Ένα κείµενο για τον ερχοµό ενός νεογέννητου στην οικογένεια, µέσα από τα µάτια του σκύλου.
Kάποιοι κηδεµόνες εγκαταλείπουν ή παραµελούν τα κατοικίδιά τους όταν αποκτούν παιδιά….
«Ως ένα πιστό αλλά και παρατηρητικό – δεν το λέω µε έπαρση παρακαλώ – µέλος της οικογένειας, ένιωσα µια αλλαγή στον αέρα πολύ πριν από την άφιξη του µικρού ανθρώπου. Η ρουτίνα των δίποδων είχε ήδη αλλάξει σταδιακά. Ακόµα και οι βόλτες µου έµοιαζαν να αποκτούν νέο ρυθµό. Με βεβαιότητα σας λέω πως ήταν πιο σύντοµες αλλά γεµάτες προσµονή.
Έτσι, µια µέρα ξαφνικά, επέστρεψαν στο σπίτι µε µια µυρωδιά που αν και άγνωστη σε µένα, γαργαλούσε τη µύτη µου µε έναν παράξενα ευχάριστο τρόπο.
Οι αλάθευτες αισθήσεις µου έπιασαν αµέσως στον αέρα τους απαλούς ήχους ενός παράξενου γουργουρητού και το νέο ρεύµα τρυφερότητας µέσα στο χάος του νοικοκυριού µας. Η περιέργειά µου µε τράβηξε κοντά και µε µεγάλη προσοχή, πήγα να ρίξω µια µατιά στο νεοαφιχθέντα. Οι άνθρωποί µου, είχαν σχεδόν κρυµµένο στην αγκαλιά τους, ένα µικρό και εύθραυστο πλάσµα.
Αµέσως κατάλαβα πως είχα µπροστά µου την αιτία της αλλαγής:
Ο µικροσκοπικός άνθρωπος είχε έρθει για να µείνει.
Οµολογουµένως, η αρχική µου αντίδραση είχε κάτι από µια διάθεση για εξερεύνηση αλλά και µια πινελιά επιφυλακτικότητας. Αυτό το παράξενο πλάσµα απασχολούσε τους δίποδους συντρόφους µου όσο τίποτε άλλο πιο πρώτα. Πολύ σύντοµα όµως, άρχισε να ξετυλίγεται µπροστά µου µια συναρπαστική µεταµόρφωση.
Στην αρχή, παρακολουθούσα από απόσταση, παρατηρώντας και καταγράφοντας κάθε κίνηση του µικροσκοπικού ανθρώπου. Έκλαιγε πολύ σας το ορκίζοµαι!
Που να µη ξαναδώ λιχουδιά ποτέ µου!
Και σαν να µην έφτανε αυτό, µονοπώλησε µε το έτσι θέλω τις αγκαλιές, που πριν εµφανιστεί, προορίζονταν µόνο για µένα! Σιγά σιγά συνειδητοποίησα όµως, πως αυτό το µικρό πλάσµα έφερε ένα πολύ ξεχωριστό είδος χαράς στη ζωή µας. Γέλια, τραγούδια και ιστορίες γέµισαν τον αέρα, αντικαθιστώντας το νωθρό βουητό της καθηµερινής ρουτίνας, αλλά ποτέ µα ποτέ δεν στερήθηκα την καθηµερινή µου βόλτα και τα χάδια…
Προσαρµόστηκα και έµαθα να είµαι υποµονετικός και ιδιαίτερα τις νύχτες, όταν το νοικοκυριό αναστατωνόταν από το κλάµα του νέου µας συγκάτοικου. Ανακάλυψα νέους τρόπους να περπατώ στις µύτες γύρω από µικροσκοπικά παιχνίδια και αυτοσχέδια εµπόδια που εµφανίστηκαν από το πουθενά. Αλλά αυτό που µε εξέπληξε περισσότερο απ’ όλα, ήταν η τρυφερότητα που άνθισε µέσα µου. Παρόλο που είχα τις επιφυλάξεις µου, δεν σας το κρύβω, ένα προστατευτικό ένστικτο άρχισε να αναδύεται.
Έπιασα τον εαυτό µου να προσέχει το µικρό ανθρωπάκι, να είµαι άγρυπνος κατά τη διάρκεια του δικού του ύπνου, ακόµη και να ανέχοµαι τα απαλά τραβήγµατα στη γούνα µου. Με τον καιρό, ο κόσµος του µικρού ανθρώπου άρχισε να διευρύνεται. Το ίδιο και ο δικός µου! Η µέχρι πρότινος απλή συµβίωσή µας εµπλουτίστηκε µε παιχνιδιάρικες µατιές και σκανταλιάρικες εξερευνήσεις. Τότε θαύµασα πραγµατικά την ικανότητα των ανθρώπων µου να λατρεύουν ένα τόσο απαιτητικό πλάσµα.
Μέσα απ’ όλα αυτά συνειδητοποίησα κάτι βαθύτερο όµως. Ο ερχοµός του µικρού ανθρώπου δεν έφερε απλά µια αλλαγή. Στην πραγµατικότητα αφορούσε την ανάπτυξη, την προσαρµογή αλλά και µια απροσδόκητη διεύρυνση των ορίων της καρδιάς µου.
Καθώς περνούσαν οι µέρες, ανακάλυψα ότι η αγάπη, όπως και η οικογένεια, µπορούν και µεγαλώνουν για να αγκαλιάσουν όλα τους τα µέλη, ανεξάρτητα από το µέγεθος, το χρώµα της γούνας τους και τις ανάγκες τους. Και να λοιπόν που τώρα εγώ, ο πιστός σύντροφος της οικογένειας, παρατηρώ µε περηφάνια και διασκεδάζοντας συνάµα, το µικρό δίποδο που κάνει τα πρώτα του βήµατα. Στα µάτια των ανθρώπων µου βλέπω τον θαυµασµό και την εµπιστοσύνη – µια αντανάκλαση του δεσµού που έχουµε πλέξει σιωπηλά.
Εγώ, ένα συναισθανόµενο οικόσιτο ζώο και η αγέλη τους, που µεγαλώνει…»
Φιλοζωικός Σύλλογος Χανίων «Η προστασία των ζώων»
