ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ πληθυσμών ιστορικά είναι σαν τις αποδημίες ζώων και πτηνών στη φύση: με πολλές αιτίες πίσω τους και πάμπολλες απώλειες. Αλλά και με πολλές νέες ελπίδες, νέα ξεκινήματα ζωής, νέο μέλλον για τις επόμενες γενιές.
ΑΝΕΚΑΘΕΝ η μετανάστευση εκτός από την οικονομικοπολιτική διάστασή της είχε και μια λογοτεχνική χροιά στο υποσυνείδητο των λαών τόσο αυτών που μετακινούνται, όσο κι αυτών που τους υποδέχονται. Όπως συνέβη στη χώρα μας με τους χιλιάδες πρόσφυγες των πολέμων-και όχι μόνο- (Σύρους, Αφγανούς, Βορειοαφρικανούς κ.ά.) που κατέληξαν στην Ειδομένη, όπου όμως βρήκαν κλειστά τα σύνορα για την παραπέρα πορεία τους για τη δυτική Ευρώπη!
ΣΤΟ πολύ καλό ηλεκτρονικό (και έντυπο) θεσσαλονικιώτικο περιοδικό “Εντευκτήριο” (26-5-16) διαβάζουμε ένα “επιλογικό” ποίημα για την Ειδομένη του Τέλλου Φίλη, στο οποίο καταγράφονται καταστάσεις και συναισθήματα:
«Τώρα που τελείωσε η Ειδομένη, σκέφτομαι τι έμεινε στ’ αλήθεια απ’ αυτήν…
Κάποια ξυπνήματα αχάραγα, ένα κρύο σιωπής, κάποια ξενύχτια μαγειρεύοντας, κάτι ανώνυμες λάσπες, κάτι αόρατες βροχές, τα όρια μιας ανθρωπιάς που ξανασυστήθηκε από τα κάτω, που επέμεινε, που κατάφερε να χαμογελάσουν δυο παιδικά μάτια, ένα ύστατο σήμερα αποσιωπητικών, κάποιοι φίλοι που ποτέ δεν θα εξαργυρώσουν σε σέλφι τον χρόνο που διέθεσαν, το ξέσπασμα στην εθνική οδό μιας φίλης, μάνας δυο παιδιών, με τη φράση «ώς πού θα πάει όλο αυτό».
Ο φόβος μου για πρώτη φορά για το δίκιο που είχε ο σπαραγμός της (…)
Κάποια όρια αντοχών που εξαντλήθηκαν. Eνα-δυο χαμόγελα πάλι. Μια παιδική φωνή να σε φωνάζει με τ’ ονομά σου και να σου σφίγγει το χέρι με ανάγκη…
Κι από την άλλη, μια ανεπάρκεια να διαχειριστούν πολιτικά όλο αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν, “θεσμοί” που ονοματίστηκαν “Ευρώπη”, έτσι αυθαίρετα, χωρίς τις αρχές ενός στοιχειώδους ανθρωπισμού, που όφειλαν να έχουν.
Τώρα που τελείωσε η Ειδομένη, μένει μια ακτίνα από ένα άλλο φως να μας ακολουθεί, για ό,τι κάναμε κι ό,τι δεν κάναμε, κι οι άνθρωποι που τώρα το ξέρουν καλά πως μπορούν να περιμένουν μόνο από άλλους εξίσου απλούς ανθρώπους, να ελπίσουν πάλι…»
ΟΤΑΝ η ποίηση είναι πάντα κοντά και δίπλα στα γεγονότα και τους ανθρώπους.
