Η βασιλόπιτα του Συλλόγου των Αποφοίτων της Ελληνογαλλικής Σχολής

Στο Χουδέτσι…
Στο πανέμορφο ορεινό κεφαλοχώρι με την ενδιαφέρουσα ιστορία. Αποκλειστικός σκοπός της επίσκεψής μας ν’ απαντηθούμε με τον… “έγχορδο χώρο” του Ross Daly!!
Μα τι χώρος!…
Αναδύει και απολύει την αρμονία, δίχως ήχο!
Μόνο εικονικά, με τα δεκάδες έγχορδα μουσικά όργανα που όλα παραπέμπουν στον Μέγα Ανατολικό Ηχο!
Μια εμπειρία αξέχαστη για τη γράφουσα, που, με αγάπη για το αντικείμενο, δεν σταματά να συλλέγει στοιχεία στο υλικό που διατηρεί από παλιά αφιερώματα.
Ο Ross Daly, ένας μουσικός σεμνός, γλυκύτατος, ευγενής, που “ευδοκιμεί” ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος -προφανώς- σε κλίμα χαμηλών τόνων και δημιουργεί στον ψίθυρο…
Στον μουσικό ψίθυρο το γλυκό. Στο μέλισμα που “ανασύρει” από την ψυχή των οργάνων που λατρεύει και σκύβει με αγάπη και πίστη στην αρχέγονη διάσταση της καταγωγής τους, ως πεδίο γνησιότητας, πάνω στο οποίο μπορεί να επεξεργαστεί μια νέα εκδοχή. Τη δική του!
Τον Ross Daly είχα τη χαρά να γνωρίσω σ’ ένα συμπόσιο Δημοτικής Ποίησης πριν από χρόνια. Εκεί διαπίστωσα τη μεγάλη του αγάπη για την παραδοσιακή μουσική της Κρήτης, βέβαια, αλλά καθώς το έργο και προσφορά του “μιλούν” και της Οθωμανικής, κλασικής μουσικής, όπως και όλου του Ανατολικού φάσματος, αραβικές χώρες, Βαλκάνια… Μέση Ανατολή…
Η συλλογή των οργάνων που έχει συγκεντρώσει είναι ζηλευτή καθώς έχει και άλλα τόσα μουσικά όργανα και στο σπίτι του, όπως μας έλεγε.
Τον συναντήσαμε, μας έδειξε τη χαρά του, μας κουβέντιασε σχετικά.
Διαπιστώνεις ξανά τα λαϊκά, δωρικά αφτιασίδωτα ελληνικά του. Τα ελληνικά του είναι Κρητικά. Ορεινά, κρητικά. Κι έχει χάρη ν’ ακούς έναν Ιρλανδό -αν και γεννημένο στην Αγγλία- να εκφράζεται με το αυθεντικό γλωσσικό της Λεβεντογέννας, με προφορά και ύφος, “χαμένος” στους θησαυρούς του, που αναζήτησε στα ταξίδια του σ’ όλο τον κόσμο, για να βρεθεί, με τις… κόρδες της αγάπης του!
Εξάλλου, ο δημοτικός λόγος για τον μερακλή που “ίπιανε την ταμπούραν του για να βγάλει από τις κόρδες της, του κόσμου τες γλυκάδες” καταγράφεται ως “απολυτίκια φράση”… εορτίου ημέρας, του έγχορδου! Εκείνου που προσφέρει τη Μουσική που ο καλλιτέχνης ακολούθησε και ακολουθεί, σε δρόμους παραδοσιακούς…
Στο Χουδέτσι λοιπόν.
Το δίπατο παλιό σπίτι, με θάλπος για το πλήθος των οργάνων…
Πολύχορδων, τρίχορδων, τετράχορδων, εξάχορδων… και δίχορδων ακόμη!
Οσο πιο λίγες οι χορδές, τόσο πιο παλιό το όργανο… Είναι γνωστό.
Τα κλειδιά του, τα τάστα, το σκάφος όλα εδώ… Ο βραχίωνας… τα δοξάρια, οι πένες… Ολα εδώ… Λαούτα, λύρες, λύρες, λύρες… Η κρητική αχλαδόσχημη, η ποντιακή – κεμεντζές – κεμανές – φιαλόσχημη, η τουρκική, η πολίτικη, η καρπαθιώτικη, η θρακιώτικη… η ικαριώτικη.
Η λυρίτσα της Γιουγκοσλαβίας… Ολες.
Η κόρα της Αφρικής, το Σορούζ του Πακιστάν, η τάμπλα της Ινδίας, το μπεντίρ του Ιράν (κρουστό), η λάφτα – λαούτο της πόλης, το ρεμπέκ της Γαλλίας, η καμάντσα του Τατζικιστάν, η σαρίντα από ξύλο και ελεφαντόδοντο της Ινδίας… τα σιτάρ της, επίσης, και όλα, μα όλα, της “σέρτικης” σημειολογίας για τη χώρα μας…
Σάζι και μπουζούκι, ούτι, τζουράς, μπαγλαμαδάκι…
Να και το κεμεντσέλο, τεράστιο φιαλόσχημο ασφαλώς, μια μείξη στην έμπνευση του οργανοποιού Αλεξανδρή, προφανώς φανατικού του κεμεντζέ και του τσέλο.
Ωραία εμπειρία, μου έδωσε πολλή χαρά. Ευχαριστώ θερμά την πρόεδρο κα Καίτη Κουτρουμπά για την πρόσκληση σ’ αυτή την ωραία εξόρμηση, όλο το Δ.Σ. που προσπαθεί ολοχρονίς στην πόλη… κι εύχομαι καλή συνέχεια.
Το πρόγραμμα είχε και επίσκεψη (που προηγήθηκε) στο Μουσείο Ν. Καζαντζάκη στους Βαρβάρους.
Ομως τόσος Καζατζακικός πλούτος, απαιτεί 2 – 3 επισκέψεις στην κυριολεξία και άλλο, αποκλειστικό σημείωμα, που έπεται…