε δοξολογήσω και για ποιο θαύμα Σου στην ζωήν μου να μιλήσω; Σ’ ευχαριστώ που φύτεψες στην καρδιά μου την νοσταλγία της Ιερωσύνης. Σ’ ευχαριστώ που στις δυσκολίες της ζωής μου στάθηκες κοντά. Φτωχός μαθητής, άσημος και ρακένδυτος φοιτητής ένοιωθα τη χάρη και τη βοήθειά σου. Τι να σου προσφέρω Θεέ μου; Πλούτη; Είμαι πτωχός! Γνώσεις; Οση έχω είναι δικιά Σου! Σπίτι; Δεν έχω. Εχω μόνο μια γωνιά σ’ ένα Σου έργο (οικοτροφείον) και ξεκουράζω εκεί την καρδιά μου. Παιδιά; Δεν έχω. Εχω όμως άλλα παιδιά που δημιούργησε η αγάπη Σου. Τα παιδιά του Οικοτροφείου μας και τους αγαπημένους μαθητάς του Γυμνασίου που με κάνουν ευτυχισμένον. Μα ξέχασα. Θεέ μου πως έχω κάτι άλλο να σου προσφέρω. Εχω την ζωήν μου! Να, πάρε την Θεέ μου! Και αισθάνομαι αυτή τη στιγμή ανίσχυρη την καρδιά μου να βαστάση το έργον Σου.
Ελπίζω μόνο στη δύναμη και στη χάρη Σου, ευχαριστώ τους φτωχούς και ασήμους γονείς που με εσπούδασαν με την φτώχεια τους και με ανέθρεψαν με την ευσέβειαν του θεού. Ευχαριστώ τον ανάδοχον και τους διδασκάλους μου. Ευχαριστώ τους κληρικούς της Ιεράς Επισκοπής Κισάμου και Σελίνου. Ευχαριστώ την Μονή της Αγίας Τριάδος Ακρωτηρίου και την Εκκλησιαστικήν Σχολήν Κρήτης.
Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου καθηγητάς του Γυμνασίου Παλαιοχώρας και τους αγαπητούς μας μαθητάς. Οσα ευχαριστώ και αν πω δεν μπορώ να εξοφλήσω την ευγνωμοσύνη μου προς τον Επίσκοπον Κισσάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίον. Φτωχός μαθητής του υπήρξα κι’ αυτός με ανέδειξε, ξύπνησε στην καρδιά μου άγιους στοχαστούς και την προετοίμασε για τούτο το έργον. Στο πρόσωπό Σας Θεοφιλέστατε Ειρηναίε, έβλεπα και βλέπω όχι τον Δεσπότην αλλά τον Απόστολον, τον ελεήμονα, τον σοφόν Ιεράρχην, τον καλοκάγαθον πατέρα και τον γαλήνιον ποιμένα. Ευχαριστώ και τον Θεοφιλέστατον Επίσκοπον Αρκαδίας κ. Τιμόθεον που είχε τη μεγάλη καλωσύνη να παρασταθεί στην χειροτονία μου. Ευχαριστώ και την Ι. Επισκοπήν Κυδωνίας και Αποκορώνου.
Η σκέψις μου τρέχει και στην ιερά μνήμη του αειμνήστου Επισκόπου αυτής κ. Αγαθαγγέλου Ξηρουχάκη ο οποίος με εβοήθησε οικονομικώς και ηθικώς. Ευχαριστώ και όλους που ήλθατε στην χειροτονία μου. Και σ’ αυτήν την ύστατη στιγμή, σε Σένα Χριστέ μου και πάλι απευθύνομαι κι’ αναφωνώ “Κύριε ο το Πανάγιον Σου Πνεύμα τοις αποστόλοις Σου καταπέμψας, τούτο Αγαθέ, μη αντανέλης απ’ εμού, αλλέ εγκαίνισον εμοί τω δεομένω Σου».
Σημειώνουμε, τελειώνοντας, ότι σε κάθε τεύχος της ως άνω πολύτιμης περιοδικής έκδοσης της Ι.Μ.Κ.Σ. “Χριστός και Κόσμος” από του 1960 (αρχή της κυκλοφίρας της) μέχρι και σήμερα φιλοξενείται εκλεκτή συνεργασία του Πανοσιολογιωτάτου αρχιμ. π. Ιγνατίου, στον οποίο, οι ευχές μας εγκάρδιες, εις έτη πολλά, να συνεχίζει το θεάρεστο έργο του και τα εμπνευσμένα βιβλία του, να γίνονται κάθε χρόνο και περισσότερα!
