Νεκροί εκατοντάδες άμαχοι πολίτες, μεταξύ αυτών παιδιά, άνθρωποι ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους στον δρόμο της προσφυγιάς, σφοδροί βομβαρδισμοί που σπέρνουν την καταστροφή και το θάνατο, είναι κάποιες από τις εικόνες που βλέπουμε όλοι το τελευταίο διάστημα από την Ουκρανία.
Εικόνες που είναι αδύνατον να μην προκαλούν θλίψη και προβληματισμό για το αύριο σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που παρακολουθεί από μακρυά το δράμα του oυκρανικού λαού και την αγριότητα του πολέμου.
Θυμάμαι όσα χαρακτηριστικά μου ανέφερε πρόσφατα η 65χρονη Ιρίνα από την Ουκρανία η οποία ζει εδώ και χρόνια στα Χανιά, όμως τα παιδιά και τα εγγόνια της βρίσκονται στο Κίεβο.
Η Ιρίνα, με σβησμένη σχεδόν φωνή και πόνο ψυχής, έλεγε ότι τα παιδιά και τα εγγόνια της δεν μπορούν να φύγουν από το Κίεβο γιατί είναι επίφοβο (κανείς δεν γνωρίζει τους κινδύνους που κρύβονται καθ’ οδόν), πως η ρητορική της Ρωσίας περί αποφασιστικοποποίησης είναι ψευδεπίγραφο δίλημμα που χρησιμοποιήθηκε για να επέμβει στρατιωτικά στη χώρα, ότι χιλιάδες Ουκρανοί αλλά και Ρώσοι στρατιώτες, νέα παιδιά έχουν σκοτωθεί στο μέτωπο του πολέμου και η Ρωσία για να αποκρύψει τον αριθμό των θυμάτων χρησιμοποιεί κινητά κρεματόρια (φορτηγά αποτέφρωσης), πως μεταφέρει Ουκρανούς πρόσφυγες στη Ρωσία αλλά επί της ουσίας τους κρατά αιχμαλώτους.
«Είναι ένα βρώμικο παιχνίδι με θύματα όλους εμάς. Κάποτε έβλεπα τους Σύρους πρόσφυγες και λυπόμουν αλλά θεωρούσα πως ήταν κάτι μακρινό. Τώρα πόσο τους καταλαβαίνω» ανέφερε μεταξύ άλλων η Ιρίνα.
Όψεις του πολέμου, δυστυχώς όχι και τόσο μακρυά από εμάς.
