Αφιέρωμα στους νέους μας συνανθρώπους που βρίσκονται ή που έρχονται «εις Κοινωνία Γάμου»
Θα επιχειρηθεί μία προσέγγιση [Κοινωνιολογική – Θεολογική] του πελώριου θέματος της αγάπης στο Μυστήριο του Γάμου, σύμφωνα με μερικά αποσπάσματα του έξοχου βιβλίου «ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ» του γνωστού και διακεκριμένου συγγραφέα και Καθηγητή Θεολογίας Σταύρου Φωτίου.
1.- ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ
Ελεύθερα κι από αγάπη ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο με μοναδικό σκοπό να μετάσχει κι αυτός ελεύθερα στην αγαπητική κοινωνία: συνακόλουθα, κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο είναι προσκαλεσμένος σ’ έναν γάμο, αυτόν της ένωσής του με τον Θεό. Τον γάμο αυτόν του Θεού κι ανθρώπου, την αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία, οφείλει να εικονίζει και η αγάπη άνδρα και γυναίκας.
-Ανδρας και γυναίκα καλούνται να βιώσουν τον γάμο τους ως ε ν ό τ η τ α που δεν συγχύζει και δ ι α φ ο ρ ά που δεν διαιρεί: τότε, ο έρωτας γίνεται ΚΙΝΗΣΗ ΑΥΤΟΕΞΟΔΟΥ, σπασίματος του εγωκεντρισμού, ΑΥΤΟΠΑΡΑΔΟΣΗ στο αγαπώμενο πρόσωπο: καθένας κάνει στον άλλο δώρο την ύπαρξή του, υπάρχει επειδή αγαπά, ο άλλος είναι η ζωή του.
-Για τους ερωτευμένους, βέβαια, τα πάντα φαντάζουν ωραία, έτοιμα να μεταβάλλουν το όνειρο σε πράξη. Η δική τους σχέση δεν θα είναι σαν τις άλλες, εφήμερη και μονότονη. Καμιά αντιξοότητα του βίου δεν πρόκειται να τους χωρίσει. Πλήρη, λοιπόν, μέθεξη στην αγάπη, πλήρη ένωση ψυχών και σωμάτων: Ιδού, τι προσμένει κάθε άνθρωπος ερχόμενος εις γάμου κοινωνία.
2.- Ο ΥΦΕΡΠΩΝ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ
[«…και υστερήσαντος οίνου, λέγει η μήτηρ του Ιησού προς αυτόν: Οίνον ουκ έχουσι…» Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: 2: 1-11 ]
-Δυστυχώς, το κρασί της ανθρώπινης αγάπης δεν αρκεί για πολύ: Όπου, το ΕΓΩ δεν περιστέλλεται για να χωρέσει το ΣΥ, εκεί εμφανίζεται η διαίρεση κι ο χωρισμός, η σύγκρουση και η διαμάχη: ο ατομικισμός αλλοτριώνει τις ανθρώπινες σχέσεις και προκαλεί την πτώχευση της ύπαρξης. Επόμενο, η σεξουαλική σχέση εκπίπτει σε βιολογική εκτόνωση του εγωισμού, που αντί να ενώνει, περισσότερο αποξενώνει τους ανθρώπους. Ο εγωκεντρισμός φέρνει την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, την ιδιοποίηση και την κατοχή του άλλου. Η εναλλαγή έλξης και απώθησης εγκλωβίζει τον άνθρωπο στον φαύλο κύκλο οδύνης και ηδονής. Το σώμα εκπίπτει σε εργαλείο, ο έρωτας σε τεχνική, η αγάπη σε εκτόνωση: γι’ αυτό και η επιθυμία παύει όταν ικανοποιηθεί.
-Ο φίλαυτος άνθρωπος, αδυνατώντας να βιώσει τον έρωτα ως βαθύ υπαρξιακό δεσμό, βιώνει την απελπισία του κενού, το όνειδος της ακοινωνησίας. Συνεπώς, η παρουσία του άλλου θυμίζει την αδυναμία του να αγαπήσει. Ο άλλος γίνεται η κόλασή του και τότε χωρίς τύψεις και αιδώ νομίζει πως δικαιούται να φύγει και να αναζητήσει αλλού τη «μεγάλη αγάπη»!!
3.- Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ
Η θεώρηση του γάμου ως θεσμού νομικού δικαίου, φανερώνει την αδυναμία των ανθρώπων να δουν τον σύζυγο ως σύντροφο κι όχι ως συνεταίρο κι οδηγεί στην άρνησή τους να συμπαρασταθούν στον άλλο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες: Είναι αναγκαίο και σωστό να τονιστεί, ότι η Ιερολογία του γάμου μέσα στην αγαπητική κοινωνία της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού και των Μυστηρίων της, προσδοκά και στοχεύει δια της χάριτος του αγίου Πνεύματος στην ενίσχυση και εδραίωση της συντροφικότητας των συζύγων και την αληθινή αγάπη: ΓΙΑΤΙ, ερωτική σχέση δεν μπορεί να υπάρξει εκεί που απουσιάζει η αυτοπροσφορά, εκεί που ο εγωισμός απαιτεί τη νομική του κατοχύρωση. Αν μια σχέση χρειάζεται τη συνδρομή κι αρωγή του Νόμου για να ευδοκιμήσει, τότε αυτή δεν είναι σχέση ερωτική, αλλά εμπορική εταιρεία, στην οποία ο καθένας ζητά να εξαργυρώσει επικερδώς τις μετοχές του.
Ο ΕΡΩΤΑΣ, αναδεικνύει την απόλυτη ετερότητα του ανθρώπινου προσώπου και ανατρέπει τη λογική της εξομοίωσης: ο ερωτευμένος ανακαλύπτει στο πρόσωπο που αγαπά χαρίσματα και ομορφιές που ένας τρίτος δεν μπορεί να δει.
-ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ οι σύζυγοι ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, μαθαίνουν ταυτόχρονα, ότι η αγάπη δεν ισοπεδώνει τη διαφορά, απεναντίας, την αναδεικνύει. Κάθε πρόσωπο στον γάμο είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, εντελώς ασύγκριτο με τα άλλα. Ο σεβασμός αυτός της διαφοράς εκφράζεται με την ισοτιμία. Μέσα στην αγαπητική κοινωνία του γάμου δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, αλλά, άλλοι, έτεροι και διαφορετικοί.
Για την αληθινή αγάπη και όχι για την αγάπη της «ελεημοσύνης», η εξαιρετική –η καλύτερη στη χώρα μας θα πρόσθετα- ποιήτρια Κική Δημουλά σε έναν ποιητικό της στίχο γράφει:
«Να μού δάνειζες τώρα μιάν ανταπόδοση,
Για δυό-τρείς μέρες μιάν αγάπη (….)
Και να μεθύσω και να χυθώ απάνω της,
μη φοβάσαι, λεκέδες δεν αφήνει
ποτέ το αιώνιο στην αγάπη….».
