«Μητέρα, απαιτείς πικρό ενοίκιο για την εννεάμηνο [κυοφορία]».
Μέγας Αλέξανδρος
Η αληθινή αγάπη της μητέρας προς το παιδί ή τα παιδιά της, θα έπρεπε να είναι δεδομένη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Θα έπρεπε να είναι κάτι σαν συμβολαιογραφική πράξη, η οποία ορίζεται από το σύμπαν, από τον ίδιο το Θεό, μια εντολή απαράβατη και ανέγγιχτη στους αιώνες, ένας απροσπέλαστος κώδικας που ακολουθεί και προσδιορίζει τον τίτλο «Μητέρα». Και όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτή η σχέση η οποία καθορίζει την ζωή μας ολόκληρη, την ψυχική μας υγεία, το μέλλον μας, έχει καταλήξει να είναι η πιο αμφιλεγόμενη σχέση. Μητέρα και παιδιά. Ο μύθος της αδιαμφισβήτητης και της ανιδιοτελούς αγάπης έχει αποκαλυφθεί και κλονιστεί συθέμελα. Οι μητέρες που αγαπούν αληθινά τα παιδιά τους είναι ελάχιστες. Οι υπόλοιπες όμως, οι άλλες, εκείνες που απλά έχουν τον τίτλο, είναι οι κύριες υπεύθυνες, για τον κατακερματισμό αυτού του κόσμου. Κοιτάξτε γύρω σας, παντού άνθρωποι γεμάτοι ελλείψεις και πλασματικές ανάγκες, άνθρωποι βιασμένοι, σωματικά και ψυχολογικά, άνθρωποι γεμάτη κατάθλιψη, ασθένειες, ακραίες συμπεριφορές. Αυτοί είναι οι «άνθρωποι-παιδιά» μιας ακατάλληλης μητέρας. Όλοι, μα όλοι μας, καθοριζόμαστε από τη σχέση με εκείνη την γυναίκα που μας έφερε στον κόσμο. Και άραγε αυτή η γυναίκα που ετοιμάστηκε να αναλάβει το ρόλο της μητέρας δεν το έμαθε ποτέ; Ποτέ κανένας δεν της εξήγησε τι σημαίνει να γίνεις και να είσαι μητέρα; Κι αν ούτε εκείνη μπόρεσε να λάβει την αγάπη της μητέρας, με συνέπεια να μην μπορεί να την δώσει; Και έτσι η αλυσίδα δε χάνει κανένα κρίκο της και το κακό συνεχίζεται ανέγγιχτο και ασταμάτητο. Και κανείς δε μιλά για αυτή τη δεδομένη σχέση και νοιώθει ένοχος εάν την αμφισβητήσει. Έτσι λειτουργούν όλα εις βάρος όλων και το κακό πολλαπλασιάζεται και οι δικαιολογίες είναι ατέλειωτες και καλοδεχούμενες. Στο όνομα αυτής της αγάπης, γίνονται λοιπόν τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Αυτή η αθώα και σίγουρη σχέση είναι ο δολοφόνος της ψυχής μας. Τα δώρα του Θεού τα οποία είναι τα παιδιά, μετατρέπονται σε βόμβες στα χέρια των ακατάλληλων μανάδων. Και η φράση, «θυσιάστηκε για τα παιδιά της», δίνει και παίρνει και στο όνομα μιας ουσιαστικά ανύπαρκτης, υλικής συνήθως θυσίας, χάνονται κάθε μέρα ζωές. Ένα παιδί δε θα ζητήσει ποτέ από τη μητέρα του να θυσιαστεί. Μέσα στην έννοια της αληθινής αγάπης δεν χωρά η λέξη θυσία. Μια μητέρα δεν χρειάζεται να κάνει καμία θυσία για τα παιδιά της, το μόνο που χρειάζεται να κάνει, είναι να τα αγαπά αληθινά και τότε η θυσία έχει άλλο όνομα και δεν επισύρει καμιά υποχρέωση. Η μόνη πραγματική πρώτη ανάγκη που έχει ένα παιδί, είναι η αληθινή αγάπη της μητέρας του. Αυτή η αγάπη που δεν είναι ούτε ανταλλακτική, ούτε υποχρεωτική, για να απαιτεί θυσίες. Αυτή η αγάπη που πηγάζει από την αληθινή σχέση μιας μητέρας και ενός παιδιού και παραμένει για πάντα αναλλοίωτη. Όταν λοιπόν μια σχέση, η οποία καθορίζει και προσδιορίζει την ζωή και την ευημερία σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, βρίσκετε υπό σοβαρή αμφισβήτηση, αυτό και μόνο το γεγονός αρκεί, για να εξηγήσουμε τόσα και τόσα ακραία, παράλογα και τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά. Ένας κόσμος γεμάτος πληγωμένα παιδιά, παιδιά ανήμπορα, παιδιά που τρέχουν να κλείσουν τις πληγές τους. Κάποια από αυτά, τα περισσότερα, δεν θα τα καταφέρουν ποτέ, και άλλα θα ζήσουν μια ολόκληρη ζωή πασχίζοντας και στο τέλος της ζωής τους ίσως έχουν μπορέσει καταφέρουν κάτι. Έτσι το έργο μιας ακατάλληλης μητέρας έχει ολοκληρωθεί. Το ένα πληγωμένο παιδί, τρέχει πίσω από το άλλο, πονώντας, πασχίζοντας και ελπίζοντας. Όλη η ζωή μετατρέπεται σε μια τεράστια έλλειψη, σε ένα κενό που δεν βρίσκεται τρόπος να γεμίσει. Κι όλο αυτό το κενό, περιέχει μόνο την απουσία της αληθινής αγάπης που δεν έδωσε μια μητέρα και δυστυχώς το παιδί δεν θα μπορέσει να βρεί πουθενά και ποτέ κάτι να αντικαταστήσει αυτή την τεράστια έλλειψη. Αντίθετα, θα ξοδέψει μια ολόκληρη ζωή ψάχνοντας απεγνωσμένα σε μέρη που δεν υπάρχει η αληθινή αγάπη, αφού εκεί που η σιγουριά της ύπαρξης της γκρεμίστηκε, ήταν το ένα και μοναδικό πρόσωπο που μπορούσε να τη χαρίσει. Η μητέρα.
