Η 25η Μαρτίου

O Ευαγγελισμός της Θεοτόκου περιέχει αυτό το μήνυμα της αναγέννησης και αναδημιουργίας με την μονομερή απόφαση του Θεού και τη συναίνεση του ανθρώπινου γένους «εν τω προσώπω της Θεοτόκου» με τον παροιμιώδη λόγο της, εδώ είμαι Κύριε κάνε με ότι θέλεις.
Χαιρετίζουμε αυτή την απόφαση του Θεού να ξαναχτίσει και να ξαναδημιουργήσει τη δημιουργία, τον κόσμο και τον άνθρωπο με αυτή τη  δυνατότητα της απώθησης και αποδέσμευσής της από το κακό, την αμαρτία και το θάνατο.
Ο άσαρκος και δημιουργικός λόγος του Θεού σαρκώνεται το ανθρώπινο και γεννάται «ως Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού» από την Παρθένο Μαρία επίσης τέλειος και «αναμάρτητος» άνθρωπος.
Στο πρόσωπό του συγκεφαλαιώνεται ο ουρανός και η γη, ο Θεός και ο άνθρωπος στην υπερτελή διάσταση του θεανθρώπινου με τις δύο φύσεις, τη θεία και την ανθρώπινη «ατρέπτως, αχωρίστως και αναλλοιώτως» ενωμένες στο ίδιο και το αυτό πρόσωπο του Θεανθρώπου.
Η ζωή πια πολιτεύεται θεανθρώπινα και αναπτύσσεται εν Χριστώ Ιησού στην διάσταση επίσης του θεανθρώπινου και του άγιου.
Ο παράδεισος επαναλειτουργεί για τον άνθρωπο και η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό επίσης επαναλειτουργεί.
Η προσομοίωση του ανθρώπου με το Χριστό είναι εφικτή και προκαλείται από τον ίδιο τον  σαρκωμένο λόγο του Θεού «γίνεσθε άγιοι ότι εγώ άγιος ειμί».
Η πολιτεία του Θεού ξαναχτίζεται στον ουρανό και τη γη, στην ομορφιά και τη χάρη του «σήμερον τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί»
«Χριστός επί γης, υψώθητε» όχι λίγο πάνω από το χώμα αλλά «εν τοις επουρανίοις» δρόμο που ανοίγει και αφήνει ανοικτό για εμάς ο Χριστός.
Οι δυνάμεις που ποδηγετούν αυτή την ανάβαση είναι η συγχώρεση, η συγνώμη και η καταλαγή μπροστά στις οποίες η αμαρτία πηγαίνει περίπατο.
Το ίδιο και ο πονηρός εν Χριστώ Ιησού επίσης πηγαίνει περίπατο «ύπαγε οπίσω μου σατανά». Και τέλος ο θάνατος με την εν Χριστώ ανάσταση πηγαίνει περίπατο «θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τη μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Ο Άδης χάνει την δυναστεία του, ο θάνατος χάνει το νίκος του, «πού σου Άδη τον κέντρον πού σου θάνατε το νίκος» ερωτά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην πασχαλινή του ομιλία από το μικρό ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης.
«Θαύμα,  θαυμάτων,  θαυμασιότερον», όλα ακατανόητα στο νου έως και ασύλληπτα αλλά και όλα αληθινά και χειροπιαστά στην καθημερινότητα και τη ζωή μας.
Η ευθύνη μας είναι να μάθουμε να ζούμε το θαύμα, καθόσον «θαυμαστός ο Θεός εν τοις έργοις Αυτού» και «τα πάντα εν σοφία εποίησας».
Σήμερα την ίδια μέρα που ζούμε το θαύμα της λύτρωσης και της ουράνιας παραδείσιας ζωής ζούμε ταυτόχρονα και το άλλο θαύμα της εθνικής μας παλιγγενεσίας.
Το ξεκίνημα του αγώνα για την λευτεριά του γένους μας με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να υψώνει το λάβαρο της επανάστασης του 1821, με τον Ρήγα να τραγουδεί «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερης ζωής παρά σαράντα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής».
Μια χούφτα ραγιάδων, ένα κράτος ανοργάνωτο και ανύπαρκτο χωρίς συμμάχους και χωρίς φίλους σηκώνει κεφάλι κατά μιας αυτοκρατορίας με οργανωμένο στρατό, με πολύ χρήμα και μεγάλη δύναμη.
Η παραφροσύνη των ραγιάδων σε όλο το μεγαλείο της.
Πού πάτε ωρέ να θυσιαστείτε, για την πατρίδα ή για την θυσία;
Οι Κασσάνδρες της απελπισίας γκρεμίζονται, τα αποτελέσματα των πρώτων μαχών διαψεύδουν τους συγκρατημένους και επιφυλακτικούς.
Φαίνεται ότι το θαύμα της πανανθρώπινης παλιγγενεσίας συνεχίζεται και εδώ στην πατρίδα μας.
Ανερμήνευτες οι βουλές του Κυρίου και ανερμήνευτες μαχητικές επιτυχίες που κανένας στρατιωτικός ή πολεμικός αναλυτής δεν βρίσκει λογικά επιχειρήματα να ερμηνεύσει και να δικαιολογήσει τα γενόμενα στην πατρίδα μας «εν ταις ημέραις ταύταις».
Ένα ηρωικό ακατανίκητο φρόνημα των επαναστατών, ενερμηνεύτως φέρνει τα πάνω κάτω.
Η επανάσταση προχωρεί, η Πελοπόννησος και η Στερεά ανακτούν την λευτεριά τους και μέσα σε λίγα χρόνια το κράτος αναγεννάται από τις στάχτες του.
Η λευτεριά βγαλμένη από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά είναι ο αέρας αναπνοής και ζωής των Πανελλήνων.
Ο Θεός υπέγραψε τη λευτεριά της πατρίδας μας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του, διαμηνύει ο γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Οι νίκες αποδίδονται στην Θεοτόκο, «τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια».
Η νέα Ελλάδα ως καρπός του θαύματος παραδίδεται στους επιγινόμενους.
Είναι βέβαιο ότι τα κόκαλα των ηρωικώς πεσόντων εν τοις ιεροίς του έθνους ημών αγώνων θα τρίζουν στο άκουσμα της συνταγματικής κατοχύρωσης τάχα, της θρησκευτικής ουδετεροποίησης της πατρίδας μας.
Εκείνοι πολέμησαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία».
Εμείς τους ξαναθάφτουμε, τους απεμπολούμε, τους διαγράφουμε δηλαδή από την ιστορία μας προς εντροπή μας.
Φυσικά και δεν είναι μόνο εντροπή μπορεί να είναι υποκρυπτόμενος εθνικός κίνδυνος όχι για κάτι επιμέρους αφελληνισμού αλλά για μιας γενικότερης ανθελληνικής παγιωμένης αντίληψης των από ανατολών γειτόνων μας ότι ποτέ δεν ελευθερωθήκαμε από αυτούς και ότι το 1821 δεν υπήρξε για μας αφού εκείνοι το θεωρούν δικό τους ιστορικό ορόσημο νίκης και θριάμβου το οποίο ετοιμάζονται μάλιστα να εορτάσουν πανηγυρικά το επόμενο έτος αποζητώντας δημόσια αναγνώριση για τα διακόσια έτη της ιστορικής αυτής διαδρομής των.
Φοβούμαστε να μην έχουμε άλλα παρατράγουδα σε βάρος μας τα οποία απευχόμαστε με την ευθύνη μάλιστα μιας χούφτας νεογκιαούρηδων, απομεινάρια των αθεϊστικών κινημάτων που έδρασαν και δίωξαν την ορθοδοξία στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη και τολμούν να μιλούν για θρησκευτικό αποχρωματισμό της πατρίδας μας.
Οι πρωταγωνιστές και οι αγωνιστές της επανάστασης πνίγονται από αυτές τις φωνές και από αυτήν την συμπεριφορά μας που είναι συμπεριφορά βεβήλωσης της ιερής μνήμης των, αντί του «καλόν εν τοις εκ των πολέμων θαπτομένης αγορεύεσθαι δίκαιον γαρ αυτοίς και πρέπον δ’ άμα εν τω τοιώδε την τιμήν ταύτην της μνήμης διδόσθαι».