δρ Γιάννης Βούλγαρης Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Και η σύγχρονη αραβική τραγωδία
Μια δηλητηριασμένη ιστορία όπως τη χαρακτήρισε ο ECONOMIST της 11/7/2014. Μια τραγωδία με πολλαπλές τώρα απειλές και επικίνδυνες εντάσεις.
Με προκλήσεις της δυτικής ηγεμονίας και αντιπροκλήσεις του μουσουλμανικού τζιχαντισμού για δημιουργία ενός νέου χαλιφάτου μουσουλμανικής σκληρότητας απέναντι στη Δύση. Η οποία στην πραγματικότητα δημιούργησε την καταστροφική πολεμικότητα της αραβικής άνοιξης, η οποία έγινε ένας βαρύς χειμώνας από την εποχή του πολέμου του Ιράκ για να μη συνιστούν πλέον κρατικές οντότητες -με τραγικές εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις- το Ιράκ, η Συρία, αλλά ακόμα και η Αίγυπτος, η Λιβύη κ.λπ. Με δημιουργία σύγκρουσης θρησκευτικών πολιτισμών, όπως έγραψε πριν 25 περίπου χρόνια ο καθηγητής του Χάρβαρντ Σάμιουελ Χάντιγκτον.
Ομως, όσο κι αν προσπαθεί ο έγκυρος Εconomist να επιρρίψει τις απόλυτες ευθύνες στον αραβικό αντιδημοκρατισμό και τον σκληροπυρηνικό τζιχαντισμό, ας μην ξεχνάμε πως η αποικιοκρατική και πετρελαιοβόρος εκμεταλλευτική υπερκυριαρχία έχει τεράστια ευθύνη τόσο για τη σημερινή αραβική άνοιξη όσο και για όλες τις προηγούμενες κατακυριεύσεις…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΒΙΚΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
Η τραγωδία των Αράβων σήμερα εστιάζεται από τους δυτικούς σχολιαστές και κυρίως την αγγλική διεθνή σχολιογραφία στη μιζέρια τους να δημιουργήσουν μια δημοκρατική κρατική λειτουργία τόσο στη Λατινική Αμερική, στην Ασία, στην Αφρική και, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Με κυρίαρχο τον Δεσποτισμό και τις καταστροφές από πολέμους.
Αυτή η θέση διατυπώθηκε στις σελίδες (9-10) του διεθνούς κυκλοφορίας αγγλικού οικονομικού πολιτικού και διεθνών σχέσεων περιοδικού “Economist”.
Ο τίτλος του ενδιαφέροντος -πλην όμως κατευθυνόμενου άρθρου- ανάλυσης 1/2 σελίδας έχει κεντρικό τίτλο “Η τραγωδία των Αράβων” και υπότιτλο: “Ενας πολιτισμός που συνήθως ηγείτο στον κόσμο είναι τώρα ένας ερειπωμένος πολιτισμός τον οποίο μόνο οι τοπικοί άνθρωποί του μπορούν να τον ξανακτίσουν”.
Για να επισημάνει από τις πρώτες παραγράφους αυτού του κειμένου, που δημοσιεύθηκε χωρίς υπογραφή στο φύλλο του ECONOMIST της 5ης Ιουλίου 2014 και τα εξής: «Χίλια χρόνια πριν οι μεγάλες πόλεις της Βαγδάτης (Ιράκ), της Δαμασκού (Συρία) και του Καΐρου (Αίγυπτος) προχωρήσουν μπροστά από τον δυτικό κόσμο. Με το Ισλάμ να είναι ταυτισμένο με την αναδημιουργία.
Με τα διάφορα αραβικά χαλιφάτα να αποτελούν υπερ-δυνάμεις εμπορίου, ιδεών και γνώσης. Ενώ, σήμερα οι Αραβες βρίσκονται σε μια αποδυναμωμένη και συρρικνωμένη κατάσταση».
“ΣΑΠΙΣΕ” ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
Ομως, πριν τρία χρόνια δημιουργήθηκε το μεγάλο κύμα αναστάτωσης στις κρίσιμες περιοχές του αραβικού κόσμου, σε όλες περίπου τις χώρες της αραβόφωνης βόρειας Αφρικής. Τότε ανατράπηκαν τέσσερις δικτάτορες: Τυνησίας, Αιγύπτου, Λιβύης, Υεμένης. Με επέκταση αυτού του κύματος στον ευρύτερο μεσογειακό ανατολικό χώρο και ιδιαίτερα στη Συρία.
Με το “φρούτο” της αραβικής άνοιξης να καταλήξει σε νεομορφικούς ολοκληρωτισμούς και συνεχείς πολεμικότητες. Δύο καταστάσεις που δημιούργησαν τη μιζέρια και τον φανατισμό. Για να απειλείται σήμερα όλος ο κόσμος της Μεσογείου, με μεγάλους διεθνείς κινδύνους. Με πολλαπλές όμως μεθοδεύσεις των δυτικών στη δημιουργία αυτών των πολλαπλών κινδύνων. Ενώ, τώρα, οι σκληροί του εκδιωκτικού Ισλάμ (Τζιχάντ) εξαγγέλλουν τη δημιουργία ενός νέου ισλαμικού χαλιφάτου που θα αποτελείται απ’ το Ιράκ και την ευρύτερη Συρία και θα συμπεριλαμβάνει Ισραήλ – Παλαιστίνη – Λίβανο, Ιορδανία και περιοχές από την Τουρκία κ.λπ.
Με τους ηγέτες αυτού του νέου Χαλιφάτου να αποβλέπουν να δολοφονούνται μη μουσουλμάνοι όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της δύσης. Στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο και στο Παρίσι.
350 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ
Με το διερώτημα να αιωρείται πάνω από το κείμενο εκφράζοντας την απορία: Γιατί οι αραβικές χώρες απέτυχαν τόσο μίζερα να δημιουργήσουν δημοκρατίες, ευτυχία, πλούτο για τα 350 εκατομ. των αραβικών λαών. Ομως αυτό αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό του καιρού μας. Τόσο για τον φανατισμό όσο και την καταστροφικότητα. Ομως κανείς δεν υπονοεί ότι οι Αραβες ως λαός, στερούνται ταλέντων ή ότι υποφέρουν από παθολογική αντιπάθεια απέναντι στη Δημοκρατία. Αλλά για την πραγματοποίηση μιας ασφάλειας στον κόσμο με απομάκρυνση των Αράβων από τον νυχτερινό εφιάλτη που έχει δημιουργηθεί είναι μεγάλη ανάγκη ν’ αλλάξουν πολλά.
Το κείμενο του Economist υπονοεί πολλά τα οποία επιδέχονται διάφορες ερμηνείες.
Για να δικαιολογούνται οι καταστάσεις επεμβάσεων για “εκδημοκρατισμό” και ελευθερία αυτών των χωρών, για να αναφερθεί ότι χώρες, όπως η Παλαιστίνη, είναι πολύ μακριά ακόμη για να αποκτήσουν κρατική οντότητα και ειρήνη.
Ομως το Ισλάμ ή οι σύγχρονες μεταδιερμηνεύσεις του κυριαρχείται αφ’ ενός από τις βαθιές φανατικές ρίζες του Τζιχαντισμού και αφετέρου από τον κυρίαρχο εμφύλιο πολεμικό αυτοκαταστροφικό διχασμό του.
ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΣ Ο ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΣΗ
Για να καταλήξει το κείμενο ότι: «Μόνο οι ίδιοι οι Αραβες μπορούν να αντιστρέψουν τη δική τους πολιτιστική κατάπτωση…».
Με τους μουσουλμάνους των αραβικών λαών να έχουν την ανάγκη να ακουστεί η φωνή τους.
Ομως, η πραγματικότητα της μεγάλης επέκτασης αυτής της τρομοκρατίας, αλλά και των ακραίων θρησκευτικών φονταμενταλισμών έχει βαθιές ρίζες ανάμεσα σε Δύση, Ανατολή και Απω Ανατολή. Με τη δύση των Σταυροφοριών και των μετέπειτα αποικιοκρατικών εκμεταλλεύσεων και θρησκευτικών διαιρέσεων μεθόδευσαν εξελικτικά για τον έλεγχο πετρελαίων, φυσικών αερίων, μεταλλευμάτων, εμπορίου κ.λπ. τη φονταμενταλιστική ένταση και ανασφάλεια σε ολόκληρο τον κόσμο.
Με εμμονή της νατοϊκής Δύσης ιδιαίτερα μετά το μεγάλο και τρομερό έγκλημα της κατάρριψης των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης, την πολεμική αντιτρομοκρατία.
Μάλιστα, ξαναεπισημαίνουμε (όπως έχουμε γράψει πολλές φορές) ότι το βιβλίο “Η Σύγκρουση των πολιτισμών” του καθηγητή Χάντιγκτον του Χάρβαρντ που κυκλοφόρησε το 1993 και μεταφράσθηκε και στα ελληνικά, απέδωσε μεγάλη σημασία προαναγγέλλοντας τους θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς.
Για να συμπεριλάβει ο καθηγητής Χάντιγκτον σε αυτούς και τους χαρακτηρισθέντες ως φονταμενταλιστές τους ορθόδοξους λαούς Ελλάδας και Σερβίας.
Ο διδάκτορας καθηγητής και ερευνητής στο Ινστιτούτο Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών Γιάννης Βούλγαρης, στο βιβλίο του “Η πρόκληση της ηγεμονίας Ελλάδα – Ευρώπη – Αμερική – Παγκοσμιοποίηση” (Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ Απρίλης 2003, σελ. 129-150) γράφει στο υποκεφάλαιο “Ισλαμικός φονταμενταλισμός” και τα εξής:
ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΦΟΡΟΣ ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ
Η νέα διεθνής τρομοκρατία έχει εξάλλου βαθιές ρίζες στα εσωτερικά προβλήματα που μαστίζουν τον αραβικό κόσμο εδώ και δεκαετίες. Αλλωστε ως την 11η Σεπτεμβρίου ο ισλαμικός φονταμενταλισμός στρεφόταν εναντίον των Αράβων. Στην Αλγερία μάλιστα είχε κοστίσει εκατό χιλιάδες νεκρούς.
Η προπαγάνδα της αλ Κάϊντα και του Μπιν Λάντεν, πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου του Αφγανιστάν είχε ως κύριο στόχο την κινητοποίηση των Ισλαμιστών εναντίον συγκεκριμένων αραβικών κρατών, με πρώτο εκείνο της Σαουδικής Αραβίας το οποίο κάθεται πάνω στα 2/3 της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου… Με τον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο να βρισκόταν και να εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές για ανάπτυξη και δημοκρατία.
Για να οικοδομηθούν σύγχρονα εθνικά εκκοσμικευμένα κράτη με ισχνά αποτελέσματα… Με τη δολοφονική συνεργεία της 11ης Σεπτεμβρίου να ήταν μια ακραία προσπάθεια των ακραίων στοιχείων του ισλαμικού φονταμενταλισμού για να επανακτήσουν την κοινωνική συναίνεση στον ένοπλο αγώνα.
Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ
Για να απευθύνει εν κατακλείδι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός μια τρομακτική πρόκληση στον κόσμο: την πολιτικοποίηση των πολιτισμών και τη σύγκρουσή τους. Με… εμφύλιους πολέμους (όπως η σύγχρονη τραγωδία της Συρίας και ο εφιάλτης της Παλαιστίνης από την απάνθρωπη ισραηλητική αεροπορική δολοφονικότητα με την τηλεοπτική εικόνα των σύγχρονων Μ.Μ.Ε. να φέρνουν πλησιέστερα τον ισχυρό και τον αδύναμο…
Αλλά, το ανθρώπινο εσωτερικό σκίρτημα που προκαλεί αυτή η εικόνα να αποτελεί διαρκή υπόγειο κοχλασμό, που θέτει συνεχώς επί τάπητος το αίτημα μιας δικαιότερης (χωρίς οικονομικές δραματικές ανισότητες, όπως έχει γίνει και στη χώρα μας, διεθνούς τάξης.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Πάντως, ανεξάρτητα από τη συνεχή ενοχή της Δύσης για την τρέχουσα κρίση της Μ. Ανατολής, της Αιγύπτου, της Συρίας, με άξονες εμπλοκής – συνεργασίας: Ισραήλ – Τουρκίας κ.λπ. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει την κρίσιμη, ισχυρή, τουρκική νταβουτόγλεια, γεωστρατηγική και γεωοικονομική πολιτική. Με αντικείμενο Αιγαίο, Βαλκάνια, Ελλάδα, Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Με επίκεντρο αυτού του κινδύνου (μέσα στο πλαίσιο της τωρινής ελληνικής οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και εθνικής κρίσης. Με την άμεση στόχευση της Τουρκίας το σκοπιανό, το θρακικό, το Αιγαίο, την Α.Ο.Ζ…
Θέματα που επιβάλλουν μια πολυδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική. Η οποία όμως (κατά τη γνώμη μας) δεν ασκείται ούτε υπάρχει… της κυρίαρχης στρατηγικής διακυβέρνησης για την Αθήνα, όπως τονίζει στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου του ο καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών για τη γεωπολιτική Ιωάννης Θ. Μάζης.
Η ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ
Αλλά πέρα από το κείμενο για τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση του διχασμένου και κατασπαραγμένου αραβικού κόσμου ο δρ Γιάννης Βούλγαρης στο 11ο κεφάλαιο του βιβλίου του “Η πρόκληση της ηγεμονίας” αναφέρεται στο γεγονός της πλανηταρχικής αυταπάτης που δημιούργησαν οι Η.Π.Α. ως στρατιωτική πολιτική υπερδύναμη λέγοντας: Ηταν μια αυταπάτη που τη συμμερίστηκαν τόσο ένα μέρος του αμερικανικού κατεστημένου όσο και πολλοί αντίπαλοι των Η.Π.Α. Για να καταλήξει το γεγονός που οδήγησε στην αυταπάτη σε μέθη εξουσίας.
Για να επισημάνει ακόμα ότι: «Το μείζον χαρακτηριστικό της τρέχουσας διεθνούς κρίσης είναι το σχίσμα της Δύσης». Με αποκλίνουσες βαθύτερες διαστάσεις πολιτικών αντιλήψεων μεταξύ ενός τμήματος της Ευρώπης και ενός τμήματος της Αμερικής στον πόλεμο και μετά τον πόλεμο του Ιράκ. Ενός πολέμου ο οποίος σήμερα έχει πάρει τη μορφή ενός γενικευμένου πολέμου κατά του αραβικού κόσμου.
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ Ο.Η.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΔΡΟΛΥΣΗ ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ
Με πενταγωνικές κατευθύνσεις και με καλύψεις του Ο.Η.Ε. και προκλήσεις του “υπερδικαίου” του Ισραήλ, ως επικυρίαρχη πολεμική υπερδύναμη σε ολόκληρη την περιοχή.
Για να βλέπουμε τώρα στις εικόνες των Μ.Μ.Ε. της σύγχρονης αγριότητας που προεικονίζουν ευρύτερες πολεμικές καταστάσεις στο προσεχές μέλλον.
Πάντως, το βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη (κυκλοφορίας 2003) τότε που ο Ο.Η.Ε. κάλυψε τον πόλεμο του Ιράκ κ.λπ. και σήμερα που κάλυψε ήδη τόσο εγκληματικά την κατά 80% εν πλω υδρόλυση των χημικών όπλων της Συρίας στις θαλάσσιες περιοχές. Εξακολουθεί να είναι επίκαιρο απέναντι στο μέγα πρόβλημα της “πρόκλησης της ηγεμονίας”. Το βιβλίο περιέχει το κεφάλαιο ΕΛΛΑΔΑ με 5 κεφάλαια και 4 υποκεφάλαια, β) Παλιοί λογαριασμοί με 2 κεφ. γ) Παγκοσμιοποίηση με 6 κεφάλαια και δ) Ανοικτοί λογαριασμοί με τρία μέρη: Ο Καπιταλισμός σαν “ακραίο καιρικό φαινόμενο”, Η Δημοκρατία στην παγκόσμια πολιτικοποίηση, Καπιταλισμός και δημοκρατία.
