Στο ανώτατο σχολείο της ζωής τους που έχουν φοιτήσει οι ηλικιωμένοι της εποχής τους έχουν τις γνώσεις και μας διδάσκουν συνέχεια όλα αυτά που συναντήσανε στη δύσκολη διαδρομή τους. Έχουν υποστεί πολλές δοκιμασίες παντού, που τα καταφέρανε να είναι σήμερα εν ζωή και μας ενημερώνουν με διάθεση χωριστά για κάθε περίπτωση που συναντήσαμε και τον τρόπο που χρησιμοποιήσανε για να επωφεληθούν αυτά που απαιτούσε η διαβίωσή τους.
Mε τις συνήθειες και με τις παροιμίες που οι ίδιοι έχουν τοποθετήσει τα θεμέλια τους, βρεθήκανε πρωτοπόροι της δημιουργίας τους στην οικογένεια σε όλα τα επαγγέλματα και στην πολιτεία.
Υπόψιν ότι όλες συμμετέχουν σε ένα μέρος από τη ζωή που περάσαμε και οφείλουμε όλοι μας να το σεβαστούμε και να συμβάλλουμε εκεί που υστερούμε να διορθωθούμε αλλά και συγχρόνως να ζητούμε συγνώμη από αυτούς που προσφέρανε, όταν υπήρχε ανάγκη.
Όμως ποτέ δεν ξεχάσανε τα όσα βιώσανε και κατά διαστήματα η σκέψη τους τα φέρνει όλα μπροστά τους, ανάλογα που υπηρετήσανε τα χρόνια της εργασίας τους.
Γνωρίζουν όλοι τους ξεχωριστά για κάθε παροιμία που έλαβε μέρος η εκτέλεσή της με το αποτέλεσμά της και που ωφέλησε ή όχι στην πρόοδό τους.
Η επιθυμία των σημερινών ηλικιωμένων που ζουν στον τόπο μας θεωρούν ότι είναι ανάγκη αυτήν την εποχή να αναφερθούμε, όσο μπορούμε περισσότερο, στην παροιμία της αχαριστίας για να γίνουν γνωστά σε όλους τα αποτελέσματά της, καθότι πιστεύουν ότι πολλοί έχουν άγνοια αυτών. Προσφέρουν την ενημέρωσή τους, όπως ακριβώς τη συναντήσανε μέσα σε σύνολο ανθρώπων, που και οι ίδιοι είχανε συμμετοχή ακόμα και συνεργασία.
Πιστεύουν ακόμα ότι οι δικές τους προσπάθειες δεν επαρκούν γι’ αυτό κάνουν έκκληση προς όλες τις οικογένειες, προς όλη την πολιτεία ακόμα και στην εκκλησία να πάρουν την ανάλογη θέση που τους αναλογεί και να ενημερώνουν, όταν υπάρχει ανάγκη αυτούς που αγνοούν, αν ωφελεί ή αν βλάπτει η αχαριστία στη ζωή του ανθρώπου.
Οι περισσότεροι λένε ότι η αχαριστία είναι αρρώστια μέσα στην ψυχή του ανθρώπινου οργανισμού και δυστυχώς καμία θεραπεία δεν υπάρχει και ότι είναι μια από τις πιο συνηθισμένες μορφές ψυχασθένειας. Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια της καθότι αδυνατεί να κατασκευάσει φάρμακο να την καταπολεμήσει.
Θεωρεί ότι έχει κάνει ρίζες μέσα στο σώμα του ανθρώπου και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και φυτρώνει όταν φθάσει σε ώριμη ηλικία.
Εξακολουθούν οι ηλικιωμένοι να λένε ότι του αχάριστου όσο κι αν του προσφέρεις δεν μένει ποτέ ικανοποιημένος και επιδιώκει ακόμα περισσότερα, γιατί του έχει γίνει συνήθεια να ζει χωρίς να προσφέρει κόπους και τον αποκαλούν πονηρό και κακομοίρη. Άρα δεν πρέπει να είμαστε τόσο πολύ πονόψυχοι προς αυτούς αλλά θα πρέπει να κάνουμε αναθεώρηση των σκέψεών μας, αν επιβάλλεται ή όχι να προσφέρουμε την βοήθειά μας, αλλά όμως να αναγνωρίζεται ψυχικά αυτό που προσφέραμε.
Οι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις αχαριστίας από τα παλιά χρόνια και σήμερα είναι: η αχαριστία των παιδιών προς τους γονείς. Είναι αυτή που συναντάμε αλλά όχι σε μεγάλο ποσοστό. Όμως στις λίγες περιπτώσεις που συμβαίνουν ορισμένες φορές, το αποτέλεσμά τους είναι δυσάρεστο.
Ακολουθεί η αχαριστία των συγγενών – των συντρόφων – των συναδέλφων και των φίλων. Η εμπιστοσύνη που υπάρχει προς όλους αυτούς είναι ότι μας ξεγελούν να πιστέψουμε ότι ορισμένοι έχουν απόλυτη ανάγκη και ορισμένες φορές μας προσποιούνται και εμείς αποδεχόμαστε τα αιτήματά τους. Όμως στο τέλος είναι εκτεθειμένος αυτός που προσφέρει την ευγνωμοσύνη του. Όπως μας ενημέρωσε στη συνάντηση που είχαμε με φίλο ηλικιωμένο, μας είπε ότι την παλιά εποχή η αχαριστία ήταν περιορισμένη στον τόπο μας γιατί δεν είχαμε να προσφέρουμε και γιατί οι συγγενείς, οι χωριανοί και οι φίλοι κάνανε πολλές παρεμβάσεις προς το περιβάλλον τους για να σταματήσει ή να περιοριστεί. Θέλανε να μην υπάρχουν οι δικοί τους στην κατηγορία αυτή και γι’ αυτό οι προσφορές τους ήτανε περιορισμένες.
Έτσι υποχωρούσανε για να μην πάρουν τον βαρύ χαρακτηρισμό του αχάριστου και γιατί στο τέλος θα γινότανε κληρονομική στην οικογένειά τους. Ακόμα, όταν ένας είχε συνεχόμενες αχαριστίες από πολλούς, έπαιρνε το παρατσούκλι του αχάριστου και στη συνέχεια όλη η οικογένειά του.
Ενώ σήμερα που ο άνθρωπος έχει βρεθεί σε μια εποχή μεγάλης προόδου με πολλά αγαθά στη διαβίωσή του, δεν έπρεπε να πέφτει σε αυτήν την αγνωμοσύνη και να αδικεί τον συνάνθρωπό του που του έχει βρεθεί χρήσιμος στη διαδρομή της ζωής του.
Δυστυχώς, από τις πολλές που συμβαίνουν σήμερα η αχαριστία προσεγγίζει να μετατραπεί πλέον σε επάγγελμα.
Γι’ αυτό και η εκκλησία μας συχνά ασχολείται για να περιοριστεί η πράξη αυτή, όταν της αναφερθούν γεγονότα στον χώρο της, καθότι θεωρεί την αχαριστία ως το πιο σοβαρό αμάρτημα της θρησκείας μας. Αναφέρει συνήθως τους 9 από τους 10 λεπρούς που θεράπευσε ο Ιησούς Χριστός και δεν δέχθηκε το ευχαριστώ τους γυρίζοντάς του μάλιστα την πλάτη τους και κάτι παρόμοιο έπαθε από τον μαθητή του Ιούδα.
Μετά από τα παραπάνω είναι απαραίτητο να αναφερθούμε για δύο από τις πολλές περιπτώσεις αχαριστίας που είχαν συμβεί πριν λίγα χρόνια από συγγενή προς συγγενή και από την σύντροφο προς τον σύντροφό της. Λέγανε πολύ παλιά ότι το αίμα των συγγενών δεν γίνεται νερό ποτέ. Και όμως στη νεότερη εποχή αυτό δεν τηρήθηκε από τον μεγαλύτερο αδελφό προς τον μικρότερο, που έχουν γεννηθεί από τον ίδιο πατέρα και μάνα.
Ο μεγαλύτερος ήτανε μεγάλος επαγγελματίας αλλά η κακή διαχείριση των χρημάτων από την οικογένειά τους, τον έφερε τούμπα στα οικονομικά. Ο μικρότερος και πονόψυχος λόγω της συγγένειάς τους ήθελε να κρατήσει το αίμα να μην γίνει νερό. Έτσι έγινε γερό μπεντένι και ανταποκρίθηκε στο αίτημα του αδελφού του να τον βοηθήσει με αρκετά ογκώδη χρηματικό ποσό για να μην καταστραφεί η μεγάλη οικογένειά του. Όμως τα χρόνια περνούσανε καλά γι’ αυτόν στο επάγγελμά του αλλά δεν θυμήθηκε κάποια μέρα τον σωτήρα αδελφό του που είναι η αιτία. Ούτε ένα τηλέφωνο για την υγεία του που τους χωρίζει η μεγάλη απόσταση της διαμονής τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι γονείς και τα παιδιά του αδιαφόρησαν για τη σωτήρια πράξη του αδελφού και θείου και ούτε το επακόλουθο ευχαριστίας δέχθηκε από τους αχάριστους συγγενείς του.
Ακολουθεί και παρόμοια περίπτωση αχαριστίας από μια σύντροφο που γνώρισε έναν ηλικιωμένο που ζούσε μόνος του από την απουσία των δικών του ανθρώπων και ομολογεί ο ίδιος: τη μοναξιά μου ήθελα να σκοτώσω και στο περπάτημά μου μπροστά βρέθηκε με την ίδια μοναξιά μια σύντροφος που μου υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια για μια καλή ζωή στα τελευταία μου χρόνια.
Δεν άργησε να μου ζητά πολλά για το σπίτι που δεν είχε τίποτα και μετά από λίγους μήνες που ανταποκρίθηκα το γύρισε στα οικονομικά – σύνταξη και σπίτι.
Όμως με την πείρα που έχω πήρα χαμπάρι τι με περιμένει και σταμάτησα να της προσφέρω ορισμένα από αυτά, οπότε κατάλαβε ότι δεν θα πετύχει ο σκοπός που είχε και ζήτησε χωρισμό προσποιούμενη ότι είναι άρρωστη και δεν μπορεί να συνεχίσουμε. Φεύγοντας δεν μου είπε ευχαριστώ για όλα που της πρόσφερα παρά μόνο ότι είμαι τσιγκούνης. Εγώ όμως της είπα: είσαι αχάριστη και ο χάρος σε περιμένει να κάνει το ταξίδι του στο σπίτι που θα μένεις και ακόμα ότι από σήμερα θα γιορτάζω την ελευθερία μου που σώθηκα από εσένα.
Τελειώνοντας, ο ίδιος πρόσθεσε: λυπάμαι για όσους περιφρονούν όσα τους κάνουν οι συνάνθρωποί τους και είναι καλύτερα να μην υπάρχουν στη ζωή, γιατί μόνο τόπο πιάνουν στην κοινωνία μας.
