Ανθολόγηση – Εισαγωγή
Ηλίας Γκρης
«Όταν η ωμή, κυνική δύναμη δεσπόζει στην εξουσία τότε σαν ιστορική επιβράβευση ενός αλάνθαστου ενστίκτου, εμφανίζονται οι νέοι με την πίστη τους σε ένα ιδεώδες, που είναι αφ’ εαυτού η απτή απόδειξη ότι τούτο είναι εφικτό.
Εκείνα τα μακρόμαλλα παιδιά με τα παντελόνια καμπάνες, που φώναζαν στο οδόστρωμα, στις κολόνες, στις σκάλες πίσω από τα κάγκελα ή στο γρασίδι εκτάδην, γράφοντας συνθήματα σαν αυτοσχέδιοι γραφίστες, σκορπούσαν ένα φως, που όμοιό του δεν ξανάδα.
Ίσως ήταν αυτό το φως που σαν μαγνήτης προσείλκυε όλο και περισσότερους εκείνο το ιστορικό “τριήμερο” στο Πολυτεχνείο. Ο φόβος που πλανιόταν μέσα κι έξω από τα κάγκελα, δεν στάθηκε ικανός για να τους κάνει να στρέψουν την πλάτη, έδειξαν πως είχαν ανάκαρα για να αντέξουν την πιο σκληρή κι αμείλικτη όψη της εξουσίας. Αυτήν όπου πάντα προσπέφτουν και υπηρετούν θρασίμια κι εγωπαθείς, κυνάρια όλο πόζα κι αρχολίπαροι. Έμειναν για να βιώσουν μια μοναδική εμπειρία αμφισβήτησης, άρνησης και ανατροπής».
Ηλίας Γκρης
…Έχω στα χέρια μου, έναν έξοχο τομίδιο (το πρώτο), προσφορά μεγάλου αθηναϊκού φύλλου, με τίτλο “το μελάνι φωνάζει” που επιμελήθηκε ο ποιητής, όσον αφορά στην ανθολόγηση των κειμένων και την εισαγωγή βέβαια, απόσπασμα της οποίας παρέθεσα προτάσσοντας τη σκέψη του.
Αποθησαυρίζει δεκάδες θαυμάσια ποιήματα, σημαντικών ποιητών μας, κι επιθυμώ ν’ αντιγράψω για τις αφορμές, (σε τυχαίο άνοιγμα σελίδας)· 110. Είναι της Μαρίας Μάγιας Ρούσσου.
Ο τίτλος είναι ‘‘Στον άγνωστο φοιτητή’’
Ως έχει, λοιπόν:
«Δρόμος στο σώμα σου
ανοιγμένος, λεύτερος
καθώς πλατύς κι απέραντος
κείτεσαι καταγής
Γιε μου
***
Σκάλα ψηλή το σώμα σου
και πάνω σου
ανέβαινε η πατρίδα για το φως
***
Μερόνυχτα
πόσα μερόνυχτα
– το αίμα σου
έπηζε
ο κτύπος της καρδιάς σου,
το δάκρυ σου
***
σκάλα – σκαλί
χτύπος – σκαλί
δάκρυ – σκαλί
Κι από τα σκορπισμένα μέλη σου
κάθε κομμάτι ακριβό
σκαλί
***
Κι από τα θρυμματισμένα σου όνειρα
κι από την τσακισμένη σου ιαχή
κι από την ομορφάδα σου
την τόλμη, την αγάπη σου,
***
μερόνυχτα – πόσα μερόνυχτα
μαλάζοντας το αίμα
και το βόγκο
έχτιζες,
έχτιζες, Γιε μου
τ’ ουρανού τη σκάλα.
***
Μέσα απ’ το δάσος της σιωπής, στου τραγουδιού μ’ οδήγησες τη χώρα.
Σ’ ευχαριστώ
Σε ευχαριστώ
Σε προσκυνώ
και σου φιλώ τα πόδια Γιε μου».
