Παλαιότερες δεκαετίες, οι κυριακάτικες οικογενειακές βόλτες στο λιμάνι ήταν καθιερωμένες, λέγοντας πάμε στο Σιντριβάνι.
Κοσμοσυρροή, ο κακός χαμός από τον ντόπιο πληθυσμό που σουλατσάριζε σημειωτόν στην προβλήτα, από άκρη σ’ άκρη. Ήταν η εποχή του φραπέ, και που οι μπαμπάδες μας ανακάλυπταν την ευρωπαϊκή γεύση ενός καπουτσίνο ως πρόοδο, ενώ εμείς τα παιδιά ήμασταν ικανοποιημένα με ένα τσίγκινο πιατάκι τσιπς πατατάκια.
Τότε που κάναμε τα μπάνια στη Νέα Χώρα, και το μακρινό τότε Καλαμάκι φάνταζε εξωτικό. Οι μετέπειτα ιθύνοντες θέλοντας να προσδώσουν κάτι από την αίγλη του παλιού σιντριβανιού κατασκεύασαν στην είσοδο αυτό το μαρμάρινο σιντριβάνι, και ομολογώ ότι απέτυχαν στις προθέσεις τους παταγωδώς.
Όχι μόνο ποτέ δεν πρόκειται να μπει στη συνείδηση των Χανιωτών αυτό το έκτρωμα, αλλά όσο μένει θα δυσφημίζει το λιμάνι.
Άλλα αντικείμενα, όπως οι παλιές αλυσίδες στην είσοδο του λιμανιού, ή οι εικόνες με τα προσεχώς των σινεμά στην αγορά, είχαν γίνει σημεία κατατεθέν για τους πολίτες και σημεία αναφοράς και συναντήσεων.
Αυτό το μαρμάρινο, ψυχρό εκτόπλασμα δεν θα γίνει ποτέ.
Άσχετα από όλα τ’ άλλα: Σημείο αναφοράς και συνάντησης είναι το σιντριβάνι αυτό επίσης. Αν έμενε τουλαχιστον πάντα καθαρό ( από συνθήματα και άλλα ) δεν θα το έλεγα έκτρωμα. Σε κάθε περίπτωση καλύτερο από το να μην υπάρχει είναι, αν είναι να απομακρυνθεί, ας γίνει για να μπει ένα συντριβάνι ίσως πιο ωραίο, αλλά να γκρεμίζουμε χωρίς να δημιουργούμε δεν το αντέχει πια αυτή η πόλη.