Ήταν ακούραστα δημιουργικός, πειραματιζόταν με τη μουσική και τη μόδα, δούλεψε ως μίμος, δούλεψε σε καμπαρέ. Ο Ντέιβιντ Μπόουι όλα αυτά και πολλά άλλα. Να αποτολμά, όμως, και στον καμβά; Ο αεικίνητος να περιορίζεται στο πλαίσιο του τελάρου; Γιατί ο Ντέιβιντ ζωγράφιζε. Φεύγοντας, άφησε πίσω του σειρά αυτοπροσωπογραφιών (και πορτρέτων, σαν αυτό του Ίγκι Ποπ).
Κι όμως. Η ενέργεια που έβαλε στις μελωδίες του, στις περφόρμανς του, στους δυνατούς στίχους του ξεχειλίζει και από το κάδρο του πίνακα. Τα μουσικά του βίντεο, οι εικόνες στα εξώφυλλα των άλμπουμ του, οι περσόνες του πάνω στη σκηνή είναι μαγνήτης για το μάτι. Μαγνητίζουν το μάτι και οι πίνακες του. Αυτό το στατικό που περιμένει κανείς μέσα στο πλαίσιο ενός έργου ζωγραφικής, στα χέρια του Ντέιβιντ παύει να είναι στατικό.
Οι επιρροές του από γνωστούς ζωγράφους του 20ου αιώνα είναι φανερές: Φρανκ Άουερμπαχ, Ντέιβιντ Μπόμπεργκ, Φράνσις Μπέικον, Φρανσίς Πικαμπιά.
Ερώτηση: Οι πίνακες του Μπόουι έχουν την ίδια δύναμη και φρεσκάδα όπως εκείνη που έβλεπαν οι πιτσιρικάδες της δεκαετίας του 1970 να εκτοξεύει τον Ziggy Stardust στα «Top of the Tops» του BBC;
Απάντηση: Ναι, έχουν.
