ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΑΓΓΕΛΑ ΜΑΛΜΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΑΙΜΟΔΟΤΩΝ Ν. ΧΑΝΙΩΝ «Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ»
Μας είχαν βάλει στη σειρά, στεκόμασταν το ένα πίσω απ’ το άλλο με τρεμάμενα πόδια, ματάκια όλο απελπισία και το βλέμμα στυλωμένο στην ανοιχτή πόρτα του Κοινοτικού Ιατρείου απ’ όπου πρόβαλε κατά τακτά διαστήματα κλαμένος κάποιος ταλαίπωρος συμμαθητής…
Hταν μια διαδικασία που όλοι μας έπρεπε -όπως είχε πει η δασκάλα- να περάσουμε! Ηταν απαραίτητος ο εμβολιασμός, για το καλό μας βεβαίως, αλλά και με τι κουράγιο να τον δεχτείς;
Απέφευγα να κοιτώ την πόρτα, λοξοκοιτούσα μόνο προς τις τρεις διεξόδους σωτηρίας! Την μεγάλη ρούγα που έβγαζε στην Πλατεία, το ανηφοράκι που οδηγούσε προς το σπίτι μας, κι εκείνο το στενό καλντερίμι, το ελικοειδές, που σ’ έβγαζε στο βουνό επάνω, εκεί όπου τις νύχτες ούρλιαζαν τα τσακάλια!
Ποια οδό ν ’ακολουθήσω;
Που αν πήγαινα προς τη Πλατεία θα με τσάκωνε ο πατέρας! Στο σπίτι πάλι περίμενε η μαμά! Θα με γύριζε πίσω μ’ αγαπούλες κι όμορφα λογάκια… Και τα βουνά λιγάκι επικίνδυνα μου φαίνονταν, μακριά μου έπεφταν εξάλλου…
Επειτα θα μ’ έλεγαν όλοι δειλή, θα με κορόιδευαν στο σχολείο!
Είχα τους φόβους και τους ενδοιασμούς μου, αλλά τελικά το έκανα!
Λάκισα!
Δεν θυμάμαι από πιο δρόμο έφυγα, το εμβόλιο ωστόσο δεν το απέφυγα, κι αυτό μου το επιβεβαιώνει το γνωστό μας κυκλικό σημάδι στο μπράτσο που έχω από παιδί!
Παράσημο γενναιότητας -ή μη- όλων των μικρών της γενιάς μου!
Τώρα θα μου πείτε, άδικο είχα;
Που το μόνο που ξέραμε το καιρό εκείνο -και φοβόμασταν περισσότερο κι απ’ τις ξωτιές και τους καταχανάδες του χωριού μας- ήταν μια πελώρια, γυάλινη σύριγγα με μια μακριά, χονδρή βελόνα στην άκρη;
Αυτά σκεφτόμουν ενώ ξεφύλλιζα το παιδικό βιβλίο «Η ΜΙΚΡΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ» μια έκδοση του πολύ γνωστού μας, δραστήριου Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Χανίων «Ο Αγιος Ιωάννης». Ενα μελετημένο, κατατοπιστικό βιβλίο που έγραψε κι εικονογράφησε η αγαπητή μας εκπαιδευτικός-λογοτέχνιδα Αγγέλα Μάλμου.
Ρίχνουμε πρώτα μια ματιά στις εικόνες: Απαλά χρώματα, ζωγραφική κατάλληλη -με τη σφραγίδα της πολυτάλαντης Αγγέλας- προσιτή στο παιδί. Η αγαπητή μας συγγραφέας για μια ακόμα φορά θα καταθέσει στην υπηρεσία του παιδιού όλα τα όπλα της! Θα δέσει την όμορφη εικονογράφηση με τα κατάλληλα λόγια, έχοντας πάντα υπόψιν τις αγωνίες και τα θέλω των μικρών μας φίλων.
Εδώ λοιπόν στον όμορφο κόσμο της Αγγέλας καταφτάνουν οι παππούδες του μικρού μας πρωταγωνιστή του Τάκη κουβαλώντας ένα ολοκαίνουργιο ποδήλατο! Τον βλέπουμε να επιδεικνύει όλα χαρά τα «ποδηλατοκόλπα» του στον παππού, για να καταλήξει -απ’ τη μεγάλη του ζέση- να γίνει ένα… κουβάρι με το όχημα! Ο Τάκης στεναχωριέται, θυμώνει, φοβάται, αγωνιά… Και δεν φταίει βέβαια το ποδηλατάκι του που χτύπησε στο γόνατο, πονάει, τρέχει αίμα και σπεύδουν όλοι να τον βοηθήσουν!
Τον παρηγορούν, του δένουν το χτυπημένο πόδι, τον εξετάζουν και τον περιποιούνται γιατροί στα Εξωτερικά Ιατρεία, αλλά η πληγή έχει μολυνθεί και θα χρειαστεί εξέταση αίματος!
Να υποστεί δηλαδή… «αιμοληψία»; Ή μήπως… «αμμοληψία»;
Σίγουρος δεν είναι!
Ανήσυχος για την εξέταση πέφτει την προηγούμενη της εξέτασης στο κρεβατάκι του πλάι στον αγαπημένο του αρκούδο, αγωνιώντας για το τι θα του φέρει η επόμενη ημέρα, που ούτε πρωινό δεν θα του δώσουνε να φάει. Ομως στο μεταξύ η… “Μικρή γαλάζια πεταλούδα” αναλαμβάνει δράση! Τον επισκέπτεται στον ύπνο του κι αφού ξεπεραστεί η πρώτη έκπληξη κι η δυσπιστία του μικρού, συζητούν τα πάντα σαν δυο παλιοί, καλοί φίλοι. Παντογνώστρια σαν να του φαίνεται η νυχτερινή του επισκέπτρια του Τάκη που «…Εχει μόνο δυο φτεράκια λεπτά και μια μακριά, λεπτότατη μουσουδίτσα. Και τι παράξενο! Πίσω της έχει μια ουρά λεπτή που μοιάζει με πλαστικό σωληνάκι, αρκετά μακριά…»
Λιγάκι περίεργη του φαίνεται και δεν μοιάζει μ’ αληθινή πεταλούδα, μα έχει τόσο κέφι για κουβέντα!
Του εξηγεί ότι μιλούμε για «αιμοληψία» κι όχι βέβαια για «αμμοληψία»!
Πολλά ξέρει η μικρή αυτή… ασήμαντη πεταλούδα, αλλά κι ο Τάκης δεν πάει πίσω!
Θα πει κι αυτός τα δικά του, γιατί ξέρει πολύ καλά «…πως μέσα στο αίμα μας υπάρχουν κι εκείνα τα μικρά στρατιωτάκια που τα λεν λευκά αιμοσφαίρια που πολεμάνε κάθε μικρόβιο που μπαίνει στον οργανισμό μας…».
Η πεταλούδα βέβαια για να μην πάει πίσω συμπληρώνει πως το αίμα μας κρύβει πολλά μυστικά που τα αποκαλύπτει στους γιατρούς μας, για να βοηθηθούν να μας κάνουν καλά!
Μα πώς στην καληώρα «…θα βγει το αίμα έξω από τους διαδρόμους του;» αναρωτιέται στη συνέχεια ο Τάκης κι η συνομιλήτριά του φτεροκοπώντας γύρω απ’ το μαξιλάρι του σπεύδει να εξηγήσει: «Αμ, εδώ είναι όλο το ζουμί της υπόθεσης. Χρειάζεται έναν ειδικό τρόπο για να επικοινωνήσει το αίμα με τους γιατρούς. Και σε αυτό Τάκη μου χρειάζομαι εγώ!»
Θα του μιλήσει στη συνέχεια και για την Εθελοντική Αιμοδοσία που σώζει ζωές, θα του εξηγήσει πως για όλα αυτά το μόνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό, «τσιμπιτό» φιλί από… το μουσουδάκι της στο μπράτσο του επάνω!
Τον καληνυχτίζει και μ’ ένα μικρό φιλάκι για να του αποδείξει ότι δεν πονάει…
Την επομένη ο μικρός πρωταγωνιστής μας -γνώστης των πάντων πλέον- ξυπνά άλλος άνθρωπος! Χωρίς άγχη κι αδικαιολόγητα πισωγυρίσματα, αποφασισμένος μάλιστα να γίνει κι αυτός αιμοδότης, και βεβαίως ποτέ του να μην φοβάται ν΄ απλώσει το μπράτσο του!
Το ζηλέψαμε τον Τάκη για την τύχη του!
Μακάρι να είχαμε κι εμείς τέτοιες φίλες στα μικράτα μας, να μας εξηγήσουν στη γλώσσα τη δική μας όλα τ’ ανεξήγητα που απασχολούν τους μικρούς ανθρώπους!
Και μακάρι να υπήρχαν ταλαντούχοι ειδικοί να γράψουν βιβλία που θα μας ενημέρωναν για το καθετί και θα καθησυχάζουν τους φόβους μας!
Στην αγαπητή μας Αγγέλα Μάλμου -την ταγμένη στην υπηρεσία του παιδιού- να ευχηθούμε καλή συνέχεια, στον δε Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών “Ο Αγιος Ιωάννης” να πούμε το μεγάλο μας ευχαριστώ γιατί τα μέλη του ήταν είναι και θα είναι πάντα εκεί, παρόντα στη μεγάλη μας ανάγκη…
