…η Θεοτόκος, το αγλάισμα και το Σέβας της Ορθόδοξης Πίστης, θα κινήσει το Χέρι Της… Θα σηκώσει γλυκά την πορφυρή καλύπτρα της κεφαλής, ως φτερούγα πάλλουσα την Αγάπη την άδολη, και θα τυλίξει στη Θεία Μέταξα την Ευχαριστία της Χριστιανοσύνης!..
Κι ύστερα, ύστερα θα βυθιστεί ειρηνικά στον άχραντο ύπνο Της, με τις ύστατες ανάσες Της να σκορπίζουν ροδόσταμο, χελιδονόφτερα και χαμόγελα παιδιών…
Σηματοδοτώντας το φετινό Πάσχα του Καλοκαιριού…
…Όμως, όμως, το φετινό Δεκαπενταύγουστο, που θα ‘πρεπε να ξεφυλλίζει χαρούμενο και ζεστό τα υπέροχα προσωνύμια της Παναγίας του κόσμου, και, μετρώντας τα γιορτινά, να προστέσει και το δικό του, ΔΕΝ μπορεί…
Γιατί πώς να προστέσει το φετινό «Πανελλήνιο έγκαυμα»; Πώς να το εμπνεύσει η φετινή συμφορά της φωτιάς και των καιομένων της, οι καταστροφές, το «καιόμενο πράσινο», το τρομαγμένο ζώο, το αφανισμένο βιος, ο απεγνωσμένος άνθρωπος! Πώς να Την ονομάσει την Παναγία του, το φετινό Δεκαπενταύγουστο;
Το ήμισυ του Μήνα της Μεσίτριας, της Νικοποιού, της Πελαγινής και της Κανάλας;
Της Γοργοεπηκόου και της Παλιανής, της Δέσποινας και της Μεγαλομάτας, της Παρηγορήτριας;
Μια δακρυσμένη Λάμπουσα Μαρία, με καμένα σημάδια στα Άχραντα Μέλη Της, το κάνουν να πληγώνεται βαθιά…
Το Δεκαπενταύγουστο το γνωρίζει, πως κατ’ έτος, η έμπνευση και η λατρεία «επινοούν» ένα ωραίο προσωνύμιο, ένα ωραίο όνομα της αγάπης του Λαού μας, για να το περιλάβουν στις πολλές, πολλές εκατοντάδες, που «μελωδούν» σ’ όλη την επικράτεια!
Την έχει αυτή την ευχέρεια ο Λαός μας.
Προστίθεται και μένει.. Προσφώνηση, Οικεία!
Στις αγαπημένες επικλήσεις των δεήσεων και της λαχτάρας του, χρωματίζοντας ζωηρά τα ευγενικά του αισθήματα, και ορίζοντας τη δική του Μαρκησία των Αγγέλων, Τιμιωτέρα τους!
Φέτος, πώς να τη φωνάξουν να σπεύσει με το Ύδωρ Της και την Αγάπη Της;
Τρέξε Παναγία μου, Γρηγορούσα στην Έκκλησή μας! «Κατασβήνουσα» ίσως; Να το συμπεριλάβουμε λοιπόν.
Εικόνα πάνσεπτου κάλλους, η Πλατυτέρα αγωνιωδώς, να κατασβήνει το πυρ του Κακού!
Χρόνια Πολλά.
Τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών; και ο βραχίων του Κυρίου εις τίνα απεκαλύφθη;
διότι ανέβη ενώπιον αυτού ως τρυφερόν φυτόν και ως ρίζα από ξηράς γής· δεν έχει είδος ουδέ κάλλος· και είδομεν αυτόν και δεν είχεν ώραιότητα ώστε να επιθυμώμεν αυτόν.
Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας· και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν.
Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον.
Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.
Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.” [Ησαίας 53:1-6]
Ποιος μπορεί;
ποιος σώζει; Η Βίβλος λέει “Μόνο ο Χριστός”
Σήμερα βλέπουμε ξανά να είναι “Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων”
” Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν·”[2Πέτρου . 2:1]
Ας μιλήσει η Βίβλος.