Η άδεια οδήγησης για τα ηλικιωμένα άτομα

Η Πολιτεία αντί να αποφασίζει για τους ηλικιωμένους οδηγούς μέτρα που τους καθιστούν “αποδιοπομπαίο τράγο” και τροφοδοτούν τον οδικό ρατσισμό κατά τον τέως πρύτανη Γιάννη Α. Φίλη θα πρέπει να σκύψει με ενδιαφέρον και να επιλύσει τα προβλήματα υποδομών των δρόμων.
Το άρθρο 65  του νόμου 4530/2018,  που τροποποιεί το  Π.Δ. 51/2012 αποτελεί αίσχιστου είδους  ρατσιστική παρέμβαση  και αγγίζει τα όρια της αντισυνταγματικότητας για την μη ισότιμη μεταχείριση των πολιτών.
Oι ηλικιωμένοι οδηγοί πάνω από τα 74 χρόνια , « αδεία Σπίρτζη » σκιαγραφούνται ως «υπόλογοι» των τροχαίων ατυχημάτων, παρόλο που τα επίσημα στατιστικά  στοιχεία λένε άλλα. Καλούνται  πλέον «σε δοκιμασία προσόντων και συμπεριφοράς» προκειμένου να ανανεώσουν την άδεια οδήγησης. Αυτή η αβασάνιστη ενέργεια θυμίζει τα λόγια από το μυθιστόρημα του Horace McCoy  «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Κι αυτό, όταν έρευνα στα πλαίσια βελτίωσης της ασφάλειας στο δρόμο  στο πανεπιστήμιο Swansea της Μεγάλης Βρετανίας δείχνει πως  η επανεξέταση των ηλικιωμένων οδηγών δεν έχει τα απαραίτητα επιθυμητά αποτελέσματα. Ανάλογα αποτελέσματα  προκύπτουν και από τα αριθμητικά δεδομένα στη Δανία και Αυστραλία, που ακολούθησαν προγράμματα επανεξέτασης  των ηλικιωμένων οδηγών. Ο βοηθός καθηγητής γεροντολογίας Charles Musselwhite επιμένει πως θα πρέπει να λαμβάνεται πολύ σοβαρά ο ψυχολογικός παράγοντας. Στην έρευνά του στο θέμα αυτό τα αποτελέσματα της οποίας παρουσίασε στο British Science Festival θα
αναφέρει πως πολλοί ηλικιωμένοι οδηγοί του είπαν πως η οδήγηση ήταν πολύ σημαντική για εκείνους, ενώ παρομοίασαν την ενδεχόμενη στέρηση  της άδειας οδήγησης με απώλεια ενός μέλους του σώματός τους.
Κι έχουν απόλυτα δίκαιο γιατί η σύγχρονη διαμόρφωση των Δυτικών κοινωνιών έχει απομακρύνει σε πολλές περιπτώσεις τα μεγάλα καταστήματα από το κέντρο των πόλεων και τα έχει μεταφέρει έξω από αυτές, σε τοποθεσίες με περισσότερο χώρο. Έπειτα στην Ελλάδα στις  μεσαίες οικογένειες εργαζομένων ο ηλικιωμένος οδηγός  είναι επιφορτισμένος με μεγάλη απασχόληση που απαιτεί άδεια οδήγησης. Κι ακόμα είναι γεγονός πως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν είναι πάντοτε βολικά για τους ηλικιωμένους.
Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως για τους ηλικιωμένους η οδήγηση αντιπροσωπεύει επίσης και την αίσθηση ελευθερίας, κινητικότητας , ανεξαρτησίας και χρησιμότητας εντός της οικογένειας. Η απώλεια της άδειας οδήγησης μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη και απογοήτευση. Δεν παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η οδήγηση για ηλικιωμένους δεν είναι πάντα εύκολη.
Τα προβλήματα της όρασης, της ακοής και των λιγότερο απότομων αντανακλαστικών δημιουργούν σοβαρά προβλήματα. Η λήψη φαρμάκων δεν είναι χωρίς συνέπειες.
Στη Γαλλία  όπως και σε πολλές άλλες χώρες δεν υπάρχουν όρια ή περιορισμοί. Η άδεια αποκτάται εφόρου  ζωής και ο καθένας σε οποιαδήποτε ηλικία μπορεί να οδηγήσει ελεύθερα, πάντοτε βέβαια  ύστερα  από περιοδικό  ιατρικό έλεγχο. Στην Ισπανία  πάνω από τα 65 η άδεια δίνεται, ύστερα από ιατρική γνωμάτευση. Η διαδικασία αυτή στη Φιλανδία γίνεται πάνω από τα 70 χρόνια.  Στη Μεγάλη Βρετανία σε ηλικία πάνω από 70 χρόνια η άδεια ανανεώνεται κάθε 3 χρόνια και ύστερα από ιατρικό έλεγχο. Στην Ιρλανδία , στη Νορβηγία και  στην Ελβετία  προβλέπονται σοβαροί περιοδικοί ιατρικοί έλεγχοι.
Στην Ελλάδα όλα αυτά μπορούν να επιλυθούν με τη σύσταση ειδικών αυστηρών ιατρικών επιτροπών που θα εξετάζουν περιοδικά  τον ηλικιωμένο οδηγό  και θα προτείνουν , όπου χρειαστεί χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις,  την άρση ή ανανέωση της άδειας οδήγησης. Κρίνεται επίσης σκόπιμη η ανά διαστήματα εκπαίδευση των ηλικιωμένων  οδηγών. Η Πολιτεία  αντί να αποφασίζει για τους ηλικιωμένους οδηγούς μέτρα που τους καθιστούν «αποδιοπομπαίο τράγο»  και τροφοδοτούν τον οδικό ρατσισμό κατά τον τέως πρύτανη Γιάννη Α. Φίλη θα πρέπει να σκύψει  με ενδιαφέρον  και να επιλύσει τα προβλήματα υποδομών των δρόμων. Το ενδιαφέρον της πρέπει να φτάσει μέχρι και τη διευκόλυνση των πεζών ηλικιωμένων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα  είναι και η λειτουργία των φαναριών. Έχουν προγραμματιστεί να λειτουργούν με βάση την αρχή  ότι η μέση ταχύτητα ενός ανθρώπου για να διασχίσει ένα δρόμο έχει υπολογιστεί στα 4,7 χιλιόμετρα την ώρα. Πολλές όμως έρευνες   έχουν δείξει πως το 86% των ηλικιωμένων συνολικά και το 94% των ηλικιωμένων γυναικών χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο για να διασχίσει αυτή την απόσταση, αφού περπατάει πολύ πιο αργά.