Η αισιοδοξία είναι καρπός της Πίστεως στην αγάπη και στην προστασία του Θεού. Ένας φωτισμένος μοναχός έλεγε: «Προσέξτε μη σας φορέσει ο σατανάς τα μαύρα γυαλιά της απαισιοδοξίας και μετά τα βλέπετε όλα μαύρα. Προσέξτε μη γκρινιάζετε. Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό, γιατί είναι ολιγοπιστία και μαζί αχαριστία». Και πρόσθετε: Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο! Θυμηθείτε ότι αυτό έκαναν οι παλαιότεροι. Στους καθρέπτες και στα προσόψια τους γράφανε το «Καλημέρα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»! Ξέρανε να ζήσουνε! Μήπως δεν είχανε και τότε βάσανα, αρρώστιες και φτώχεια; Κι όμως τα περνούσαν όλα με ψυχική λεβεντιά! Ήταν φτωχοί, αλλά αξιοπρεπείς, άρχοντες, έλεγε άλλος μεγάλος σύγχρονος Γέροντας. Είχαν συνεχώς στο στόμα τους και στην καρδιά τους το «Έχει ο Θεός»!… Γνώριζαν να προσεύχονται, να καρτερούν και να νικούν! (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ).
Και κάποιος πατήρ μας λέει: «Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στον άνθρωπο που έχει τον θεό μέσα του… Να χαμογελάτε και να δίνετε κουράγιο ακόμα και στους δύσκολους καιρούς και ο Θεός θα μεριμνήσει για όλα. Οι θλίψεις έρχονται και παρέρχονται…»
Και ναι: Είμαστε σε ειδικές συνθήκες τώρα. Και υπό αυτές τις συνθήκες, αλλάζει κι ο τρόπος σκέψης και χαράς, διότι τώρα πλέον θα χαιρόμαστε ουσιαστικά κι αληθινά. Κι αυτό δυσκολεύεται να το παραδεχτεί όποιος είναι πέρα από την Πίστη. Αφού το γνωρίζουμε όμως, ας είμαστε μακριά από «μάταιες λύπες» που επιβάλλουν.
Διαμορφώνουμε τον χώρο μας και τον τόπο μας, ξεκινώντας με ένα «είδος νηστείας», εγκράτειας. Ξεκινώντας με ευλογία, κατόπιν με δημιουργία στο σύμπαν! Κι η αγάπη σε ειδικές συνθήκες βρισκόμενη ξεκινά! Η αγάπη εν αληθεία. Η Πίστη εν αληθεία. Ο χώρος της δημιουργίας μας σε «ειδικές συνθήκες». Δεν φθίνει όμως! Δεν συρρικνώνεται! Αντίθετα εξαπλώνεται… Πρέπει να εξαπλώνεται και να ωφελεί την Οικουμένη με οραματισμό. Βάζουμε νέα αρχή, όπως δεν βάλαμε ποτέ. Δεν παύουνε οι σχέσεις των ανθρώπων, συνεχίζουν με την ελπίδα που στηρίζεται στην Πίστη, στον Θεό. Δεν χάνονται οι αγάπες σε «ειδικές συνθήκες». Αντίθετα, θέλουν τους ανέμους των αξιών, για να σηκωθούν. Θέλουν τα λιμάνια της άξιας καρδιάς μας, για να αράξουν. Θέλουν τη δροσιά από τις «λεύκες» του Θεού. Θέλουν την αισιοδοξία απ’ το οξυγόνο τ’ ουρανού Του.
Είναι άτοπο και στην τωρινή πραγματικότητα και πάντα, να μερεμετίζεις την Πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, μακριά από την ίδια την «Πηγή». Μερεμέτια στην Πίστη, πέρα απ’ όσα θεσμοθέτησε ο Χριστός μας, δεν πάνε, δεν στηρίζουν! Η ελπίδα στην τωρινή πραγματικότητα προσφέρεται ως «φρούδες ελπίδες». Κομμάτια διάσπαρτα, μοιρασμένα, αναποτελεσματικά. Πώς τα χωρά η ζωή του Έλληνα; Ποιος χωρά στη θέση του Χριστού;
Ποιος θα υπηρετήσει την ύλη και θ’ αδιαφορήσει για την ψυχή μας; Σε «ειδικές συνθήκες» βάζουμε μπαλώματα που σχίζονται; και βάζουμε βουνά και κάστρα αδιάβατα που χωρίζουν τους ανθρώπους; Όμως, όχι!!! Η αισιοδοξία είναι το οξυγόνο τ’ ουρανού!
